Slugdge

Δεν έχει σημασία πώς ξεκινάει. Συνήθως είναι μία κριτική ενός ξένου ψαγμένου Μέσου, μία περιπλάνηση στα related του youtube, ή τέλος πάντων Το Ίντερνετ. Πολλές φορές είναι ένας καλός φίλος, που τον εμπιστεύεσαι τυφλά γιατί του χρωστάς ήδη πολλά ακούσματα... Για την ανακάλυψη της νέας δισκάρας λέω, που έρχεται μια φορά στο τόσο απ' το πουθενά να ταρακουνήσει τον κόσμο σου. Στην προκειμένη περίπτωση μάλλον ίσχυσε ένας συνδυασμός των παραπάνω, οπότε να 'ναι καλά ο Βασίλης που -όντας λάτρης του καλού φαγητού- τραβήχτηκε από έναν τίτλο ("Gastronomicon") και δοκίμασε.

Κάπως έτσι έρχομαι σε επαφή με τους Βρετανούς Slugdge (παίζει να προφέρεται «Σλάγκ-τζ»;) και το τεχνικό blackened death / sludge metal τους. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το ελαφρώς καμμένο όνομά τους -εκτός απ' την προφανή διευκόλυνση για ταμπελοποίηση που περιέχει- κρύβει και την λέξη γύρω από την οποία είναι χτισμένο ολόκληρο το θεματικό σύμπαν της μπάντας: «slugs», ήτοι «γυμνοσάλιαγκες»... Όσο φαιδρό κι αν ακούγεται, λοιπόν, αυτό το ελεεινό μαλάκιο χαρακτηρίζει την όλη υπόσταση των Βρετανών, μέσω ενός μεγάλου σε έκταση storyline που εκτυλίσσεται στα πλαίσια μιας sci-fi μυθοπλασίας και τροφοδοτεί με στίχους τα άλμπουμ τους.

Στο μουσικό κομμάτι, πάντως, που είναι και το κυρίως θέμα μας, οι Slugdge δεν αστειεύονται˙ αντ' αυτού, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα death και sludge, ρίχνουν μέσα μπόλικη μαυρίλα, συμπληρώνουν με μερικά thrash riff και το σκεπάζουν με έναν θεοσκότεινο doom μανδύα, σερβίροντάς μας την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, το κολοσσιαίο "Gastronomicon". Στα 46 λεπτά της διάρκειας του δίσκου, οι Slugdge καταφέρνουν να μας μεταφέρουν από τις πρώτες ημέρες των Mastodon στις nerdικες δομές των The Ocean και σε σημεία που θα μπορούσες να παραλληλίσεις μέχρι και με μελωδικό metalcore, μέχρι την αγνή καφρίλα των Carcass, τη συνθετική ιδιοφυΐα του Chuck Sculdiner, την πρωτοπορία των Demilich / Gorguts / Ulcerate και την άρρυθμη παράνοια των Meshuggah. Στην black προέκτασή τους, εναλλάσσονται από τις παγωμένες μελωδίες των Dissection στα σκοτεινά μοτίβα των Deathspell Omega κι από κει στις «σοφιστικέ» ατμόσφαιρες των Enslaved, όμως το εντυπωσιακό σε όλα αυτά είναι ότι τα πάντα ταιριάζουν σαν να έπρεπε να ταιριάξουν, δεμένα αριστοτεχνικά από το βρετανικό ντουέτο.

Καθεμία από τις οχτώ συνθέσεις του "Gastronomicon" χαρακτηρίζεται από το απροσδόκητο της ανάπτυξής της, όπου όσο πιο ομαλή είναι η εκκίνηση τόσο πιο δύσκολο είναι να προβλέψεις τον τερματισμό. Είδη μπλέκονται μεταξύ τους με μια φυσικότητα τρομακτική, με riff και δομές να εγκλωβίζουν στοιχεία και να τα μεταφέρουν από το ένα ιδίωμα στο άλλο, χωρίς να διακρίνεται το παραμικρό κενό στη συνολική συνοχή της μουσικής των Slugdge. Ακολούθως, τα φωνητικά υποστηρίζουν αυτήν την φαινομενική ασυνέχεια με εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα και ανάλογη ποικιλία - από βαθύτατα growls, υπερ-σάπια «βαλτώδη», απόκοσμες «πνιχτές» τσιρίδες και γκαρίλες γεμάτες grind φλέγμα σε καθαρά με progressive υφή και την παράταιρη ανάμειξή τους με όλα τα παραπάνω.

Κι αν το δημιούργημα των Kev Pearson (κιθάρες) και Matt Moss (φωνητικά) δεν ευτύχησε να εισέλθει στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας μέσω κάποιας ισχυρής δισκογραφικής, υπάρχει και το Bandcamp, μέσω του οποίου το "Gastronomicon" διατίθεται δωρεάν. Κι αν στο τέλος της χρονιάς δεν βρεθεί σε λίστες, μηδαμινή σημασία έχει, γιατί ο μουσικός του πλούτος είναι σαν βαρέλι δίχως πάτο, και γιατί η ποιότητα δεν είχε ποτέ μετρήσιμο μέγεθος, ούτε πρόκειται να αποκτήσει τώρα. Κι αν όλα τα παραπάνω περιβάλλονται από διαστρικούς ερμαφρόδιτους γυμνοσάλιαγκες και συνοδεύονται από τίτλους - λογοπαίγνια όπως "Dark Side Of The Shroom", "Lettuce Pray", "The Sound Of Mucus" και "Salters Of Madness", μην κάνετε το λάθος και δεν τους πάρετε στα σοβαρά... Είπαμε, τα παλικάρια δεν αστειεύονται και το αποδεικνύουν με μία δισκάρα σαν το "Gastronomicon", η οποία προσφέρεται ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φετινές προτάσεις στον ακραίο ήχο. Αρκεί να πιστέψετε στη σοφία του Μεγάλου Πατέρα Mollusca και να αφεθείτε στις κολλώδεις σαν βλέννα μουσικές των Slugdge.