Sortilège

Ποιος να το περίμενε, πριν μερικά χρόνια, ότι θα είχαμε την ευκαιρία όχι μόνο να παρακολουθήσουμε ζωντανά ένα από τα συγκροτήματα - μύθους της γαλλικής heavy metal σκηνής, αλλά θα συζητούσαμε και για τις «ενδοοικογενειακές» του έριδες, αλλά και τη σοβαρή πιθανότητα ενός νέου full length άλμπουμ; Ο λόγος, φυσικά, γίνεται για τους Sortilège, την πιθανόν κορυφαία γαλλική traditional metal μπάντα των '80s, ένα σχήμα που, για όσο υπήρξε ενεργό, χάρισε τρία κομψοτεχνήματα του είδους, παρουσίασε μια απίστευτη φωνή στο ευρύ κοινό, αλλά και χάρισε απλόχερα κιθαριστικές ανατριχίλες από ένα αδιανόητα ποιοτικό δίδυμο axe men.

Έτσι, 35 ολόκληρα χρόνια μετά το υπέροχο "Larmes De Heros", το οποίο έμοιαζε ως το τελεσίδικο, κύκνειο άσμα της μπάντας, οι Sortilège επιστρέφουν με μια συλλογή που περιέχει επανεκτελέσεις τραγουδιών από το σπουδαίο back catalogue τους, αλλά και δύο νέα κομμάτια - τα πρώτα μετά από τέσσερις δεκαετίες σιωπής. Με σημαντικό αστερίσκο τη ρήξη μεταξύ του Christian Augustin και των υπολοίπων μελών από το κλασικό lineup της μπάντας, οι Sortilège συνεχίζουν έχοντας ως μπροστάρη τον Γάλλο frontman, με τις υπόλοιπες θέσεις να καλύπτονται από πεπειραμένους μουσικούς της γαλλικής σκηνής (με θητεία σε ονόματα όπως οι Manigance ή οι γερόλυκοι Satan Jokers).

Καθώς, λοιπόν, για την ώρα αυτή παρουσιάζεται ως η φυσική συνέχεια της μπάντας, το "Phoenix" θα κριθεί σαν αυτό που θέλει να αντιπροσωπεύει, την αναγέννηση, δηλαδή, από τις στάχτες της μπάντας και τη νέα αρχή που επιχειρείται. Ως προς αυτό, η εν λόγω συλλογή παίρνει σχεδόν άριστα σε προθέσεις, σκέψη κι εκτέλεση, αφού η ετεροχρονισμένη επίσκεψη στα συνθετικά μεγαλεία του τότε συμβαίνει με σεβασμό στις προοπτικές του τότε, αλλά και κατανόηση των δυνατοτήτων του σήμερα.

Ο «κόφτης» στην ταχύτητα και την ορμητική διάθεση των συνθέσεων του παρελθόντος είναι αναμενόμενος, με την παραγωγή να προσθέτει σε ευκρίνεια, στιβαρότητα και όγκο και να προσαρμόζεται στις τωρινές συνθήκες, καθώς ο Augustin διανύει πλέον την έβδομη δεκαετία της ζωής του. Από την άλλη, ο ίδιος εμφανίζεται συγκινητικά συνεπής και ανταγωνιστικός ως προς τα standards που εκείνος είχε θέσει, και τα οποία τον ήθελαν, πίσω στα '80s, ως το γαλλικό αντίστοιχο του Rob Halford. Κοινώς, μιλάμε για έναν τραγουδιστή που εύκολα θα έμπαινε στο πάνθεον των καλύτερων φωνών του είδους και ο οποίος κρατιέται, τόσα χρόνια μετά την περίοδο της ακμής του, σε τρομακτικά καλή φωνητική κατάσταση, αναβαθμίζοντας αισθητά ό,τι κι αν τραγουδά.

Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και στα δύο νέα τραγούδια που μας προσφέρονται, με το "Phoenix" να φαντάζει ένα ευχάριστο hard & heavy κομμάτι με τυπικές δομές, την ίδια στιγμή που το "Toujours Plus Haut" θυμίζει έντονα τη μεγαλοπρέπεια και το συντριπτικό βάρος των '80s συνθέσεων της μπάντας, τραγουδισμένα και τα δύο με εκλεπτυσμένο γαλλικό στίχο. Το κλείσιμο, δε, της συλλογής, με το κλασικότερο-των-κλασικών ομότιτλο της μπάντας τραγούδι και την επαναπροσέγγιση που επιχειρεί ο Augustin φωνητικά - με εξαιρετικά, ομολογουμένως, αποτελέσματα - είναι ιδανική, αφήνοντας μας να περιμένουμε με αγωνία την ολοκλήρωση της επιστροφής τους, με ένα νέο άλμπουμ.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι Sortilège επέστρεψαν, δίνοντας με το "Phoenix" έναν καλό λόγο για να τους θυμηθούν ξανά όσοι τους ξέρουν, ή να τους μάθουν όσοι δεν τους γνώριζαν. Εν αναμονή, λοιπόν, των ακόμη σπουδαιότερων που ευελπιστούμε πως σύντομα θα έρθουν από πλευράς τους, αυτή η συλλογή και οι εκτελέσεις της προφανώς δεν έχουν το ίδιο ειδικό βάρος με τις αυθεντικές εκτελέσεις των συνθέσεων που φιλοξενεί, αλλά μπορεί να επεξηγήσει σε πολλούς γιατί οι ίδιοι διατηρούσαν αυτό το θρυλικό status για χρόνια, όντας στις αγαπημένες μπάντες πολλών γνωστών (βλέπε Chuck Schuldiner) ή άγνωστων οπαδών αυτής της μουσικής.