Terrorizer

Το "World Downfall" είναι ένας από τους δίσκους τοτέμ της ακραίας μουσικής. Δίσκος μνημείο του death/grind - και μόνο αυτό να είχαν κυκλοφορήσει οι Terrorizer, θα μνημονεύονταν ως μία από τις σημαντικότερες μπάντες του ήχου. Βέβαια δεν μιλάμε για τίποτα άγνωστους που δημιούργησαν ένα μνημειώδες δίσκο, αλλά για ένα all-star line up μουσικών. Pete Sandoval και David Vincent από τους Morbid Angel, o Jesse Pintado των Napalm Death και ο Oscar Garcia των Nausea πρωταγωνιστούσαν και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στην σκηνή.

Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε. Ακόμα και το "World Downfall" κυκλοφόρησε μετά την διάλυση της μπάντας -για όσους γνωρίζουν την ιστοριούλα με τον Shane Embury και τα demo των Terrorizer- μέχρι το 2005 που οι Pintado και Sandoval αποφάσισαν να δραστηριοποιήσουν ξανά την μπάντα. Με την συνδρομή του Tony Norman (ex-Monstrosity) στο μπάσο και του Anthony Rezhawk από κάποιους Resistant Culture στα φωνητικά, κυκλοφορούν το "Darker Days Ahead", ένα από τα πιο απογοητευτικά comeback άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας, με ιδιαίτερα προφητικό τίτλο δε (δεν αναφέρομαι στην χρεωκοπία της Ελλάδας φυσικά).

Όντως, λίγες μέρες μετά την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου ο Jesse Pintado αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο και η μπάντα μπαίνει στον πάγο ουσιαστικά. Όχι για πολύ όμως. Το 2009 ο Pete αποφασίζει να συνεχίσει το γκρουπ, φέρνει τον Vincent πίσω στο μπάσο, ο Rezhawk συνεχίζει τα φωνητικά καθήκοντά του και στην θέση του εκλιπόντος αναλαμβάνει η Katina Culture (!) από τους -καλά μαντέψατε- Resistant Culture.

Και φτάνουμε στο παρόν, με το "Hordes Of Zombies" να κυκλοφορεί, προσφέροντας εξίσου μεγάλη απογοήτευση με τον προκάτοχό του. Οι Terrorizer φαίνεται να μην το χουν πλέον και παρά την μικρή του διάρκεια ο δίσκος ακούγεται μονότονος και κουράζει, με τα 14 τραγούδια να μοιάζουν να επαναλαμβάνουν τον ίδιο ρυθμό και τις ίδιες ιδέες ξανά και ξανά. Χωρίς να τον λες κακό, δεν είναι και κάτι που ακούς ευχάριστα. Τελείως flat τόσο στην μουσική όσο και στην παραγωγή του, δεν έχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει από τα άλλα και μάλλον αυτό είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία του.

Δεν είναι χτυπητά κακός δίσκος, αλλά όσο φανατικός και να είσαι με την μπάντα ούτε καλό μπορείς να τον πεις. Ο δίσκος είναι παντελώς αδιάφορος και αν δεν έφερε και το ιστορικό όνομα των Terrorizer πάνω θα πέρναγε με συνοπτικές διαδικασίες στα αζήτητα. Η μόνη πραγματική χρησιμότητα που -ενδεχομένως- να εξυπηρετήσει είναι η προοπτική να τους βγάλει στο δρόμο για συναυλίες, να κάνουν στάση στην χώρα μας και να ακούσουμε κανένα "Fear Of Napalm" ζωντανά και να τρελαθούμε.