The Great Old Ones

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που φταίει, αλλά κάθε φορά που μία μπάντα αποφασίζει να πλέξει μέσα στη μουσική της τις Lovecraft-ιανές οντότητες, ο ενθουσιασμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Πόσο μάλλον στην περίπτωση μίας μπάντας που αποφάσισε να ορίσει όλη της την ύπαρξη πάνω σε αυτό το σκηνικό. Στο ίδιο το press release περιγράφουν το είδος της μουσικής τους ως Lovecraftian Black Metal, οπότε καταλαβαίνεις ότι το έχουν πάρει σοβαρά. Οι Γάλλοι, The Great Old Ones, που έχουν πάρει το όνομά τους από τις θεότητες του σύμπαντος του Lovecraft, σε ένα ακόμα άλμπουμ μένουν πιστοί στο όνομά τους, για τρίτη φορά σε LP δίσκο. Όλο το φανταστικό, σκοτεινό δημιούργημα του Lovecraft, αποκρυσταλλώνεται μουσικά μέσα σε ένα πανέμορφο πανδαιμόνιο, αναπαράγοντας υπέροχα το έργο του Αμερικάνου δημιουργού: αναπτύσσει το ίδιο σαγηνευτικό και ερεβώδες μυστήριο, πατώντας πάνω στην ιστορία που δίνει το όνομά της στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου "The Shadow Over Innsmouth".

Ξεκινώντας ήδη από την εισαγωγή, εγκαθιδρύεται το κλίμα τρόμου/ μυστηρίου παίζοντας πάνω στον αγχώδη ήχο τσιμπήματος χορδών, για να μπει στη συνέχεια ο ορυμαγδός των ντραμς και η μελωδία των τρέμολο του δεύτερου κομματιού. Αντίστοιχα με όλες τις υπόλοιπες συνθέσεις, σε αυτό που πατάει είναι στις κλιμακώσεις, καλοεκτελεσμένες, που αναπτύσσονται φυσικά, κάνοντας έτσι τον ακροατή να βυθίζεται στον σκοτεινό κόσμο των The Great Old Ones. Με αυτόν τον τρόπο το "The Shadow Over Innsmouth" ανοίγει πρακτικά το άλμπουμ, με τον πιο δυνατό τρόπο, με τα εννιάμιση λεπτά του να κυλάνε σαν νερό και στο τέλος να έχεις εθιστεί στα riff που το κλείνουν. Σε αντίστοιχα μήκη κύματος κινείται και η συνέχεια, φροντίζοντας να βάλουν τη δεύτερη δυνατότερη στιγμή του δίσκου στο τελείωμα, για να κλείσει όσο επικά άνοιξε, με το "Mare Infinitum", που βαδίζει πιο αργά σε σχέση με τα άλλα κομμάτια, συνεχίζοντας να επενδύει στην ατμοσφαιρική κλιμάκωση.

Είτε είναι τα απόκοσμα φωνητικά, είτε οι απειλητικές μελωδίες στην κιθάρα, είτε ακόμα οι πιο μικρές πινελιές, με το βιολί, το τσίμπημα των χορδών και τα δύο κομμάτια εισαγωγής και ιντερλούδιου, όλος ο δίσκος γίνεται έντονα ατμοσφαιρικός, χωρίς να φαίνεται επιτηδευμένος. Η αισθητική του επικού στοιχείου βγαίνει πολύ καλά μέσα από τη δουλειά της μπάντας και αναδεικνύεται από τις καλοεκτελλεσμένες συνθέσεις, με τα ντραμς να παίρνουν φωτιά και τις κιθάρες να κεντάνε, δίνοντας το κατάλληλο χώρο να πατήσουν τα ανατριχιαστικά φωνητικά με τις βαθιές, απόμακρες κραυγές. Για ένα γεμάτο σαρανταπεντάλεπτο οι The Great Old Ones βγάζουν ένα αποτέλεσμα ιδιαιτέρως σαγηνευτικό, χάρη στην ολική αισθητική του άποψη. Σε κάθε περίπτωση οπαδοί ή όχι του Χθουλού, θα απολαύσουν έναν δίσκο που μπορεί να μην είναι πρωτοποριακός πάνω σε αυτήν την ιδέα, είναι πάντως απολαυστικότατος.