The Lunar Effect

Εκεί που οι Rival Sons συναντούν τους Wolfmother, ρίχνοντας κλεφτές ματιές και στους Nightstalker, βρίσκουμε τους Βρετανούς The Lunar Effect με το "Sounds Of Green And Blue". Ωχ, πάλι τα ίδια ακούω να λες και οκ, δεν έχεις άδικο, συμμερίζομαι τον προβληματισμό, αλλά το σημαντικό ερώτημα είναι αν αυτοί ξεχωρίζουν, ποιοτικά. Ε, η γρήγορη απάντηση είναι πως οι Lunar Effect κάνουν τη δουλειά τους πολύ καλά, η κάπως μεγαλύτερη προσέγγιση όμως, περιλαμβάνει και το γιατί.

Το πρώτο βασικό κριτήριο σε τέτοιους δίσκους για μένα είναι η φωνή και το δεύτερο η κιθαριστική δουλειά, ή και ανάποδα ας πούμε. Και στα δύο πάντως οι Λονδρέζοι πιάνουν υψηλά στάνταρ, με δυνατές blues/rock ερμηνείες που έχουν ως σημείο αναφοράς τον Andrew Stockdale (και μια ιδέα από Tom Templar των Green Lung), καθώς και βρώμικες, αλιτήριες κιθάρες που σαγηνεύουν με το hard rock σεξαπίλ τους. Οι ψυχεδελικές τάσεις είναι φυσικά παρούσες, χωρίς όμως να μονοπωλούν τη μουσική τους στην οποία σταθερά πρωταγωνιστής είναι ο Josh Neuwford (φωνή) και τα ριφάκια του Jon Jefford.

Συνολικά ο δίσκος στέκεται σε εντελώς vintage 70’s ύφος, από το artwork, το logo και τα effects που χρησιμοποιούνται, μέχρι αυτό το smoky feeling που τρέχει στο δωμάτιο όσο παίζει.Το έμπα του εναρκτήριου "Ocean Queen" με την ωραία μπασογραμμή σε βάζει γρήγορα στο κατάλληλο κλίμα, βάλε ένα ουίσκι με δυο παγάκια, τραβιέται. Στα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το Zeppelinικό "Flowers For Teeth" όπου εκτός από τη κιθαριστική δουλειά και την ερμηνεία του Josh, κρατάς και τα παιξίματα του Daniel Jefford (αδερφός του κιθαρίστα και ντράμερ του γκρουπ) που μου έφεραν στο μυαλό το στυλ του Bill Ward. Το "Middle Of The End" έβαλε στο κάδρο ξώφαλτσα για λίγο και τους Hellacopters, με ένα πιανάκι βαρύ κι ασήκωτο να μερακλώνει, βάλε κι άλλο ουισκάκι σου λέω, το θέλει. Το φουλ bluesy και τίγκα στο reverb "Pulling Daisies" είναι αυτό το κομμάτι που θες να πετύχεις live σε κάποια Βρετανική σκηνή, ενώ το Αμερικανοθρεμένο "I Can't Stay" ξεχωρίζει για το groove του. Ο Josh έχει κάνει, και εδώ, υπέροχη δουλειά στα φωνητικά κι εσύ ταυτόχρονα χτυπάς ρυθμικά την παλάμη στο πόδι, κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι. Το προτελευταίο "Fear Before The Fall" είναι τόσο καλό, που με έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι διασκευή από κάποια γνωστή ροκ μπαλάντα from the days of yore που μου διαφεύγει, α βάλε και το τρίτο ποτήρι, ή τέταρτο που ήμασταν...;

Η παραγωγή είναι καλομελετημένη με το fuzz να μην κουκουλώνει τίποτα δίνοντας τα πρωτεία σε πιο classic rock υφές. Το ρυθμικό background των Daniel Jefford και Brett Halsey (μπάσο) κάνει άριστα τη δουλειά του χωρίς να κλέβει την παράσταση, δε χρειάζεται κάτι τέτοιο άλλωστε στη μουσική τους.

Το "Sounds Of Green And Blue" είναι η δεύτερη full length κυκλοφορία της τετράδας από το Λονδίνο, που ήρθε μάλιστα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο "Calm before the calm". Δεν ξέρω γιατί άργησε τόσο πολύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει πολλά βήματα από το τραχύ, ακατέργαστο πρώτο τους άλμπουμ που πατούσε λίγο πιο έντονα στις Βρετανικές επιρροές (βλέπε Sabbath και Zeppelin) απ’ ότι θα ήθελα.

Τελικά όμως σε αυτή, τη δεύτερη, δουλειά τους οι The Lunar Effect πετυχαίνουν ένα απόλυτα αξιόλογο αποτέλεσμα, συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, που περνούν πολύ γρήγορα και άκρως διασκεδαστικά, ή μήπως μιλάνε τα ποτά τώρα? Who knows, till next time…