Slash

Apocalyptic Love

Roadrunner (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 21/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στην πραγματική ζωή τίποτα δε θα σου χαριστεί και κάποιοι rock μουσικοί το ξέρουν καλά αυτό. Ή θα έπρεπε να το ξέρουν. Ο Slash το έμαθε για τα καλά, βρισκόμενος από το ζενίθ της πιο επικίνδυνης και πιο καυτής rock μπάντας του κόσμου, στα αζήτητα του αλκοόλ και της μηδενικής δημιουργίας. Το ότι ο Axl είναι μάλλον ο πιο κακός της υπόθεσης δεν καθαγιάζει τον εμβληματικό κιθαρίστα, συνώνυμο της λέξης για μια γενιά, αλλά δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν το γνωμικό που αναφέρει τι διαφοροποιεί έναν σοφό, έναν έξυπνο και έναν αφελή. Τουλάχιστον, ο Slash δείχνει ότι είναι έξυπνος. Δείχνοντας πως έχει μάθει από τα λάθη του, το επιβεβαιώνει με πολλούς τρόπους στο νέο του άλμπουμ "Apocalyptic Love".

Πρώτον, έχει καταλάβει πως η δουλειά, ο μόχθος και η προσπάθεια θα σε κρατήσουν ψηλά, ανεξάρτητα της φήμης που κατέχεις. Τα τελευταία χρόνια δουλεύει ακατάπαυστα, παίζει μουσική συνέχεια, γυρνάει τον κόσμο, γράφει τραγούδια, κάνει συνεργασίες και αποτυπώνεται στο παίξιμό του ότι έχει ξαναβρεί την εμπιστοσύνη στα δάχτυλά του. Το ακούς στον ήχο, στα solos, το βλέπεις στα χιλιάδες ερασιτεχνικά videos στο youtube που καταγράφουν μια αλήθεια. Το ακούς ξεκάθαρα και στο "Apocalyptic Love". Ο ήχος του είναι εξαιρετικός, το παίξιμό το καθαρό, τα solo του δουλεμένα.

Δεύτερον, έχει μάθει να επιλέγει σωστά και να σέβεται τους συνεργάτες του. Τράβηξε άσο με τον Myles Kennedy και εν συνεχεία έκανε τα πάντα για να τον ενσωματώσει στην μπάντα του, καθώς είναι γνωστό ότι ο τραγουδιστής των Alter Bridge ποτέ δεν συγκινήθηκε, ούτε παρασύρθηκε από rock starιλίκια και δήθεν μεγαλεία. Ο Myles είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που είχε στο πλευρό του ο Slash από την εποχή των Guns και ορθότατα τον τιμάει με το όνομά του πάνω στο εξώφυλλο του δίσκου, όπως και δευτερευόντως τους υπόλοιπους συνεργάτες του υπό το όνομα των «The Conspirators», εν αντιθέσει με παλιότερες επιλογές και κινήσεις του. Για αυτό στο "Apocalyptic Love" ακούς περισσότερο μια μπάντα, μια σφιχτή ομάδα και όχι κάποια μεμονωμένη προσωπική προσπάθεια.

Τρίτον, δεν έχει λόγο να συμβιβαστεί με καμία «εμπορική λογική» και με καμία αγορά. Στο "Slash" κάποιες εμπορικά προσανατολισμένες συνεργασίες του «χάλασαν» κάποια τραγούδια και στους Velvet Revolver του ευνούχισαν τον ήχο και το παίξιμο. Εδώ, παίζει αυτό που γουστάρει και αυτό που ξέρει καλύτερα από όλα. Απλό, ευθύ rock & roll, με riff, μελωδίες, χαρακτηριστικές φράσεις, συγκεκριμένες δομές και κάμποσο attitude. Ο ήχος του γίνεται αναγνωρίσιμος μέσα σε δευτερόλεπτα, κάτι που τον κάνει όσο σπουδαίος είναι. Ο Slash και η μπάντα του έγραψαν τραγούδια πρωτίστως για να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους και αυτό το feeling το αποπνέει το "Apocalyptic Love".

Τέλος, έμαθε ότι η βιομηχανία είναι εκεί για να κάνει τη δουλειά της και δεν κερδίζεις τίποτα με το να το παίζεις πολέμιος και «κατά φαντασία cool», νομίζοντας ότι όλοι θα περιμένουν σούζα τις παραξενιές σου. Αν στο προηγούμενο άλμπουμ, το marketing έδωσε ρέστα, εδώ για μια ακόμα φορά έκανε εξαιρετικά τη δουλειά του σε όλα τα επίπεδα, δίνοντας πάλι το έξτρα κίνητρο να αγοράσεις το άλμπουμ και να ασχοληθείς μαζί του, όπως του αξίζει. Μέχρι και η έκδοση του ηλεκτρονικά κινούμενου εξώφυλλου έχει τη σημασία του.

Θεωρώ όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά και για αυτό τα αναφέρω, όμως οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι όλοι μαζί, αυτοί οι παράγοντες δεν κάνουν ένα άλμπουμ σπουδαίο από μόνοι τους. Ακόμα περισσότερο όταν παίζουν ρόλο και οι απαιτήσεις ή οι προσδοκίες, καθώς όταν μιλάμε για ένα δίσκο με τον Slash και τον Myles Kennedy αυτές ακουμπούν το απόλυτο. Σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι το "Apocalyptic Love" σηκώνει λίγη κουβέντα.

Τους οπαδούς, σαν του λόγου μου, είναι φτιαγμένο να τους ικανοποιήσει. Έχει ένα up tempo, σχεδόν καλοκαιρινό feeling, που σου φτιάχνει τη διάθεση. Κάθε φορά που ακούω το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο ανοίγει το άλμπουμ νιώθω να μου φτιάχνει τη διάθεση, ενώ το "One Last Thrill" που ακολουθεί ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία του αίματος, με το "Standing In The Sun" να συμπληρώνει ένα δυναμικότατο ξεκίνημα για το άλμπουμ. Μου είναι αδύνατο να μην groovάρω με το ρυθμό και την γέφυρα του "No More Heroes", ενώ το "Halo" συγκαταλέγεται ήδη στις αγαπημένες μου συνθέσεις του άλμπουμ. Το "You're A Lie" χωρίς να πρόκειται κάτι σπουδαίο είναι αρκούντως κολλητικό και το έχω ακούσει τόσες φορές από τότε που δόθηκε στη δημοσιότητα που το ξέρω απέξω, ενώ το "Bad Rain" έχει αυτό το mid tempo riff και το «αλανιάρικο» refrain που πάντα λάτρευα σε rock τραγούδια. Στα "Not For Me" και "Far And Away" οι ταχύτητες πέφτουν για να δώσουν λίγο χώρο στο συναισθηματικό αργό παίξιμο του Slash και τους χαρακτηριστικούς αρπισμούς του, αλλά και στον Kennedy να διαφοροποιήσει λίγο τις ερμηνείες του και να καθηλώσει (όπως όταν στο τέλος του 2ου φέρνει στο νου το "Summergirl" των Mayfield Four). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο τρομερό "Anastasia", που αποτελεί ίσως την κορυφαία σύνθεση του δίσκου, με την Zeppelinική ακουστική εισαγωγή να οδηγεί σε μια εκπληκτική φράση-riff, trademark του «αφάνα» και ένα τραγούδι που σε παρασέρνει μέχρι το τέλος του, όταν ο Slash βάζει φωτιά στην ταστιέρα, σε ένα εντυπωσιακό solo.

Στο "Apocalyptic Love" υπάρχει μια ιδιότυπη ομοιομορφία, η οποία αφενός κάνει πιο ομογενές το συνολικό αποτέλεσμα, αφετέρου, ενδεχομένως να του αφαιρεί δυναμική και το στοιχείο της έκπληξης. Επίσης, παρόλο που όλα  τα τραγούδια είναι είναι άξια λόγου, ίσως λείπουν αυτά τα δυο-τρία που να κάνουν ξεκάθαρα τη διαφορά, με την εξαίρεση ενδεχομένως του "Anastasia", καθιστώντας (ίσως και ένα μικρό βαθμό) κάπως flat τη συνολική ακρόαση του άλμπουμ. Βέβαια, ακόμα και λιγότερο καλά τραγούδια του άλμπουμ, όπως το "We Will Roam", το "Hard & Fast" (που μοιάζει βγαλμένο από τα Snakepit) και το "Shots Fired" έχουν κάτι να προσφέρουν, ενώ τα "Carolina" και "Crazy Life" υστερούν αρκετά, οπότε δικαιολογημένα επιλέχθηκαν ως bonus tracks της limited έκδοσης. Η παραγωγή αναδεικνύει αυτό το ζωντανό feeling που ήθελαν να περάσουν οι δημιουργοί του, ενώ πολύ χαρακτηριστικό είναι το «μοίρασμα» που έχει γίνει στις κιθάρες, καθώς είναι αρκετά τα σημεία στα οποία από τη μια πλευρά ακούς τις ρυθμικές κιθάρες κι από την άλλη τα lead μέρη, κάτι ιδιαίτερα διακριτό με ακουστικά.

Η εποχή που κυκλοφορεί είναι η καταλληλότερη, μιας και πρόκειται για ιδανικό καλοκαιρινό άκουσμα, ενώ μια κόπια του CD θα υπάρχει οπωσδήποτε τους επόμενους μήνες στο αμάξι. Αποτελείται από τραγούδια φτιαγμένα, ως επί τω πλείστον, για να μικρούς, κλειστούς συναυλιακούς χώρους και ιδρώτα πάνω στο σανίδι, παρά για να γίνουν sing along στα χείλη χιλιάδων κόσμου σε μια αρένα. Σε αυτό δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο, είναι θέμα γούστου, είναι θέμα επιλογής και θεωρώ δεδομένο πως οι οπαδοί της πρώτης κατηγορίας θα βρουν πολλά να αγαπήσουν στο "Apocalyptic Love".

Καλά τα τριαντάφυλλα και τα βελούδα, αλλά εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο κάλεσμα στην πλευρά των όπλων. Τα οποία φαίνεται να έχουν κάμποσες σφαίρες μέσα τους ακόμα...
  • SHARE
  • TWEET