Royal Hunt

Paradox II: Collision Course

Frontiers (2008)
17/03/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Περί των sequel συνέχεια...

Οι Royal Hunt επιστρέφουν στη δισκογραφία με τη συνέχεια ενός album-σταθμός, όπως είναι το "Paradox". Κι ο τίτλος αυτού "Collision Course" ή αλλιώς "Paradox II".

Βασικό θέμα του album, πλέον, όχι τόσο η σχέση του ανθρώπου με το θεϊκό στοιχείο, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με τον τρόπο που βλέπουν και προσεγγίζουν το Θεό. Κι αν αυτό ως θέμα μπορεί να σας φαίνεται αδιάφορο, τότε δεν έχετε παρά να θέσετε το album στην «υπηρεσία» της αίσθησης που ονομάζεται ακοή. Κάπου εκεί είναι που θα αντιληφθείτε ότι χρειάζεται πέραν της μίας αυτής αισθήσεως για να γευτείς στην πληρότητά του ένα τόσο σπουδαίο album.

O mastermind της μπάντας Andre Andersen πρέπει να είναι πολύ ανακουφισμένος με το αποτέλεσμα, καθώς η φυγή ενός τραγουδιστή όπως ο John West έμοιαζε να αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο group. Η ανακοίνωση, λοιπόν, του πολύπειρου Mark Boals (Malmsteen, Ring Of Fire) ως αντικαταστάτη του γέμισε αισιοδοξία τους απανταχού οπαδούς που αισθάνθηκαν το τέλος να πλησιάζει. Και κάπου εκεί είναι που λαμβάνει χώρα το μεγάλο στοίχημα. Καινούριος τραγουδιστής σε ένα album που φέρει την κληρονομιά του σπουδαιότερου album μιας σπουδαίας μπάντας όπως είναι οι Royal Hunt.

Ο κρίκος που ενώνει τα δύο «έργα» βρίσκεται στις μελωδικές γραμμές της εισαγωγής του "Paradox II", κάτω από τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν ενώνοντας τον ουρανό με τη γη, παραπέμποντας στη βασική ιδέα του «παράδοξου» που χαρακτηρίζει τη ζωή όλων. Μια βασική ιδέα που μοιάζει να βγαίνει από τα μαυρόασπρα πλήκτρα του Andersen που πλαισιώνουν ιδανικά την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Mark Boals, εκφράζοντας τις ανησυχίες του στιχουργού. Ένα album γεμάτο μελωδικές γραμμές που φέρουν την υπογραφή του Andersen και περνούν από όλες τις progressive και power αναμνήσεις που μπορεί να έχω.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πλήκτρα είναι η βασική αιτία της συνολικής αισθητικής του album, με τις κλασσικές επιρροές των Royal Hunt να έχουν την τιμητική τους. Επιρροές που εντείνουν την παρουσία τους μέσω της παρουσίας εγχόρδων και πνευστών τα οποία δένουν αρμονικά με τα heavy riffs που συναντάμε, χάρις στην πολύ προσεγμένη ενορχήστρωση και παραγωγή του album. Στο εξαιρετικό σύνολο θα ήταν αδικία να μην προσθέσουμε και την παρουσία του Doogie White στον τομέα των φωνητικών αλλά και την προσθήκη του Per Schelander (bass - House Of Shakira) στο rhythm section.

Αυτό που σου αφήνει η κάθε ακρόαση του "Paradox II" είναι μια αίσθηση πληρότητας, καθώς κάθε κομμάτι του μοιάζει να σου δίνει ό,τι ακριβώς θα ήθελες να σου δώσει όταν ακούς την εισαγωγή του. Τα πιασάρικα refrain και η διάχυτη μελωδικότητα δένουν αρμονικότατα με τους πανέξυπνους στίχους και το πολύ ενδιαφέρον concept του album, δημιουργώντας τις πιο προσφιλείς προς τον ακροατή συνθήκες ώστε να ασχοληθεί με ένα θέμα που απασχόλησε και θα απασχολεί πάντα τις κοινωνίες των ανθρώπων.

  • SHARE
  • TWEET