Soundgarden

King Animal

Universal (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/11/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η αμηχανία είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη τα συναισθήματα που μου γεννούν οι Soundgarden. Δεν υπάρχει άλλη μπάντα σαν κι αυτούς, ενώ όσο ενδελεχώς κι αν έχω ψάξει όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας τους, καμία μπάντα δεν κατάφερε να τους προσεγγίσει στα αυτιά μου. Συνεπώς, ήταν αναμενόμενο να υποδεχθώ το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 16 χρόνια εκ νέου με αμηχανία. Όσο αυτοί δεν υπήρχαν, εγώ συνέχισα να μεγαλώνω μαζί τους.

Στην πραγματικότητα, το συναίσθημα αυτό ήταν η απόληξη δύο διαφορετικών κυρίαρχων σκέψεων. Αφενός, ο έντονος ενθουσιασμός δημιούργησε σκέψεις αυθυποβολής, σε σημείο να αμφισβητώ το πόσο «αντικειμενικά» θα μπορούσα να προσεγγίσω αυτό το άλμπουμ. Αφετέρου, όταν έχεις κάτι τόσο ψηλά στο μυαλό σου οι πιθανότητες είναι να απογοητευτείς, καθώς με τα χρόνια αλλάζουν τόσο ο μουσικός, όσο κι ο ακροατής. Και σπάνια αυτά τα δύο αλλάζουν αρμονικά. Αλλά, ως συνήθως, όλα αυτά διαγράφονται όταν ξεκινάει η ίδια η μουσική.

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κάποιος ακούγοντας το άλμπουμ είναι πως αν μπορούσε να αποτυπωθεί διαγραμματικά η εξέλιξη του ήχου των Soundgarden, από το πρώτο άλμπουμ μέχρι και το "Down On The Upside", θα μπορούσε να τοποθετήσει το "King Animal" μετά από δύο χρόνια, πάνω στην σχηματιζόμενη ευθεία, ως φυσική εξέλιξη του ήχου τους. Αν ευχαριστιέμαι κάτι περισσότερο από οτιδήποτε, αυτό είναι η αναλλοίωτη προσωπικότητα, η χαρακτηριστική μη-αντιγράψιμη χημεία των τεσσάρων μελών της μπάντας.

Εν πρώτοις, ας δούμε τι δεν προσπάθησαν να κάνουν. Δεν προσπάθησαν να πατήσουν στον ήχο πετυχημένων συνταγών (βλέπε "Superunknown") και δεν μπήκαν στη διαδικασία να προσπαθήσουν να γράψουν ένα νέο "Black Hole Sun". Η παντελής απουσία από τα μουσικά δρώμενα τόσο του Shepherd, όσο και του Thayil δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης πως θα πραγματοποιούσαν την επιστροφή τους με τον δικό τους τρόπο και στο πλαίσιο αυτό, δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να προσαρμόσουν τον ήχο τους ή το στυλ τους σε οποιαδήποτε σημερινή επιταγή ενδεχόμενης επιτυχίας. Αυτό που ακούς στο "King Animal" είναι 100% Soundgarden.

Αυτή η λογική τους θα ξενίσει κάποιους, θα απογοητεύσει άλλους και δε θα συγκινήσει αρκετούς. Δεν είναι δίσκος εντυπωσιασμού, δεν έχει κάτι το άμεσα εκθαμβωτικό (όπως είχε π.χ. το comeback των Alice In Chains), δεν έχει το singlάκι που θα βάλουν όλοι στο facebook τους και υστερεί γενικά σε όρους της σημερινής εμπορικής λογικής. Ευτυχώς, λέω εγώ. Αναλογίζομαι πόσο άδικα θα είχε κριθεί αν κυκλοφορούσε σήμερα το "Down On The Upside" στην εποχή της κρίσης της μισής ακρόασης, κάτι που θα υποστεί -σε έναν βαθμό- αναγκαστικά το "King Animal". Όσοι λατρεύουν τους Soundgarden για τα hits τους και αγνοούν βασικά δομικά στοιχεία της μπάντας ή όσοι περιμένουν μια επαναφορά των πρώιμων Sabbathικών στοιχείων, ας κοιτάξουν αλλού. Όχι πως αυτά μας χαλάνε (κάθε άλλο), απλά δεν υπάρχουν εδώ.

Η ομοιογένεια του άλμπουμ με κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος του. Το up tempo ξεκίνημα των "Been Away Too Long" και "Non-State Actor" είναι ιδανικό, με συνθέσεις που φαντάζουν (και είναι) απλές, αλλά ταυτόχρονα εγκεφαλικές (βλέπε π.χ. riff του δεύτερου). Ήδη το "By Crooked Steps" έχει τοποθετηθεί ψηλά στη συνείδησή μου ως σπουδαία σύνθεση και μαζί με τα "Bones Of Birds" και "Taree" συντελούν την ως τώρα αγαπημένη τριάδα συνθέσεων. Κολλητικές μελωδίες, ενδιαφέρουσες, δομές, ήχος trademark της μπάντας, πειραγμένες κιθαριστικές δόσεις από τον Thayil, ενδιαφέρον rhythm section, χρήση επιπλέον οργάνων ως καρυκεύματα και η τεράστια φωνή του Cornell πάνω στη μουσική βάση που την αναδεικνύει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού.

Διάολε, σκέφτομαι πόσο μου είχαν λείψει οι φράσεις του Thayil όταν ακούω την ανατολίτικη γραμμή του "A Thousand Years Before", αναλογίζομαι πόσοι έχουν πατήσει σε μπασογραμμές του Shepherd σαν αυτή του "Rowing" που κλείνει το άλμπουμ και χαίρομαι που ακούω ξανά απελευθερωμένο τον Matt Cameron, καθώς όσο κι αν αγαπάω τους Pearl Jam, τέτοια τύμπανα δεν έχει παίξει μαζί τους, για οποιοδήποτε λόγο. Απολαμβάνω τον Cornell στην «διεστραμμένη εμπορικότητα» που προσφέρει με ερμηνείες όπως αυτές του "Halfway There". Όλοι οι μουσικοί συνεισφέρουν συνθετικά και κάθε τραγούδι έχει να προσδώσει κάτι δικό του, κάτι από την μοναδικότητα των Soundgarden.

Δεν θα παραβλέψω πως από το άλμπουμ λείπουν πιθανότατα μία-δύο συνθέσεις που θα ξεχωρίσουν, ώστε να αποτελέσουν σημείο αναφοράς του άλμπουμ προς τρίτους, και θα φέρουν μια νέα γενιά ακροατών στο συγκρότημα. Ενδεχομένως, αυτό το έκαναν εντέχνως κρατώντας "Live To Rise" εκτός άλμπουμ, θέλοντας να διατηρήσουν αποστασιοποιημένο το "King Animal" από τέτοιου είδους συνθέσεις. Η ουσία είναι πως η μεστότητα του άλμπουμ με κάνει να πιστεύω πως έχουμε ένα διαχρονικό άλμπουμ, υπό την έννοια ότι δεν θα ξεφουσκώσει, αντιθέτως θα διατηρήσει ακέραια (και ίσως αυξήσει) την αξία του τα επόμενα χρόνια, καθώς δεν είναι φτιαγμένο για εφήμερη κατανάλωση. Εν τέλει, είναι ένα άλμπουμ επιπέδου και ποιότητας Soundgarden κι αυτό τα λέει όλα από μόνο του.

Συνεχίζω να ακούω επαναλαμβανόμενα ξανά και ξανά το "King Animal" και σκέφτομαι πως υπάρχουν άλμπουμ που τα ακούς συνεχόμενα για να τα απολαύσεις και άλμπουμ που τα ακούς συνεχόμενα για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Μακριά από εντυπωσιασμούς, οι Soundgarden κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που συνδυάζει και τα δύο. Το μόνο που θέλουμε είναι η επιστροφή τους να είναι μόνιμη και να συνεχίσουν ως η φυσική εξέλιξη του εαυτού τους. Η rock μουσική είναι πιο πλούσια με τους Soundgarden.

  • SHARE
  • TWEET