Solitude Aeturnus

Αναρωτιέται η υποφαινόμενη: πόσο εύκολο είναι να γράψει κανείς μία αντικειμενική κριτική για μία μπάντα που κυριολεκτικά λατρεύει και με το πέρασμα των χρόνων την υποστηρίζει ολοένα και περισσότερο; Τουλάχιστον, θα προσπαθήσω...

Οι Solitude Aeturnus επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια και για ακόμη μία φορά ικανοποιούν το κοινό τους στα μέγιστα. Η νέα τους δουλειά ονομάζεται "Alone" και ίσως πρόκειται για ό,τι πιο ώριμο, ό,τι πιο doom έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Σίγουρα κανείς δε μπορεί να διαγράψει τα προγενέστερα "Through The Darkest Hour" και "Beyond The Crimson Horizon" αλλά ετούτο εδώ είναι άλλο πράγμα!

Ο κύριος Perez έβαλε όλη του τη μαεστρία και έγραψε έναν εξαιρετικό δίσκο που αναρωτιέμαι μετά από αυτό τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Βαριές και δεμένες κιθάρες, βασανιστικά riffs που θαρρείς πως κουβαλάνε τον πόνο όλου του κόσμου, τύμπανα που καθηλώνουν και μία φωνή, όπως πάντα, μαγευτική. Εννέα και τα τραγούδια του άλμπουμ (εκτός και αν κυνηγήσετε τη special edition που περιέχει ένα 10λεπτο bonus) και, χωρίς υπερβολή, το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.

Πολύ καλή και η παραγωγή -ο ήχος έχει ξεφύγει από το ανατολίτικο μοτίβο που ακολουθούσαν μέχρι σήμερα και με τα δεύτερα φωνητικά γίνεται πιο μυστηριακός, πιο ατμοσφαιρικός-, για να μη μιλήσουμε και για το artwork που είναι εντυπωσιακότατο! Εξώφυλλο στα χρώματα του χρυσοκίτρινου που θυμίζει φθινοπωρινά φύλλα δέντρων με ένα θέμα αρκετά σοκαριστικό και πάνω απ' όλα doom... Εγώ πάντως θα το έχω wallpaper για πολύ καιρό ακόμα στον υπολογιστή μου...

Δε θα μπω στην διαδικασία να ξεχωρίσω κομμάτια γιατί όλα τα λάτρεψα, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Περισσότερο ή λιγότερο μελαγχολικά, με αργό ή όχι ρυθμό, το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα και το δικό του λόγο ύπαρξης. Σίγουρα κάποιο εσείς θα ξεχωρίσετε γιατί θα σας πει κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα. Εγώ θα πω το "Tomorrows Dead" (ουπς, τελικά δεν άντεξα...). Ακούστε το και φανταστείτε τον κύριο Lowe να το ερμηνεύει, καρφωμένος πάνω στη σκηνή, κουνώντας το σώμα του ρυθμικά σα γέρικη καμπάνα που χτυπά ακόμα και να μας αποκαλύπτει περήφανα τα ασπράδια των ματιών του... Ανατρίχιασα!

"Alone": σίγουρα για μένα στα πέντε καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2006 ασυζητητί. Μακάρι να έχουμε την τιμή και τη χαρά να το απολαύσουμε και σε περιοδεία μέσα στο '07. Σκύβουμε αργά και υποκλινόμαστε...