Sons Of Apollo

Από την ημέρα που ο Mike Portnoy αποχώρησε από τους Dream Theater, αν για κάτι δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς είναι για την παραγωγικότητά του. Όμως, παρά τα όσα (σπουδαία κατ’ εμέ στην πλειονότητά τους) παρουσίασε ποτέ ως τώρα δεν συμμετείχε σε κάποιο σχήμα του οποίου οι μουσικές θα μπορούσαν να έρθουν σε άμεση σύγκριση με αυτές τις πρώην μπάντας του, όπως επίσης απέφυγε επιμελώς το να επισκεφθεί τα τραγούδια που έγραψε μαζί της.

Όλα αυτά αλλάζουν φέτος. Αρχικά, με τους The Shattered Fortress έκλεισε κάποιους παλιούς χρωστούμενους λογαριασμούς, παίζοντας υλικό των Dream Theater που τον αφορούσε και μάλιστα οι κακές γλώσσες (και τα videάκια στο youtube) αφήνουν σαφή υπονοούμενα πως το έκανε πολύ καλύτερα από τους πρώην συμπαίκτες του. Αλλά, εμείς δεν είδαμε ούτε τους μεν ούτε τους δε, οπότε δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη...

Εν συνεχεία, ανακοίνωσε την επιστροφή του στον progressive metal ήχο μέσω του νέου του project, γύρω από το οποίο κράτησε τα πάντα μυστικά εκτός από το ότι στο πλευρό του θα είχε τον πρώην πληκτρά των Dream Theater, Derek Sherinian. Η κίνηση αυτή και η θερμή υποδοχή της οποίας έτυχε με κάνουν να σκεφτώ πόσο εύκολα αλλάζουν οι πεποιθήσεις/απόψεις των ανθρώπων με τα χρόνια, σήμερα αποθεώνουν τον Derek αυτοί που είκοσι χρόνια πριν τον έβλεπαν με μισό μάτι και τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου των Theater. Πάντα ήταν μάστορας στο να δημιουργεί προσμονή για την εκάστοτε νέα του δουλειά ο Portnoy, δεν θα το μάθουμε τώρα...

Τελικά, οι Sons Of Apollo ξεκίνησαν σαν το project συνεργασίας των Portnoy/Sherinian και διαμορφώθηκαν εν τέλει σε ένα supergroup «γερόλυκων», με τον Billy Sheehan (Mr.Big, The Winery Dogs) στο μπάσο, τον Ron "Bumblefoot" Thal (ex-Guns N' Roses) στην κιθάρα και τον Jeff Scott Soto (Talisman, Malmsteen) στα φωνητικά να τους πλαισιώνουν. 
Αν και η σύνθεση των εν λόγω μουσικών ενθουσιάζει, θα συνιστούσα να μην κρατήσει κάποιος το μεγαλύτερο καλάθι που θα βρει διαθέσιμο. Όχι, δεν είναι κακό άλμπουμ το "Psychotic Symphony", αλλά μετά από πολλές ακροάσεις αφήνει με μια έντονη αίσθηση «ναι μεν... αλλά».

Ναι μεν, όλοι οι παραπάνω είναι αδιαπραγμάτευτα παικταράδες, αλλά ποιος εξ αυτών υπήρξε από μόνος του σπουδαίος συνθέτης; Ο Portnoy ήταν πάντα τρομερός στο να δένει τα κομμάτια μεταξύ τους και στο να συντονίζει πράγματα και καταστάσεις, αλλά μεγαλούργησε όταν είχε ως βασικό μοχλό ανάπτυξης έναν John Petrucci ή έναν Neal Morse. Ο δε Sherinian ήταν πάντα καλύτερος στο να «γεμίζει» τις συνθέσεις με το παίξιμό του, ο Sheehan ήταν πάντοτε βράχος (αλλά ποτέ μπροστάρης) και ο Bumblefoot είναι πρωτίστως βιρτουόζος και λιγότερο συνθέτης. Κι όπως αποδεικνύεται είναι άλλο το να μπορείς να γράψεις ένα καλό riff ή μια μελωδία κι άλλο το να γράψεις ένα ολοκληρωμένο τραγούδι.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι συνθέσεις των Sons Of Apollo να πάσχουν στον τομέα της πρωτοτυπίας, δίνοντας σε αρκετές περιπτώσεις την αίσθηση μιας συρραφής heavy riffing, hard rock μελωδιών και progressive/υπέρ-τεχνικών ξεσπαμάτων, κάτι που χαρακτήριζε και τους Dream Theater στα τελευταία άλμπουμ επί Portnoy. Το "Sign Of The Times" είναι αρκετά χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Αλλά και σε επίπεδο έμπνευσης υπάρχει ένα μικρό θέμα. Οι ανατολίτικες μελωδίες του εναρκτήριου "God Of The Sun" ακούγονται συμπαθητικές, αλλά ολίγον χιλιοπαιγμένες και η τελείως Deep Purple προσέγγιση του "Divine Addiction" μοιάζει απάλευτα τετριμμένη σε μια παράταιρη με το υπόλοιπο άλμπουμ σύνθεση. Σχεδόν σε κάθε τραγούδι πρέπει να μπει το solo ή κάποιο instrumental μέρος για να διασωθεί. Κάπως ξεχωρίζουν το πιο άμεσο "Coming Home", το heavy "Lost In Oblivion" και το περιπετειώδες "Labyrinth", αλλά  διόλου τυχαία η πιο εντυπωσιακή σύνθεση του άλμπουμ είναι το 10λεπτο instrumental "Opus Maximus", που κλείνει το δίσκο αφήνοντας τους σπουδαίους αυτούς μουσικούς να ξεσαλώσουν.

Επίσης, ναι μεν ο Soto είναι φωνάρα, αλλά μεταξύ μας κανείς δεν θυμάται ποια ήταν η τελευταία φορά που συγκλόνισε με τις γραμμές και τις ερμηνείες του. Καμία ερμηνεία του δεν είναι κακή, αλλά καμία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο και σχεδόν καμία φωνητική γραμμή του δεν δίνει επιπρόσθετη αξία στο τραγούδι. Μόνο στην power ballad "Alive" μοιάζει πιο κοντά στα νερά του, ενώ σε σημεία είναι προφανές ότι προσπαθεί να ακουστεί σαν τον Russell Allen. Έχω την αίσθηση πως ο ρόλος του υπήρξε περισσότερο εκτελεστικός, αλλά συνολικά η hard rock χροιά του και ο μονοδιάστατος τρόπος ερμηνείας του νιώθω πως περισσότερο μπερδεύουν τα πράγματα, παρά βοηθάνε.

Όμως, παρόλο που συνθετικά το άλμπουμ δεν συγκλονίζει, είναι ξεκάθαρο πως αυτή η μπάντα θα σκίζει στις ζωντανές τις εμφανίσεις. Τα περισσότερα τραγούδια αφήνουν σαφή περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς και τζαμαρίσματα (κάτι που νομίζω θα εκμεταλλευτούν), ενώ έχει δοθεί αρκετός χώρος, τόσο στον Sherinian όσο και στον Thal να αναπτύξουν τις αρετές τους και να εντυπωσιάσουν. Ακόμα και το drumming του Portnoy μπορεί να είναι τυπικό για τα μέτρα του, αλλά προσωπικά πάντα το βρίσκω έντονο και χορταστικό.

Συνολικά, η δισκογραφική επιστροφή του Mike Portnoy στο progressive metal δεν είναι ακριβώς αυτή που προσδοκούσα, καθώς μοιάζει safe και προβλεπόμενη στο μεγαλύτερο μέρος της, διασωζόμενη μόνο από το ατομικό ταλέντο των μελών της μπάντας, που σε σημεία είναι αναμενόμενα εκθαμβωτικό, αλλά για μένα προσωπικά αυτό δεν αρκεί. Όσοι έχουν το "Systematic Chaos" ή το "Black Clouds And Silver Linings" μεταξύ των αγαπημένων τους άλμπουμ από Dream Theater, ίσως έχουν περισσότερες πιθανότητες να ενθουσιαστούν με την πρώτη δουλειά των Sons Of Apollo, αλλά οι υπόλοιποι θα βρουν ένα άλμπουμ αντιθέσεων και αυτοαναιρέσεων κι ανάλογα την σκοπιά με την οποία θα το προσεγγίσουν θα δουν το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, μισό...