Φοίβος Δεληβοριάς: «Δεν έχω ανάγκη να δηλώσω rock!»

Ο Φοίβος μας μιλά για την Καλλιθέα, τον πατέρα του "Μπάσταρδου Γιού", την "Κική", τον Γαρδέλη, τον Χατζιδάκι, το rock και την μνήμη

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 25/11/2015 @ 15:21
Στην συνάντησή μας σε ένα άλλο αθηναϊκό προάστιο - όχι στην Καλλιθέα, βρεθήκαμε με τον Φοίβο Δεληβοριά και μιλήσαμε με μια ευχάριστη άνεση για όλα όσα μας γεννήθηκαν με αφορμή την κυκλοφορία και την ακρόαση του ολοκαίνουργιου δίσκου του, που φέρει το όνομα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας.

Μετά από αρκετούς δίσκους και πολλά χρόνια στη δισκογραφία, μπορώ πλέον ασφαλώς να σας χαρακτηρίσω τραγουδοποιό της Αττικής! Έχετε περάσει από Γραμματικό, Κερατέα, όλο το κέντρο της Αθήνας και τώρα καταπιάνεστε με ένα προάστιο, την Καλλιθέα, το μέρος που γεννηθήκατε και μεγαλώσατε. Τι είναι η Καλλιθέα για εσάς;
Κοίταξε να δεις.. Πρώτα απ' όλα είναι μια ωραία λέξη! Μου αρέσει. Το γεγονός ότι γεννήθηκα εκεί και μου έλεγαν μένεις στην Καλλιθέα που σημαίνει «Καλή Θέα» και είναι ένα μέρος που κοιτάει από ψηλά τα πράγματα. Κάπως μου εντυπώθηκε! Με τα χρόνια, δεν θα έλεγα ότι έχει κάποια γραφική αξία η Καλλιθέα ή κάτι που να δικαιολογεί ακριβώς τον τίτλο της αλλά για μένα έχει αυτή τη μαγεία που έχουν όλα τα μέρη στα οποία μεγαλώσαμε και κοινωνικοποιηθήκαμε. Είναι όλοι οι πρώτοι μου φίλοι από κει, αυτοί που δεν τους διαλέγεις επειδή ακούτε ας πούμε την ίδια μουσική, απλά επειδή είναι διπλανοί σου και αυτές οι φιλίες είναι πάρα πολύ ωραίες. Είναι οι γονείς μου, ένα σπίτι δίπατο στο ποιο μεγάλωσα και στο οποίο όποτε θέλω να βρω ένα σημείο αναφοράς ανατρέχω και κυρίως είναι μια ωραία μεταφορά αυτή τη στιγμή της δημιουργικής μου ζωής για να μιλήσω για όλα τα πράγματα που αλλάζουν θέση σ' αυτή την περίοδο. Αισθάνομαι ότι την τελευταία εξαετία λίγο πολύ όλα τα πράγματα μες στο μυαλό μας και γύρω μας αλλάζουν θέση: υπάρχει μια μετατόπιση. Άλλοι δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο, άλλοι επιμένουν σε αυτό που ήθελαν να πουν ακόμα πιο πολύ. Η Καλλιθέα είναι για μένα το σημείο από όπου θέλω να ξαναξεκινήσω να μιλάω για όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια.

Τελικά μαζεύτηκαν έντεκα τραγούδια και τρία μικρά ορχηστρικά των οποίων το θέμα είναι η Μνήμη. Η Μνήμη από διάφορες πλευρές: ως εφιάλτης, ως παράδεισος, μνήμες των άλλων, των γονιών μου από την δική τους μυθολογία της καθημερινότητας, η μνήμη της παλιάς φιλίας μου με τον καλύτερό μου φίλο, ένας άλλος φίλος που χάθηκε, τα παλιά κορίτσια, οι παλιές σχέσεις και όλα αυτά τελικά σαν να γράφτηκαν για να τα πω στην κόρη μου. Αν έχει την περιέργεια να τα ακούσει, να μάθει πώς φτάσαμε ως εδώ. Αυτή είναι η Καλλιθέα πια για μένα.

Ακούγοντας τον δίσκο θα περίμενε κανείς να είναι σαν να βγαίνουμε μαζί μια βόλτα στην Καλλιθέα. Δεν είναι όμως μια βόλτα στον χώρο, αλλά στον χρόνο. Περπατάμε σε διαδρομές μνήμης και κάνουμε στάσεις σε χρονικά σημεία και σε ανθρώπους...
Ακριβώς! Με ενδιαφέρει τρομερά η μνήμη γιατί νομίζω είναι το κεντρικό θέμα της εποχής αυτό. Από το 2008-2009 και μετά και δεδομένης της κρίσης και της βιαιότητας με την οποίας αυτή χτύπησε, συν το πόσο απροετοίμαστος ήταν ο κόσμος για κάτι τέτοιο, οι περισσότεροι άνθρωποι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- προσπάθησαν να απαντήσουν μέσα από την μνήμη. Από την μεγάλη επίθεση του vintage μέχρι τις διάφορες εθνικοπολιτικές μυθολογίες που ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, η μνήμη έγινε ένα πολύ κεντρικό θέμα. Το βλέπεις παντού γύρω σου! Δεν ήθελα να απαντήσω σ' αυτό με μια στείρα νοσταλγία ή με μια εξιδανίκευση είτε της γειτονιάς μου, είτε της δεκαετίας που μεγάλωσα. Μόνο αν κοιτάξεις κατάματα το παρελθόν μπορείς να το απομυθοποιήσεις και να προχωρήσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που ανατρέχουμε στην Ιστορία. Για να προχωράμε...
Πώς περνάς ρε παιδί μου μια κρίση σε μια σχέση ερωτική κι ένα βράδυ, εκεί που όλα είναι απελπισμένα, κάτι θυμάστε, μια ιστορία, ένα μέρος που πήγατε μαζί, έναν παλιό δίσκο και εκεί μέσα υπάρχει και η λύση.

Φοίβος Δεληβοριάς

Από τον τίτλο του δίσκου και μόνο, είναι εμφανές ότι πρόκειται για σημαντικό σταθμό στην καλλιτεχνική σας πορεία. Όλο το υλικό έχει ηχογραφηθεί εξ ολοκλήρου στο πατρικό σας. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Ο δίσκος αυτός δεν είχα στο νου μου πώς θα λέγεται. Δυο χρόνια μετά τον "Αόρατο Άνθρωπο" που είχα αρχίσει να απελπίζομαι γιατί δεν έβγαινε κάποιο καινούριο τραγούδι, ξαφνικά αρχίζω να βλέπω πολύ συχνά στον ύπνο μου το πατρικό μου. Και είχα καιρό να το επισκεφθώ γιατί οι γονείς μου δεν μένουν πια εκεί. Εκεί είναι όλα τα παλιά βιβλία, οι παλιοί δίσκοι... Πήγα εκεί και μεταξύ άλλων βρήκα μια παλιά κιθάρα, την πήρα και μέσα σε μια ώρα το πολύ μου βγήκε το πρώτο τραγούδι, που το ονόμασα ερημιά στην Καλλιθέα. Μου βγήκε λίγο σαν παραίσθηση, γιατί την ώρα που πάλευα να το βγάλω αισθανόμουν σαν να άκουγα τα πολλά ωδικά πτηνά της γιαγιάς μου και όταν σταμάτησα να παίζω, έπαψα να τα ακούω και αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο. Γι' αυτό και μέσα στους στίχους υπάρχουν πουλιά. Με το που τέλειωσε το τραγουδάκι και γύρισα χαρούμενος σπίτι, είπα «Τέρμα, τα πρωινά μετακομίζω εκεί!». Πήρα το πιάνο, τα μηχανήματά μου, κι άλλα βιβλία, κι άλλους δίσκους, το i-pad και για ενάμιση χρόνο κάθε πρωί ήμουν στην Καλλιθέα.

Και τελικά βγήκε ολόκληρος «σπιτικός» δίσκος!
Ναι! Όταν μαζεύτηκε κάποιο υλικό, αποφασίσαμε παρέα με τον Χρήστο Λαϊνά -που ήθελα πάρα πολύ να δουλέψουμε μαζί- αυτά τα τραγούδια να ηχογραφηθούν και μέσα στο σπίτι. Το άφησα πάνω του και πραγματικά σε δύο μήνες το σπίτι έγινε στούντιο! Έφτιαξε διάφορες πατέντες, έβαλε μικρόφωνα σε όλα τα δωμάτια κι άρχισαν να έρχονται μουσικοί. Έγινε έτσι ένας δίσκος μόνο Καλλιθέα. Υπάρχουν κανάλια κρυφά που έχω βάλει την γιαγιά μου να μιλάει χωρίς να ακούγονται τελικά, υπάρχουν βάθη που αναλογούν στα βάθη του σπιτιού και συμπληρώνουν το κάθε ηχογράφημα.

Όταν τον ξανακούτε, σας δημιουργεί κάποιο συναίσθημα που δεν περιμένατε να σας βγάλει, λόγω ακριβώς αυτής της σύζευξης με το παρελθόν;
Η αλήθεια είναι πως ναι, μου έχει ξυπνήσει πράγματα που ήταν ναρκωμένα μέσα μου. Κι εκεί έπαιξαν ρόλο και ο Χρήστος (Λαϊνάς) και οι μουσικοί που ήρθαν και ηχογραφήσαμε μαζί και οι φίλοι που επισκέπτονταν τις ηχογραφήσεις και τα παιδιά που το κινηματογραφούσαν όλο αυτό, γιατί το κινηματογράφησε μια παρέα. Ήταν πολλοί οι παραγωγοί των ήχων και των εντυπώσεων. Αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις μου έκανε πολύ καλό, σε κάποιες στιγμές μου έκανε πολύ κακό. Ξέθαψα και κάποια πράγματα που δεν περίμενα ή δεν ήθελα να ξεθαφτούν, όπως συμβαίνει πάντα όταν πιάσεις εμμονικά ένα θέμα.

Όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο, σκέφτηκα ότι είναι κάπως πιο σκοτεινός απ' ότι περίμενα. Τελικά ίσως δεν είναι έτσι! Εσείς τί θα λέγατε; Είναι η "Καλλιθέα" ένας μελαγχολικός δίσκος;
Όχι, καθόλου! Η πρώτη ακρόαση δεν είναι -για μένα τουλάχιστον- ποτέ ικανό κριτήριο. Όλες οι αιχμές ενός δίσκου, όλα τα «ανεβοκατεβάσματα» δεν μπορούν να σε πιάσουν σε ένα mood συγκεκριμένο της μίας μέρας ή της μίας ώρας μιας ημέρας, αλλιώς θα τον ακούσεις το πρωί, αλλιώς το βράδυ...

Για μένα, ο προηγούμενος δίσκος μου ήταν πιο βαρύς. Αυτός εδώ έχει πολλές περισσότερες διεξόδους προς ένα φως, προς ένα μέλλον. Η όποια μελαγχολία του δεν ήταν φυσικά προγραμματισμένη. Ποτέ δεν προγραμματίζω το συναίσθημα με το οποίο θα ασχοληθώ, αυτό προκύπτει στην πορεία. Αλλά το θέμα του ήταν τέτοιο, που σε καλεί να αντιμετωπίσεις και πολλές σκοτεινές περιοχές, όπως και τελικά συνέβη. Η διάθεσή μου ωστόσο από πριν ήταν ότι θα δω φως μέσα από αυτόν τον δίσκο. Και νομίζω ότι μέσα από το "Κουνελάκι", το "Θα Σε Ξαναδώ", το "Πού Να'σαι Τώρα" το βλέπω! Στον "Μπάσταρδο Γιο" οι στίχοι λένε ότι «στο σώμα μου υπάρχει το αγέννητο χθες», πάμε να το γεννήσουμε! Δεν αισθάνομαι να υπάρχει κανένα τραγούδι όπου τα πράγματα να είναι σε πλήρες αδιέξοδο. Η διέξοδος υπάρχει σε όλα ως ένα είδος ανεξήγητου φωτός.

Φοίβος Δεληβοριάς

Περνώντας στο μουσικό ύφος, ο δίσκος -παρ' ότι τελικά εντυπωσιακά συμπαγής- περιέχει πολλές επιρροές από πολλά είδη μουσικής. Swing bossa, αρχαιοπρεπή μουσικά μέτρα, '80s disco. Ποιός ήταν ο μουσικός σας στόχος;
Καθετί που αναφέρεται στον στίχο οφείλει να αντιμετωπιστεί και μουσικά σωστά. Στον ήχο του δίσκου ήθελα να υπάρχει πολύ μεγάλη ομοιογένεια. Ήθελα ο τρόπος που χρησιμοποιούνται διάφορα όργανα από το παρελθόν -αληθινές φαρφίσες, αληθινά χάμοντ, αληθινά κλάβινετ, το πιάνο του σπιτιού μου- να είναι απαλλαγμένος από την τεχνική επεξεργασία, αλλά να μην είναι απλά μια καθαρή αναφορά, μια βινταντζιά. Και μέσα από τα πολλά, περίεργα κανάλια της ηχογράφησης, να καταφέρω να αποδώσω κάποια αισθήματα από ακούσματα τέτοια.

Οι ήχοι που ακούγονται δηλαδή ανάμεσα ή στις αρχές των τραγουδιών δεν είναι sampling, είναι πραγματικοί ήχοι του περιβάλλοντος.
Ναι, sampling δεν υπάρχει καθόλου στον δίσκο. Ούτε κατ' ελάχιστο. Όλα τα ηχογράφησε ο Χρήστος. Μόλις του πήγαινε ένα τραγούδι αμέσως σκεφτόταν το ηχοτοπίο. Ο δίσκος έγινε χειροποίητα, είναι ένα χειροτέχνημα. Τα βήματα που ακούς είναι τα δικά μας, την πόρτα κάποιος την άνοιξε. Αν και αρκετά ηλεκτρονικός, δεν υπάρχει μέσα κάτι σαμπλαρισμένο, φτηνιάρικο.

Θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο;
Ναι, αλλά λόγω capital control δεν μπορούμε να το προλάβουμε τώρα. Είναι μια ολόκληρη εργοστασιακή διαδικασία και μπαίνει το εξωτερικό στη μέση. Θα γίνει αργότερα, μέσα στην Άνοιξη.

Πώς βλέπετε όλο αυτό το κίνημα της αναβίωσης του βινυλίου;
Δεν είμαι ιδιαίτερα φετιχιστής, γενικώς. Και δεν καταλαβαίνω και ακριβώς τα κινήματα. Δηλαδή όταν κάτι πάει και γίνεται «κίνημα» δεν το πολυκαταλαβαίνω. Μου αρέσει κάτι ως προσωπική επιλογή κάποιων, αλλά δεν κατανοώ τι είναι αυτό που φτιάχνει μία μόδα ή τι είναι αυτό που την αναιρεί. Σίγουρα το παρελθόν της δισκογραφίας -ιδιαίτερα τώρα που τέλειωσε- μπορούμε να το δούμε πιο ξεκάθαρα, πιο κατάματα. Το ότι υπάρχει μια τάση πιο μαζική προς το βινύλιο έχει ένα ενδιαφέρον: ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ενδιαφέρονται ιδιαίτερα όχι μόνο για την χρηστικότητα του φορέα της μουσικής, αλλά και για την ομορφιά του και την υψηλή του ποιότητα. Υπό αυτή την έννοια, ναι, είμαι μέσα 100%.

Φοίβος Δεληβοριάς

Μιας και μιλάμε με ποσοστά, πόσο rock είστε;
Δεν αισθάνομαι rock ή κάτι άλλο. Αισθάνομαι ένας άνθρωπος που αγαπάει πάρα πολύ την μουσική. Και την rock και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει δεν είναι καθορισμένος από ένα μουσικό είδος. Με γοητεύει πάρα πολύ ο rock εν ρολ τρόπος ζωής, αλλά πιστεύω ότι ήταν αυθεντικός για περίπου είκοσι χρόνια. Μετά έγινε βιομηχανία. Πλέον είναι αναμασώμενος, αλλά η πνευματικότητά του εξακολουθεί και με απασχολεί. Όταν ακούω το "Highway 61 Revisited" (Bod Dylan, 1965) ή τους Can (experimental rock μπάντα των '70s από την Κολωνία) ή οτιδήποτε άλλο από αυτά που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, ναι, είμαι rock 100%. Για όσο επιδρά αυτό το φίλτρο. Από εκεί και πέρα, είμαι επηρεασμένος και από τον λαϊκό πολιτισμό και από το υπαρξιστικό Παρίσι του '50 και από τον '80s νεο-ρομαντισμό, αλλά και από πιο σύγχρονα πράγματα όπως η St. Vincent, επομένως δεν έχω ανάγκη να δηλώσω ροκ. Πάντως μου αρέσει πολύ η έννοια της rock μπάντας. Σε όλα μου τα live παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αυτή η μικρή μουσική αδελφότητα που γέννησε και εγκαθίδρυσε η rock μουσική.

Αλήθεια, ποιός είναι ο πατέρας του "Μπάσταρδου Γιού";
Είναι η εποχή που τον γέννησε. Είναι η αμέσως προηγούμενη pop μυθολογία την οποία δεν πρόλαβα να ζήσω. Όλη αυτή η νεοελληνική ταυτότητα της γενιάς των γονιών μου που το προέβαλαν ως κάτι θρυλικό. Πρόκειται βέβαια περί μυθεύματος, μιας και είχαν ζήσει χούντα, φτώχεια, εμφυλίους και λοιπά. Το δαχτυλίδι που μεταφέρει κάθε γενιά στην επόμενη και σε απελπίζει στην εφηβεία σου, που είναι και ευνουχιστικό και ταυτόχρονα μια γενεσιουργός δύναμη.

Στην "Καλλιθέα" βλέπουμε να επανέρχεται στο προσκήνιο μια εμβληματική γυναικεία παρουσία του έργου σας, η "Κική". Τι θέλει να δηλώσει αυτή η νέα προσέγγιση αυτού του τραγουδιού; Είναι πιο «μπλε»;
Πρωτίστως το τραγούδι αυτό είναι σαν να ανήκει στον δίσκο, παρά το ότι έχει γραφτεί πριν από είκοσι χρόνια. Μάλιστα, σε αυτήν την εκτέλεση ξαναπαίζεται στο ίδιο πιάνο όπου και το είχα γράψει! Ήθελα πολύ να ξαναπαιχτεί με την τωρινή μουσική μου γλώσσα, να μεταφέρει τον τρόπο που παίζεται πλέον και στις συναυλίες μου. Γιατί, ενώ στον πρώτο δίσκο ήταν ένα ήσυχο πιανιστικό κομμάτι, μέσα από τα χρόνια έχει γίνει κάτι το anthem! Παίζουν όλοι, βαράνε, στο τέλος φωνάζω κι εγώ... Αυτό ήθελα να αποτυπωθεί. Έχει γίνει σχεδόν gospel πια η "Κική"...

Χρονικά τοποθετείται λοιπόν ο δίσκος στην δεκαετία του '80;
Επειδή έτυχε και μεγάλωσα τότε, ναι υπάρχουν αρκετές αναφορές σ' αυτή τη δεκαετία ή και στα πρώτα χρόνια του '90.

Αλλά έχει μέσα του και πολλούς αναχρονισμούς, όπως το συνηθίζετε. Ακόμα και η σειρά των τραγουδιών δημιουργεί άλλο ένα παιχνίδι με τον χρόνο. Ακόμα και η επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιείτε. Το dixion, το λεκτικό σας περιβάλλον, είναι όλο ένας αναχρονισμός. Που οφείλεται η τριβή σας με την γλώσσα;
Ξέρεις, υπάρχουν τύποι ακουστικοί, τύποι οπτικοί... Εγώ είμαι όντως λεκτικός τύπος. Από μωράκι τα μεγαλύτερα ερεθίσματα ένοιωθα ότι μου τα έδιναν οι φράσεις. Άκουγα μια περίεργη φράση του θείου μου, βρισιές, τίτλους ταινιών, ποίηση και μου έκαναν όλα τρομερή εντύπωση. Ας πούμε, με ενδιέφερε πάρα πολύ ποια είναι η διαφορά του «γαμώ το στανιό μου» από το «γαμώ το τσιγκέλι μου»... Γιατί οι δύο μου θείοι το έλεγαν διαφορετικά; Ή τι μπορεί να είναι το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»; Όταν λοιπόν προσπαθώ να καθορίσω ένα συναίσθημα, γιατί περί αυτού πρόκειται ένα τραγούδι, εγώ ξεκινάω λεκτικά.

Είστε ποιητής;
Είμαι στιχουργός. Σαν τραγουδοποιός, γράφω και στίχους. Υπάρχουν πολλά διαφορές μεταξύ ενός τραγουδιού με ποιητικά στοιχεία και της ποίησης. Το τραγούδι χρειάζεται μέτρο, υπόκειται σε περιορισμούς, αλλά διαθέτει τη μελωδία που ελευθερώνει την φαντασία. Το γεγονός ότι πρέπει να υποταχθείς αλλά και να απελευθερωθείς από μία μελωδία κάνει τη διαφορά με την ποίηση.

Έχετε σκεφτεί να ξεπεράσετε αυτούς τους περιορισμούς της στιχουργικής και να πάτε προς την ποίηση;
Μικρός το σκεφτόμουν αλλά τελικά είναι άλλη τέχνη η ποίηση. Ο τρόπος με τον οποίο θέλω να φυλακίσω μια μου εντύπωση έχει να κάνει και με την κιθάρα και με το τετράδιο.

Φοίβος Δεληβοριάς

Στον δίσκο συνυπάρχουν λέξεις όπως το walkman και το χάι με τα αρχαία ελληνικά του «Διονύσιος Φοίβος». Σας εξιτάρει αυτό σαν λεκτικό παιχνίδι ή είναι μια κίνηση γλωσσικής διαμαρτυρίας;
Όχι, δεν φτάνω εκεί. Πιστεύω ότι όσες κρίσεις και να περάσει η γλώσσα τις περνάει επειδή είναι ζωντανός οργανισμός. Αν η ίδια η γλώσσα θέλει να χρησιμοποιήσει χιουμοριστικά ξένες λέξεις ή να το παίξει καθαρεύουσα και να γυρίσει σε μια παλιά της εποχή, τότε μπορεί να το κάνει. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να γράψω κάτι που δεν γράφτηκε. Που δεν το έχω ξαναγράψει εγώ ή που δεν το έχω ξανακούσει. Ο στίχος θέλω να έχει μια παρθενικότητα.

Όταν είδα το "Knight Riders" σαν τίτλο τραγουδιού είπα «Ναι, αγγλόφωνος Δεληβοριάς για πρώτη φορά!». Τελικά διαψεύστηκα οικτρά, εννοείται...
Καταρχάς έχω φρικτή προφορά! (γέλια) Κάθε φορά που έχω προσπαθήσει να τραγουδήσω ένα αγγλόφωνο τραγούδι που μ' αρέσει πάρα πολύ σε κάποιο live, το μετανιώνω την ίδια στιγμή. Είμαι άθλιος, δεν έχω τον τρόπο. Επιπλέον, εκφράζομαι με τόση λεπτομέρεια στα τραγούδια μου με τα ελληνικά που δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Είμαι πολύ δεμένος με την γλώσσα, καλώς ή κακώς...

Ενώ έχετε μια πολύ γλυκιά παρουσία στη σκηνή και φαίνεστε πράος, μπορείτε και τραγουδάτε στίχους όπως αυτούς της "Υβρεοπομπής". Αυτή η τουλάχιστον φαινομενική αντίφαση είναι ηθελημένη ή αυθόρμητη;
Είναι κάτι που έχει βγει, απλά. Το αν είσαι ήρεμος άνθρωπος ή όχι δεν γίνεται κατόπιν προσπάθειας, έχει διαμορφωθεί στα παιδικά σου χρόνια, είναι μια στάση απέναντι στα πράγματα που κάποια στιγμή την επέλεξες. Αλλά όποιος κι αν είσαι, την στιγμή που δημιουργείς είσαι απόλυτα ελεύθερος. Τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να είμαι. Την "Υβρεοπομπή" την θεωρώ ένα από τα πιο παιδικά μου τραγουδάκια, ότι θα μπορούσε να είναι μέσα στην "Λιλιπούπολη". Παρατάσσει τις βρισιές με έναν πολύ αθώο τρόπο, όπως ένα παιδάκι κλείνεται στην τουαλέτα και τις λέει.

Έτσι λοιπόν εξηγείται πώς κάποιος που σχετίστηκε τόσο νέος με το όνομα του μεγάλου Χατζιδάκι, αναφέρει ακομπλεξάριστα τον Γαρδέλη σε τραγούδι του. (γέλια) Πρέπει να παραδεχτείτε ότι είναι κάπως σοκαριστικό.
Ε, ναι! Πρέπει να ομολογήσω ότι μια ανυπακοή μου στον Χατζιδάκι με οδήγησε σ’αυτό. Ο Μάνος μου έλεγε πως το τραγούδι είναι κάτι που οφείλει να κλείνει μέσα του έννοιες που ίσχυαν και στην αρχαιότητα και θα ισχύουν και σε 2000 χρόνια. Έβαζε πολύ το διαχρονικό. Ένα τοπωνύμιο ή μια πολυκατοικία δεν θα υπάρχει ούτε σε 200 χρόνια, αλλά το φεγγάρι θα είναι εκεί. Οφείλεις λοιπόν να υποταχθείς σε αυτό. Εμένα μου άρεσε αυτό στα τραγούδια του Χατζιδάκι, αλλά από την άλλη σκεφτόμουν πως είναι κρίμα να μην μπορούμε να αποδώσουμε μια ποιητική δικαιοσύνη και σε κάτι τρομερά φθηνό που ίσως πεθάνει σε 10 μέρες. Ένα στοίχημά μου από τότε είναι και αυτό: να μιλάω για θνησιγενή πράγματα, αλλά να προσπαθήσω να τα χαϊδέψω με ένα ποιητικό χάδι. Μπορεί να κάνω λάθος.

Πώς αυτοπροσδιορίζεστε μέσα στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό του τώρα;
Θα μου άρεσε αυτή τη στιγμή να υπάρχει ένας βαθειά ουμανιστικός πολιτικός λόγος, που να βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο και όχι τον αριθμό, που όμως να μην είναι ούτε παλιομοδίτικος, ούτε να υπερασπίζεται ντε και καλά ένα ωραιοποιημένο ελληνικό παρελθόν. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο δίπολο: από την μία υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι τα προβλήματα θα λυθούν μόνο με το τεφτέρι και από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που δικαιώνουν τα πάντα, ό,τι λαμογιά υπήρχε και ό,τι παγαποντιά. Οι μισοί κάνουν λες και το κράτος ήταν κάτι άγιο που δεν είχε διαφθαρεί ποτέ και οι άλλοι μισοί κάνουν λες και Ευρώπη και τράπεζες είναι μονόδρομος σωτηρίας. Δεν πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή εκπροσωπούμαι πολιτικά από κανέναν, όσο κι αν όλοι μας στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε μια αλλαγή, μία εκκαθάριση.

Μια πρόβλεψη για την δεκαετία που έρχεται; Είστε αισιόδοξος;
Θέλω να πιστεύω ότι θα δούμε τα πράγματα πιο αληθινά, δεν θα κρυβόμαστε κάτω από τα φουστάνια διαφόρων «μαμάδων». Θα δούμε ακριβώς τί συμβαίνει πολύ πιο ξεκάθαρα. Αυτή η χρονιά η τελευταία, με όλες τις ελπίδες και όλες τις απογοητεύσεις, με το μεγάλο προσφυγικό κύμα, με την υποκρισία της Ευρώπης θα θέσει πραγματικά τα πράγματα εκεί που πρέπει. Θα κοιτάξουμε το παρόν κατάματα και θα δείξουμε αν έχουμε δύναμη ή όχι, ως πολίτες και ως άνθρωποι.

Τι λείπει από την Αθήνα του 2015 και για τι θα υπερηφανευόσαστε σε αυτήν;
Λείπει η ζωτικότητα στα προάστια, που από τη φύση τους είναι φτιαγμένα για να είναι ανοιχτά. Από την άλλη, το κέντρο, με όλη την εμφανή επιρροή της κρίσης, έχει γεμίσει με δημιουργικές δυνάμεις. Τα γκρουπ συστήνονται με μεγαλύτερο πάθος, οι ηθοποιοί φτιάχνουν πιο εύκολα μια ομάδα και βρίσκουν έναν χώρο να λειτουργήσουν, δεν περιμένουν κάποια οντισιόν, κάποια εταιρεία. Αλλά όλα συντείνουν προς το κέντρο. Τα προάστια πολεμιούνται.

Φοίβος Δεληβοριάς @ Gagarin 205, 28/11/15

Ποιά είναι τα άμεσα σχέδιά σας;
Η συναυλία στο Gagarin φυσικά, για την οποία ανυπομονώ. Είναι ένας χώρος στον οποίο έχω πολύ καιρό να παίξω, παρ' ότι συχνός επισκέπτης του. Μετά, θέλω να στήσω και πάλι μια μουσική παράσταση που να κρατήσει κάποιο διάστημα, από την αρχή του νέου χρόνου.

Ελπίζω να σας δω εκεί! Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!
Εγώ ευχαριστώ!

O νέος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά, "Καλλιθέα", μόλις κυκλοφόρησε από την Ιnner Ear. Ο τραγουδοποιός θα παρουσιάσει για πρώτη φορά ζωντανά όλα τα τραγούδια από τον νέο του δίσκο, αλλά και παλιά αγαπημένα στις 28 Νοεμβρίου στο Gagarin 205.

  • SHARE
  • TWEET