Audioslave

Όταν το 2002 είχε κυκλοφορήσει το πρώτο και ομώνυμο album των Audioslave, όλοι είχαν χαιρετήσει τη γέννηση, από τις στάχτες των Rage Against The Machine, μιας υπερμπάντας η οποία τότε θεωρήθηκε το νέο μεγάλο όνομα στη rock μουσική, και κατά τη γνώμη μου όχι αδίκως, καθώς το "Audioslave" είχε μαζέψει σωρεία διθυραμβικών κριτικών. Αυτό το γεγονός έκανε την αναμονή για την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά αρκετά επώδυνη διαδικασία, τόσο για τους οπαδούς, όσο και για το ίδιο το συγκρότημα, καθώς, όπως έχουμε ξαναπεί, το δεύτερο album μετά από ένα επιτυχημένο ντεμπούτο, καθορίζει το αν θα γίνεις μεγάλος και τρανός, ή το αν θα σε θυμούνται όλοι ως άλλο ένα συγκρότημα με μια καλή στιγμή, που το έφαγε η μαρμάγκα. Τα δεύτερα album λοιπόν γενικώς αποτελούν ορόσημο... Για να δούμε πως οι Audioslave κατάφεραν να ξεπεράσουν τον δικό τους σκόπελο...

Το φετινό λοιπόν "Out Of The Exile" έχει όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους εν λόγω Αμερικανούς: τη φοβερή χροιά του κ. Cornell, τα solo-χαλασμένο mixer του κ. Morello, ωραίο αμερικάνικο rock, μελωδίες και, επιπροσθέτως, μια διακριτική αίσθηση grungίλας. Και όταν γράφω "διακριτική" σκεφτείτε πως το "O.O.T.E." οι Audioslave το τσιγάρισαν μέσα στο grunge παρελθόν του Cornell, αλλά πάνω που πήγε να αρπάξει, το έσβησαν με ένα καλό κόκκινο κρασί, ραδιοφωνικής-αμερικάνικης σοδειάς του 2005.

Τραγούδια για όλα τα γούστα λοιπόν, άλλα πιο βαριά και άλλα πιο groovy, με στόχο όμως σαφώς ένα διευρυμένο ακροατήριο. Και αυτό γιατί όταν το "Out Of..." έχει εντονότατες επιρροές από πρόσφατους Red Hot Chilli Peppers και Aerosmith των '90s, ναι μεν αποτελεί εχέγγυο για μια κυκλοφορία αξιοπρόσεχτη, αλλά τουλάχιστον προσωπικά περίμενα από τους Audioslave να ανοίγουν το δρόμο και όχι να τον περπατάνε. Όλα τα στοιχεία του δίσκου είναι σωστά τοποθετημένα, τόσο που η συνταγή κουπλέ-ρεφραίν-solo-κουπλέ-ρεφρέν-τσιρίδα Cornell λειτουργεί εύρυθμα και ουσιαστικά. Κάνοντας χρήση της συνταγής λοιπόν, ωπ, φτιάξαμε άλλο ένα track. Μια τέτοια αίσθηση μου έδωσε ο δίσκος. Σαφώς ειδική μνεία πρέπει να ξανακάνω στα solo του Morello, αν και αυτός σε φάσεις το παρακάνει με τις παραμορφώσεις που χρησιμοποιεί, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορώ να υποστηρίξω πως κάποια από αυτά τα περίφημα solo του (λίγα ευτυχώς) τα παίζει η (ακριβότατη φαντάζομαι) πεταλιέρα του και όχι αυτός ο ίδιος, αλλά δεν πειράζει, τον συγχωρούμε...

Δίσκος άνω του μετρίου, με καλές στιγμές, αλλά και κάποια κομμάτια γεμίσματα. Δεν βρίθει από αυθεντικότητα και πρωτοτυπία, αλλά όσο τον ακούω, τόσο νομίζω πως θα καταφέρει να σκαρφαλώσει στα προσωπικά καλύτερα μου για το 2005, έστω και στις τελευταίες θέσεις. Οι Audioslave με το "Out Of Exile" αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς και μένει πλέον να ακούσουμε και την επόμενη κυκλοφορία τους για να ξέρουμε που να τους κατατάξουμε.