The Bishops

Είχα ενθουσιαστεί. Το πρώτο άλμουμ των Bishops, το 2007, παρουσίαζε μια μπάντα που αδιαφορούσε για τις επιταγές του ημερολογίου και εμπνεόταν ευθέως από το πιο αθώο βρετανικό pop-garage των '60s. Δίδυμες αγγλόφατσες στην κιθάρα και το μπάσο, κουστούμια με λεπτές γραβάτες και "Breakaway"! Είχα ενθουσιαστεί, λέω.

Οι τρείς Λονδρέζοι είναι ιθαγενείς του underground της indie σκηνής και, ως τέτοιους, είχα τη χαρά και την τιμή να σας τους συστήσω σ' εκείνο το αρθράκι μου που ονόμασα «European Indieground» - γιατί είχα έμπνευση. Με το δεύτερο άλμπουμ, η προσπάθειά τους να πατήσουν με το ένα πόδι μέσα στο φάσμα του προβολέα έχει πολλαπλό κόστος. Η μπάντα βάζει νερό στο βερμούτ της και δέχεται να εισάγει στη μουσική της περισσότερα στοιχεία εκσυγχρονισμού, χωρίς όμως να προτείνει κάποιον εντυπωσιακό νεοτερισμό. Έτσι, ο μουσικός Τύπος, που ούτως ή άλλως αντιπαθούσε την αναίδεια της υπερβολικής πίστης στις καταβολές, συνεχίζει να τους αποθαρρύνει ή συνηθέστερα να αδιαφορεί.

Ενώ εύκολα κάποιος θα μπορούσε να προσάψει στο ντεμπούτο ότι δεν είχε «προσωπικότητα», το "For Now", ως άλμπουμ, τραντάζει τα θεμέλια αυτού που εγώ αντιλαμβανόμουν ως «ταυτότητα» της μπάντας. Οι επιρροές από φαντάσματα των '60s δεν εξαλείφονται, αλλά ο ήχος ανήκει ξεκάθαρα πλέον στη δεκαετία μας, κουβαλώντας όμως ακόμη έναν ιδιαίτερα μοντέρνο αντιμοντερνισμό.

Παρότι ηχούν σαν ξεψυχισμένοι Kaiser Chiefs, η έναρξη με το "City Lights" εξηγεί ακριβώς πού δείχνει ο μπούσουλας του άλμπουμ. Η τέχνη του ευτυχισμένου pop ρεφρέν ανθίζει σε πολλά τραγούδια, όπως στο έξοχο "If You Leave Today" και στο ανώδυνα Troggώδες "Wandering By". Οι προσπάθειες προσέγγισης των ήχων των συγχρόνων γίνονται χρήσιμες στο "Hold On" και στο "Pass Away". Όμως, ο λόγος που θα συνεχίσω να ενθουσιάζομαι είναι κομμάτια όπως το μουχλιασμένο μονότονο ομώνυμο, "For Now", ενώ ο λόγος που ο Τύπος δε θα συγχωρέσει τους Bishops είναι η νερόβραστη μα αξιαγάπητη διασκευή στο "He Was A Friend Of Mine", που σπάραξε στα χείλη ενός Bob Dylan.