The Fleshtones

The Band Drinks For Free

Yep Rock (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 24/10/2016
Το κάλεσμα είναι εκεί έξω, το μόνο που πρέπει να αποφασίσετε είναι αν σας αφορά ή όχι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σαράντα χρόνια ύπαρξης κλείνουν φέτος οι Fleshtones και όπως αρμόζει σε τόσο σημαδιακά γενέθλια τα γιορτάζουν σε κλειστό κύκλο κυκλοφορώντας έναν δίσκο που, όπως ο προηγούμενος και όπως και ο επόμενος, απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς τους λίγους πιστούς που δεν τους έχουν εγκαταλείψει ποτέ και παρακολουθούν στενά τη δισκογραφία τους. Πιστοί που είναι μεν μετρημένοι, αλλά καθόλου κλειστοί αφού δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να ευχαριστηθείς έναν δίσκο των Fleshtones και να γυρίσεις πίσω να ψάξεις ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Και οποιοδήποτε σημείο της καριέρας τους είναι καλό σημείο για αυτό, του "The Band Drinks For Free" (πόσο αυτοσαρκαστικός τίτλος) μη εξαιρουμένου.

Μπορεί η πραγματική αξία τους να φαίνεται στα ξεφαντωτικά live τους (να 'ναι καλά ο μακαρίτης ο Νικόλας που τους φώναζε συχνά πυκνά στο Gagarin και αλλού) αλλά και οι δίσκοι τους έχουν μία σταθερή ποιότητα και φυσικά μουσική προσέγγιση αφού ποτέ δεν εγκατέλειψαν την '60s garage αναγέννηση παίζοντας άλλοτε σε πιο bubblegum (τα τελευταία χρόνια) άλλοτε σε λίγο πιο punk εδάφη (στην αρχή της καριέρας τους). Ενδεικτκή η μεταχείριση που επιφυλάσσουν στο "Love Like A Man" των Ten Years After του οποίου έχουν αφαιρέσει όλο το macho ύφος που του προσέδιδε ο Alvin Lee και με τη farfisa να βγαίνει μπροστά το έχουν κάνει πιο ανάλαφρο και sexy χορευτικό. Το χιούμορ δεν τους έλειπε ποτέ, όπως τίτλοι σαν το "Rick Wakeman’s Cape" αποδεικνύουν και η ηδονιστική «πάρτυ και rock 'n' roll» θεματολογία τους είναι πάντα κυρίαρχη, αλλά δεν παύουν να πετάνε αναφορές και να φιλοσοφούν επί του χρόνου και τη σχέση του συγκροτήματος με αυτόν, όπως φανερώνουν τραγούδια σαν τα "Living Today" και "Too Many Memories".

Παρότι η εμπειριία τους και το κέφι με το οποίο προσεγγίζουν κάθε νέα τους δουλειά τους επιτρέπει να μην ολισθαίνουν σε τυπικούς ή βαρετούς δίσκους, η αλήθεια είναι ότι πολύ πρόσφατα έχουν δημιουργήσει και καλύτερα σύνολα τραγουδιών. Κάπου χάθηκαν αυτά τα riff, οι κιθαριστικές επιθέσεις και τα εθιστικά πλήκτρα που ξέρουμε ότι μπορούν να σκαρφιστούν. Υπάρχουν, αλλά όχι σε βαθμό ενθουσιασμού. Από την άλλη κάθε νέος δίσκος των Fleshtones είναι αφορμή για διασκέδαση και όποιου του πέσει στα χέρια του κάθε άλλο παρά θα κακοπέσει. Οπότε το κάλεσμα είναι εκεί έξω, το μόνο που πρέπει να αποφασίσετε είναι αν σας αφορά ή όχι.

  • SHARE
  • TWEET