Tuber, Universe217 @ Gagarin 205, 01/03/24

Ο πρόσφατος δίσκος των Σερραίων Tuber με τίτλο “Joyful Science” κινείται σε πιο ηλεκτρονικά ηχοτοπία και κινηματογραφικές ατμόσφαιρες, αφήνοντας λίγο πίσω τον σκληρότερο ήχο των πρώτων τους δουλειών. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια και πάλι ποιοτικότατο και μετά τον Οκτώβριο (έπαιζαν ίδια μέρα με τους Θεσσαλονικείς Naxatras και τους χάσαμε) ευτυχώς μας επισκέφτηκαν πάλι πολύ σύντομα για να μας παρουσιάσουν το – ήδη αγαπημένο μας – νέο υλικό.

Η προσθήκη των Universe217 ως support ήταν ένα πολύ καλοδεχούμενο νέο. Είναι μια επίσης αγαπητή μπάντα που έχουμε χάσει κατά κάποιον τρόπο τα τελευταία χρόνια, μιας και φαίνεται να έχουν φρενάρει λίγο. Ευτυχώς, η εμφάνισή τους έδειξε ότι στις ζωντανές τους εμφανίσεις παραμένουν δυναμικοί όπως τους θυμόμαστε από παλιά. Στα τρία τέταρτα της ώρας που κράτησε η εμφάνισή τους ακούσαμε υλικό από όλες τους τις περιόδους, αλλά και κομμάτια που δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί σε κάποια κυκλοφορία τους και υποθέτω πως είναι νέα.

Το “Rest Here” με το μπάσο ξεκίνησε λίγο πιο ήρεμα, για να έρθουν στο “Intentions” τα πρώτα σκισμένα φωνητικά απελπισίας από την Τάνια. Τα “Mouth” και “She” ακούστηκαν πολύ doomy, τα “Nothing” και “Seek” ακούστηκαν βαριά και ασήκωτα. Οι Universe217 μας χάρισαν μια εμφάνιση τόσο καλή όσο αυτές που μας έχουν ανέκαθεν συνηθίσει. Από το “Change” πάνε πια οκτώ ολόκληρα χρόνια. Εφ’ όσον υπάρχει νέο υλικό, το οποίο και ακούμε στις συναυλίες, με χαρά Θα το δούμε και δισκογραφημένο σε μια νέα δουλειά.

Με το Gagarin να έχει γεμίσει μεν ικανοποιητικά αλλά όχι εντελώς κάτω (ο εξώστης παρέμεινε κλειστός), οι Tuber ανέβηκαν στη σκηνή. Εκτός της γνωστής τετράδας που έχουμε εδώ και χρόνια συνηθίσει, αυτή τη φορά είχαν μαζί τους και έναν επιπλέον κιθαρίστα. Η ατμοσφαιρική αρχή του “Eau Rogue” μας έμπασε κατ’ ευθείαν στο κλίμα. Το μπάσο της τραγουδάρας “Cat Class” έσκαψε βαθιά μέσα μας. Το “No Cure For Life” είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του “Joyful Science” κάπου εκεί συνειδητοποίησε και ο τελευταίος πόσο κομβικός είναι ο μετρονόμος Νίκος Γερόσταθος στα τύμπανα.

Συνεχίζοντας ακάθεκτοι, στο “Moon Rabbit” που ακούστηκε αμέσως μετά οι Tuber μας επέδειξαν και τα post στοιχεία που έχουν ενσωματώσει στον ήχο τους, όπως φαίνεται από τις κορυφώσεις που υπάρχουν εκεί μέσα. Η επιπλέον κιθάρα φάνηκε από την αρχή ότι θα βοηθούσε στο να «γεμίσει» ο ήχος, ειδικά από τη στιγμή που στη μπάντα οι κιθαρίστες είναι αυτοί που παίζουν και πλήκτρα. Το “Noman”, δεύτερο συνεχόμενο από τον προηγούμενο δίσκο “Out Of The Blue”, φόρτωνε όσο προχωρούσε και ξέσπασε στο τέλος.

Το “Sucker Punch” ήταν μια πρώτη δόση από τις πρώτες μέρες, με το επαναλαμβανόμενο riff του να τρυπώνει μέσα στ’ αυτιά και να ριζώνει βαθιά μέσα στο μυαλό. Τα πλήκτρα πρωταγωνίστησαν στα δύο επόμενα (νέα) κομμάτια, με το “Joyful Science” να έχει έναν φουτουριστικό ήχο και το “Chain Of Signs” ένα κινηματογραφικό και ταυτόχρονα ταξιδιάρικο ύφος. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος και η ατμόσφαιρα των δίσκων μεταφερόταν πάρα πολύ καλά και στο σανίδι.

Όσο βυθιζόμουν και άκουγα τη μουσική, έβλεπα τα φώτα, ένιωθα την αφοσίωση και συντονιζόμουν με τον ήχο, καταλάβαινα ότι έβλεπα κάτι σπουδαίο μπροστά μου. Το μικρόφωνο υπήρχε στη σκηνή μόνο για τις ευχαριστίες. Αυτή η έλλειψη φωνής στους Tuber μου δίνει την αίσθηση ότι είναι έλλειψη μιας βαλβίδας αποσυμπίεσης και εκτόνωσης της μελαγχολίας τους, γι’ αυτόν τον λόγο η μελαγχολία συγκεντρώνεται στην ορχηστρική τους μουσική με μεγαλύτερη ένταση.

Το τελευταίο μέρος της συναυλίας είχε τέσσερα κομμάτια από τις δύο πρώτες κυκλοφορίες τους, τα οποία είναι λίγο πιο κιθαριστικά. Το “Sex And Depression” το υποδεχτήκαμε θερμά και το ίδιο συνέβη με το δυναμικό και γκρουβάτο “Firebird”. Χωρίς να φύγουνε από τη σκηνή για encore, μας πετάξανε “Lap Dance” και “Desert Overcrowded” ολοκληρώνοντας το κρεσέντο της βραδιάς.Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το τελευταίο μέρος η αποθέωση ήταν κάπως μεγαλύτερη, όμως πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι απλώς δεν έχουμε χωνέψει ακόμα όσο πρέπει το νέο υλικό.

Μπάντες όπως οι Tuber θα έπρεπε να ήταν ακόμα περισσότερο δημοφιλείς και αναγνωρισμένες στην ίδια τους τη χώρα. Έχουν παίξει στο Freak Valley, έχουν παίξει στο Lake On Fire, έχουν παίξει στο Desertfest, φέτος το καλοκαίρι θα παίξουν στο Krach Am Bach. Μιλάμε για σπάνια περίπτωση μπαντάρας, που καταφέρνει να συνδυάζει την ψυχεδέλεια, το stoner και τα ηλεκτρονικά στοιχεία και να εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο. Τυχεροί είμαστε που είναι από την Ελλάδα, μακάρι να τους βλέπουμε ακόμα συχνότερα.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης