The Bevis Frond

Το γεγονός ότι οι Bevis Frond (ακόυνε και στο όνομα του Nick Saloman) κάποια στιγμή κυκλοφόρησαν 15 άλμπουμ μέσα σε 10 χρόνια σίγουρα έκανε ανησυχητική, μέχρι και οριστική ίσως, την αποχή τους επί επταετίας από το στούντιο. Η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 2000 ήταν λιγότερο γενναιόδωρη μαζί τους, όχι ποιοτικά, καθώς ό,τι κι αν κυκλοφόρησαν ανήκε στα υψηλότατα επίπεδά τους, αλλά ποσοτικά. Να όμως που από το πουθενά το 2011 κυκλοφορεί το "The Leaving Of London" προς τέρψιν κάθε φίλου του neo-psych pop ήχου.

Σε διάρκεια που κάποιες δεκαετίες πίσω θα αντιστοιχούσε σε αυτό που ονομάζαμε διπλό δίσκο, ο Nick Saloman σκαρώνει για άλλη μία φορά εξαιρετικά προσιτές και άμεσες μελωδίες που ντύνονται τα φανταχτερότερα κιθαριστικά χρώματα. Η φωνή του, αν και κάπως μονοδιάστατη, είναι εκφραστικά ικανή μέσα από ένα προπέτασμα μελαγχολίας να τραγουδάει τελικά αισιόδοξα αν και όχι ακριβώς χαρούμενα. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα τραγούδια του "The Leaving Of London" είναι σχεδόν χορευτκά, τα riff τους τραγουδιούνται, τα ρεφρέν τους σφυρίζονται και οι ρυθμοί τους ακολοθούνται από κρούοντα πόδια.

Οι garage επιρροές αποκαλύπτονται στα πιο τραχιά τραγούδια όπως το "More To This Than That", κάτι από Bob Dylan εμφανίζεται στο "Speedboat", το πιάνο εισάγεται σε μπαλάντες όπως τα "Leaving Of London" και "Why Have You Been Fighting Me", οι διπλές lead και φαζαριστές κιθάρες εντυπωσιάζουν στο "Reanimation", ενώ η pop ψυχεδέλεια κάνει την εμφάνισή της στα "Barely Anthropoid" και "Heavy Hand". Είναι όμως τα "An Old Vice" και "Son Of A Warm Gun" που κερδίζουν μία θέση στην προσωπική μου λίστα με τα ομορφότερα ακούσματα του 2011.

Η αλήθεια είναι ότι κάπου στα 75 λεπτά της διάρκειάς του, το "Leaving Of London" παρουσιάζει σημάδια επανάληψης και κούρασης, ενώ κάποιες άλλες στιγμές θα μπορούσαν να λείπουν (όπως η κατά Cat Stevens μπαλάντα "Testament"). Αν είχαμε έναν πιο συμπαγή δίσκο θα μιλάγαμε πιθανότατα για μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς. Από την άλλη, για να μην γίνομαι άδικος, αν μου ζήταγαν να επιλέξω ποιές συνθέσεις από τις 18 (!) θα έπρεπε να μείνουν εκτός, θα δυσκολευόμουν να βρω πέρα από δυο-τρεις, πόσο μάλλον ο ίδιος ο δημιουργός τους.