The Men

Είναι απίστευτο αυτό που έχουν καταφέρει οι The Men κι όμως εντελώς αληθινό. Κυκλοφορούν τον έναν δίσκο μετά τον άλλον αλλάζοντας κάθε φορά στυλ, αλλά το κάνουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει κανένας θαυμαστής τους, κανένα κοινό ή είδος μουσικής να τους να οικειοποιηθεί αρκετά ώστε να τους κατηγορήσει για «προδότες». Κι αν η μετάβαση στο "Open Your Heart" του 2012 ήταν αυτή ενός συγκροτήματος που τιθασεύει σε έναν βαθμό το θόρυβό του, κι αν η μετάβαση στο περσινό “New Moon” ήταν αυτή ενός συγκροτήματος που αναδεικνύει τις Neil Young, Tom Petty ακόμα και Byrds «νότιες» επιρροές του, η φετινή μετάβαση όπως και ο τίτλος, μάλλον ειρωνικά, αναδεικνύει, είναι ενός συγκροτήματος που δεν το πειράζει να φλερτάρει και με το mainstream.

Αυτό αποδεικνύει η ηχογράφηση σε ένα μεγαλύτερο studio και η ελαφρώς πιο καθαρή παραγωγή, αλλά όσο κι αν θέλει η ...μπάντα να κρυφτεί, το παρελθόν της δεν την αφήνει. Οπότε μην περιμένετε ότι θα λείψουν από εδώ οι κιθάρες με το feedback και τα garage punk τραγούδια ακόμα κι αν είναι πλέον λίγο πιο κατάλληλα για να ακουστούν και στο ραδιόφωνο. Μάλιστα ίσως και να βρίσκεται εδώ το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ, αυτό που συνδυάζει τραχύτητα και αμεσότητα, αυτό που όταν το έπαιζαν ζωντανά στις συναυλίες τους ακόμα και κατά την προώθηση του "New Moon" μας έστελνε αδιάβαστους να ψάχνουμε μανιωδώς να μάθουμε ποιο είναι, όπως τις εποχές πριν το internet χαλάσει τη διαδικασία ανακάλυψης ενός τραγουδιού. Μιλάω φυσικά για το "Different Days" που υπό αυτή την έννοια είναι το καλύτερο τραγούδι του 2013 που κυκλοφόρησε το 2014.

Αν όμως το "Different Days" θυμίζει περισσότερο το, κατά πλειοψηφία θεωρούμενο ως καλύτερο δίσκο τους, "Open Your Heart", τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πιο κοντά στον ήχο του "New Moon" λειτουργώντας πάντως ως μία καθυστερημένη εξέλιξη από το ένα στο άλλο. Οι alternative μπαλάντες της αμερικάνικης υπαίθρου και οι slide κιθάρες ορίζουν εδώ το παιχνίδι, δίπλα σε κάποια rock 'n' roll τραγούδια όπως τουλάχιστον ο Bob Dylan του "Highway 61 Revisited" τα εννοούσε (βλ. "Pearly Gates"). Όσο κι αν τα riff εξακολουθούν να είναι παρόντα, και από τα τραγούδια να μη λείπει ο ατίθασος χαρακτήρας, δεν παύει να υπάρχει μία διάχυτη διάθεση ευδαιμονίας σε σχέση με τον θυμό και την ένταση που αρχικά τους χαρακτήριζε. Καθόλου κακό δεν είναι αυτό όταν περιέχει τραγουδάρες όπως τα "Dark Waltz", "Another Night" και "Settle Me Down". Ακόμα και η αρκετά μικρή διάρκεια του δίσκου (μόλις 36 λεπτά) μάλλον σε πλεονέκτημα μετατρέπεται αφού με το τέλος του δίσκου το αίσθημα της ολοκλήρωσης είναι τέτοιο που απλά θες να ξανακούσεις το δίσκο από την αρχή.

Δεν ξέρω ποιος είναι τελικά ο ήχος που τους ταιριάζει και πολύ περισσότερο η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν στο μέλλον αλλά οι The Men, πίσω από αυτό το μάλλον απρόσωπο όνομα, κρύβουν εμφανώς έναν σπάνιο ολοκληρωμένο μουσικό χαρακτήρα και το "Tomorrow's Hits" δείχνει ότι όσο κάνεις διέπεται από υψηλά αισθητικά κριτήρια και επιτυχημένος θα είναι και θα ξεπερνάει τα είδη.