Tim Bowness

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν το ταλέντο, η προσωπικότητα ή οι κατάλληλες γνωριμίες το στοιχείο που υπερίσχυσε για να μπορεί να έχει ο Tim Bowness την καριέρα που έχει. Πιθανόν ήταν ένας συνδυασμός των τριών, γεγονός είναι όμως ότι ο συμπαθέστατος Βρετανός καλλιτέχνης απολαμβάνει για ακόμα μια φορά την συνεισφορά καλλιτεχνών από την απόλυτη αφρόκρεμα του prog. Ως συμπαραγωγή των no-man (Steven Wilson & Tim Bowness), το πέμπτο προσωπικό του άλμπουμ "Flowers At The Scene" ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια. Δικαιολογεί όμως το περιεχόμενο του άλμπουμ τέτοιους προσκεκλημένους; Ούτε κατά διάνοια θα απαντήσω, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι μέτριο.

Μετά από ένα concept άλμπουμ ("Lost In The Ghost Light"), το "Flowers At The Scene" σηματοδοτεί κατά τον Bowness «νέα ξεκινήματα». Οι ανεκτίμητες πινελιές του τεράστιου Wilson στην παραγωγή σφίγγουν την δομή και την αφηγηματικότητα έντεκα συνθέσεων που σε άλλες συνθήκες ίσως να ακούγονταν σαν να επαναλαμβάνονται. Αποτελούμενο ως επί το πλείστον από ονειρικές και μελαγχολικές μπαλάντες που εξομολογούνται χαμηλόφωνα μικρές προσωπικές ιστορίες, το "Flowers At The Scene" δεν έχει κορυφές, όρη και κοιλάδες. Έχει όμως υπέροχη ενορχήστρωση, μικρές μαγικές λεπτομέρειες και ηχητική γενναιοδωρία. 

Η μουσική του Bowness είναι μουσική που απευθύνεται στην εμπειρία του ακροατή. Τραγούδια όπως για παράδειγμα το "Not Married Anymore", μια γλυκόπικρη και νατουραλιστική απεικόνιση του επέκεινα ενός μεγάλου χωρισμού, προφανώς μπορεί να εκτιμηθεί καλύτερα από ανθρώπους με αντίστοιχες εμπειρίες. Αυτό ισχύει περίπου για όλο το άλμπουμ και η ηλικιακή/αισθητική ωριμότητα του ακροατή μπορεί να κουμπώσει καλύτερα με το περιεχόμενο του. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό - δεν υπάρχει μουσική για γέρικες καρδιές - αλλά εκεί βρίσκεται και το αρνητικό του άλμπουμ. Δεν έχει σπιρτάδα, δεν έχει ανατροπές, εκπλήξεις, περιπέτεια και δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που ψάχνει αυτά τα στοιχεία να ενθουσιάζεται με το "Flowers At The Scene". Κάπου εδώ οφείλω να πω ότι και ο Wilson καταπιάνεται καλλιτεχνικά με αντίστοιχα θέματα, το ταλέντο του όμως είναι τέτοιο που τα κάνει να αφορούν τους πάντες. Μην κάνετε λοιπόν τέτοιους συνειρμούς.

Wilson, Jim Matheos και Peter Hammill σε μια σύμπραξη - ονείρωξη, εμφανίζονται μαζί στο It's The World, σε ένα track που ξεχωρίζει και μόνο γι αυτό. Ο Matheos δυστυχώς κάνει ένα παντελώς αδιάφορο πέρασμα στο "Rainmark", λάμπει όμως στο jazzy ομώνυμο, σύνθεση που μάλλον αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, μαζί με το ορχηστρικής φύσης "The Train That Pulled Away". Ο Hammill εμφανίζεται επίσης στο "Killing To Survive", ενώ άλλοι υψηλοί προσκεκλημένοι που συναντάμε στο άλμπουμ είναι οι David Longdon (από την αγάπη που ονομάζεται Big Big Train), Colin Edwin (Porcupine Tree) και Kevin Godley (10cc) ανάμεσα σ’ άλλους, σε ένα τρομερό πραγματικά cast.

Ίσως όλα αυτά να αρκούν για να εξασφαλίσουν στο "Flowers At The Scene" αποδοχή και επιτυχία, στοιχεία που αυξανόμενα ακολουθούν την πορεία του Bowness. Οι prog «αυθεντίες» έχουν εξάλλου αποδείξει ότι θα τον στηρίξουν. Ο ακροατής που θα επενδύσει τον χρόνο του ίσως αποφασίσει να συντροφέψει κι αυτός το ταξίδι αφού, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το άλμπουμ στερείται εντυπωσιασμού αλλά είναι πλήρες ουσίας.

Χωρίς να αποτρέπω κανέναν από το να ακούσει ένα όμορφο άλμπουμ σαν το "Flowers At The Scene", εμένα θα με συγχωρήσετε: λέω να αγνοήσω τον ποιοτικό αναχρονισμό της InsideOut και να πάω να αναζητήσω κάτι ικανό να με συναρπάσει.