Sonata Arctica

Θα ήταν πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να απορρίψει τους Sonata Arctica αυτόματα στο άκουσμα του ονόματός τους. Οι μέρες της νιότης για το συγκρότημα από τη Φινλανδία και το είδος που τους καθιέρωσε έχουν περάσει. Το ευρωπαϊκής κοπής power metal, που κάποτε στρογγυλοκαθόταν σε έναν ωραιότατο θρόνο, έχει σχεδόν ξεχαστεί. Οι μικρές εκλάμψεις που το θυμίζουν αφήνουν κατά κανόνα διαφορετική γεύση από εκείνη της χρυσής εποχής, και στο τέλος της μέρας παραμένουν ακριβώς αυτό: εκλάμψεις.

Οι θεματολογίες του φανταστικού συνήθως παραμένουν ως σημείο αναφοράς. Οι φωτεινές προσεγγίσεις από την άλλη έχουν μείνει στο παρελθόν. Ακόμα κι οι γενναίοι που προσπαθούν να αναπαράγουν/επαναφέρουν την ορθόδοξη εκδοχή του ύφους, κατά κανόνα καταλήγουν με περισσότερα σύννεφα στον ουρανό τους από ένα τυπικό σκανδιναβικό φθινοπωρινό απόγευμα. Σημεία των καιρών, ίσως. Όπως και να έχει, ο Tony Kakko με την παρέα του συγκαταλέγονται στις υπό εξαφάνιση περιπτώσεις που κρατούν σταθερά τις ισορροπίες.

Εδώ και κάμποσα χρόνια το στοιχείο του εντυπωσιασμού μπορεί να έχει εξαφανιστεί και οι κορυφές της κλασικής περιόδου να παραμένουν απλησίαστες. Την ίδια στιγμή, το σχήμα έχει φτιάξει έναν απολύτως προσωπικό ήχο. Κάθε κυκλοφορία πηγαίνει ένα βήμα πιο βαθιά στον γεμάτο ιστορίες κόσμο τους. Η επιλογή να αφήσουν στην άκρη ηλεκτρικές και δίκασες δεν έρχεται από του πουθενά. Οι πιο ήπιες στιγμές ήταν εκεί από την αρχή (ε, περίπου). Στο πέρασμα του χρόνου οι ρυθμοί σταδιακά χαλάρωναν, παρά τη σταθερή ύπαρξη αντιπαραδειγμάτων.

Η αναπροσαρμογή συνθέσεων κι ενορχηστρώσεων κρίνεται αν μη τι άλλο φιλόδοξη. Το σπάσιμο σε δύο μέρη κάτι περισσότερο. Η λίστα των κομματιών δεν μπορεί για κανένα λόγο να χαρακτηριστεί εύκολη. Η ειλικρίνεια πίσω από το εγχείρημα είναι σαφής. Η σχεδόν μία ώρα κυλά ευχάριστα, ακόμα κι αν κάποια από τα τραγούδια δεν πετυχαίνουν ακριβώς το στόχο. Την ίδια στιγμή, λίγη προσοχή αρκεί για να αποκαλυφθούν μικρές αναπάντεχες επιτυχίες και να θυμίσουν τις ομορφιές που κρύβονται στη δισκογραφία της μπάντας.