The Illusion Fades

Κατακλείστηκα από πράσινο. Πράσινο, σαν αυτό των Type O Negative, με δασοστόλιστα τοπία από το ανυπέρβλητο "October Rust" κι ένα καθ' όλα στοιχειωμένο αναγεννησιακό σπίτι, μόνο που εδώ η μυρωδιά του βάλτου και της υγρασίας ήταν πιο έντονη. Οι διακόπτες στο νοτισμένο τοίχο φαίνονταν άχρηστοι με την πρώτη ματιά και τα amber ανώφελα, κανείς δε μπορεί να ξέρει όμως τι του επιφυλάσσει η μοίρα. Το «παυσίχρονο» (βλέπε παυσίπονο) των Illusion Fades είναι γεγονός και, ως λάτρης των πρωτόβγαλτων, έσπευσα να πάρω μια γεύση με το δάχτυλο ήδη βουτηγμένο στο βάζο, ξέροντας εκ των προτέρων πως έχουν περάσει 15 και πλέον έτη από την "Valentine" αγαπημένη εποχή. Ας είναι.

"Killing Ages" ο τίτλος του έκτου στούντιο άλμπουμ των «δικών μας» gothic rockers Illusion Fades και πόσο περήφανοι αισθανόμαστε αλήθεια όταν έρχεται στα χέρια μας νέα, «made in Greece» δουλειά. Η πορεία του γκρουπ είναι γνωστή στους μουσικούς εγχώριους κύκλους και αρκετοί είναι εκείνοι που τους αποκήρυξαν μετά τα δυο πρώτα δισκογραφικά τους βήματα, μαζί τους κι εγώ (!) - όχι γιατί ήταν κακοβαλμένα, αλλά γιατί είχαν ήδη βάλει τον πήχη ψηλά και στη συνέχεια φάνηκαν λίγοι να το υποστηρίξουν.

Εδώ ακριβώς γίνεται η έκπληξη: δεν έχουμε την μεγάλη ανατροπή, αλλά την προσπάθεια της μπάντας να κάνει restart. Τι εννοώ; Πλήκτρα, πολλά πλήκτρα, σε μια παραγωγή που φαίνεται πως τα προωθεί αρκετά, σκόρπια κιθαριστικά σολίδια αλά The 69 Eyes στο "Paris Kills", όπου ο δημιουργός κρίνει απαραίτητα, φωνή βγαλμένη από τα σωθικά του Peter Steele και το ρομαντικό του Γιώργου Δέδε φόρεσε δερμάτινα και αποφάσισε να γίνει πιο kinky. Το δέχομαι. Οι αλλαγές είναι καλό να γίνονται στο σωστό timing κι εδώ απ' ό,τι φαίνεται «το 'χουμε».

Η έναρξη, δε, ιδεατή: το "13th Day" μου κόλλησε από την πρώτη στιγμή και η διαδοχή του, "Fear Of Love" (που μέχρι τώρα παραμένει το προσωπικό αγαπημένο μου από τον δίσκο), είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένη. Το ακόλουθο "Sweet Thing 22" είχα την ευκαιρία να το απολαύσω και live πριν λίγο καιρό, αλλά η εικόνα μου δεν άλλαξε ιδιαίτερα παρ' όλα αυτά και μετά το μεταβατικό στάδιο του "The Christmas Song" περνάμε και στην πρώτη guest συμμετοχή του άλμπουμ, με την Tristessa (Astarte) σε ρόλο Danni Filth στο "Gothica" (θέλω να γίνω "Nymphetamine" όταν μεγαλώσω) και μη μπείτε στον κόπο να κάνετε την ατυχή σύγκριση Liv Kristine / Γιώργου Δέδε: άτοπο.

Η δεύτερη συμμετοχή, που συγκεντρώνει και όλα τα φώτα βεβαίως βεβαίως, ακούει στο όνομα Jan Barkved (Elusive - RIP) και το "Highway 666" «βρωμάει» Elusive από μακριά. Εντυπωσιακό κομμάτι, με το κολληματικό riff να κυριαρχεί κατά πόδας κι ένα ρεφρέν-πραγματική έμπνευση να επισκιάζει τα πάντα. Από εκεί κι έπειτα, έχουμε τρία κομμάτια μέχρι το κλείσιμο του cd που φέρουν τη σφραγίδα των Fades, συν τέσσερα bonus tracks, τα οποία είναι διαφορετικές versions τραγουδιών που ήδη υπάρχουν στο άλμπουμ: μια λάθος κίνηση κατ' εμέ, μιας και δεν προσφέρουν κάτι καινούριο στο σύνολο και θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν σε μια 7ιντση έκδοση ίσως, αποφεύγοντας έτσι την κούραση του ακροατή κατά τη διαδικασία της αναπόφευκτης επανάληψης.

Η gothic σκοτεινιά ντύθηκε στα πράσινα λοιπόν (κι ένα μεγάλο μπράβο στο μάτι της Έφης Θεοχάρη που επιμελήθηκε το artwork) και παραμερίστηκε λίγο για χάρη της ποιητικής μελαγχολίας - το συναίσθημα όμως παραμένει το ίδιο. Λίγο τα αγγλικά του να φτιάξει και θα κάνει πολλούς εκεί έξω να σκίζουν τις σελίδες από τα δακρύβρεχτα εφηβικά τους ημερολόγια. "Awaiting The Dawn", περιμένοντας τη συνέχεια... (to be continued).

"...and if I hide in a sea of tears and if I run in the fog
My memories hunger for blood as hours pass in the dark..."