Reflection

Όσοι ασχολούνται ενεργά με την εγχώρια heavy metal σκηνή θα έχουν γνωρίσει, μάλλον, τη μουσική των Reflection, γεγονός αρκετά λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η μπάντα τα τελευταία 17 χρόνια παλεύει με νύχια και με δόντια ώστε να είναι άξιος πρεσβευτής της χώρας μας στο εξωτερικό, κάτι που για μένα καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία. Πως βεβαίως να μην έχει γίνει αυτό, όταν είναι οι δημιουργοί του all time classic κομματιού "When Immortals Die", ενός τραγουδιού που συγκαταλέγεται για πολλούς στα καλύτερα που έχουν γραφτεί ποτέ από ελληνική metal μπάντα; Πως και ποιος συνάμα επίσης μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι όλα τα αυτά τα χρόνια οι Reflection κυκλοφορούν δίσκους που, είτε αρέσουν, είτε όχι, «βρωμάνε» metal, ενώ κάποια άλλα θηρία του πάλαι ποτέ λαμπρού παρελθόντος είναι σε ένα διαρκή λήθαργο;

Φέτος είδε το φως της δημοσιότητας η νέα, ουσιαστικά τρίτη, full length δουλειά τους με τίτλο "When Shadows Fall". Πήρα το promo με μεγάλη χαρά στα χέρια μου, αφού θεωρώ μεγάλη τιμή να κριτικάρω μια τόσο σημαντική κυκλοφορία και μπάντα. Έπειτα με ενδιέφερε πολύ η επόμενη δισκογραφική κίνηση του συγκροτήματος μετά το υπέροχο -και με το άκρως ελληνικό θέμα- "Odyssey".

Οι Reflection όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας παίξει δίπλα σε μεγαθήρια του metal, όπως οι Solitude Aeturnus, Demon, Paul Di Anno κλπ., έχουν σίγουρα αποκτήσει μια εμπειρία μοναδική, την οποία έχουν μεταφέρει στην καινούργια τους προσπάθεια, με επιτυχημένο για μένα τρόπο. Όταν πρωτοάκουσα τη νέα δουλειά δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Από το δεύτερο άκουσμα και μετά, όμως, η γνώμη μου άλλαξε άρδην. Ο δίσκος με κέρδισε. Όχι γιατί υπάρχουν οι θεϊκές μελωδίες σε γρήγορα, επιθετικά τραγούδια, αλλά για το τελείως αντίθετο. Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι αργόσυρτα, αλλά συνάμα τρομερά καθηλωτικά και υποβλητικά.

Οι Reflection στη νέα τους δουλειά έχουν επιλέξει να κατεβάσουν τις ταχύτητες, αλλά να αυξήσουν τον τσαμπουκά που αποπνέουν οι συνθέσεις τους. Έτσι έχουν αφήσει τη σχεδόν πεπατημένη, εύκολη συνταγή επιτυχίας ενός δίσκου με ωραία ριφς, μελωδίες που σου μένουν, τσιρικτά φωνητικά στον ουρανό και ακολουθούν πιο doom / epic μονοπάτια. Μεγάλη συμβολή έχει σε αυτό η μεταγραφή (από το 2006) στα φωνητικά που ακούει στο όνομα Leo Stivala, για όσους δεν ξέρουν πρώην frontman των Μαλτέζων Forsaken. Ο Stivala έχει δώσει μια πιο μυστικιστική μορφή στα τραγούδια, κάνοντας τα να ακούγονται ανά στιγμές σαν τελετή μύησης.

Από την άλλη, το όλο rhythm section είναι τόσο δυνατό και δεμένο, που έχει γράψει και αποδώσει τραγούδια που σε παρασύρουν σε δρόμους μυστήριους αλλά και άκρως metal. Τα αργά, βαριά ριφς διαδέχονται το ένα το άλλο συνεχώς, δίνοντας ίσως και την αίσθηση ενός και μόνου τραγουδιού, αποτελούμενου από πολλά μέρη. Πραγματικά μετά τη σύντομη εισαγωγή που υπάρχει, τα υπόλοιπα 10 τραγούδια, παρόλο που κινούνται σε αργούς ρυθμούς, δεν κουράζουν τον ακροατή, κάνοντας τον να ακούσει το δίσκο μέχρι το τέλος χωρίς να βαριέται.

Όλο το album είναι από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα metal χωρίς προσμίξεις. Ακούστε τα τραγούδια "Mistress Of Sea", "Ghost Ship", "When Shadows Fall", "Lost", "Desert Land" και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο δίσκος δεν είναι εύπεπτος και θέλει πολλά ακούσματα για να κατανοηθεί πλήρως. Όταν γίνουν, ο ακροατής νοιώθει τη metal μαγεία που ξεπηδάει από τα ηχεία. Ακόμα και η ύπαρξη πλήκτρων, που σε άλλους παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, στις νέες συνθέσεις των Reflection δίνει την ατμόσφαιρα που αρμόζει σε μια αμιγώς doom / epic κυκλοφορία. Ωστόσο, δυστυχώς, η παραγωγή του album δεν είναι η καλύτερη δυνατή και έτσι τα κομμάτια λίγο χωλαίνουν ακουστικά. Δεν πειράζει όμως. Η ποιότητα των συνθέσεων υπερκαλύπτει τη μουντάδα.

Οι Reflection με τη νέα τους δουλειά για άλλη μια φορά κλέβουν την παράσταση, αποδεικνύοντας ότι καλώς λογίζονται εδώ και χρόνια στις κορυφαίες ελληνικές metal μπάντες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν υπογράψει σε μια ξένη εταιρία, η οποία, βάσει κυκλοφοριών, δείχνει ότι υποστηρίζει το καλό metal. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί δεν το βάζουν κάτω, αλλά προσπαθούν να κυκλοφορούν δουλειές που προσφέρουν το κάτι διαφορετικό που θα ικανοποιήσει τον metal οπαδό. Εμένα αυτό και μόνο μου αρκεί, γιατί δεν το συναντάς συχνά τώρα πια. Αν και είναι παρά πολύ νωρίς, ανυπομονώ για τη νέα τους δουλειά, που εύχομαι να είναι τόσο καλή όσο και η τωρινή. Εις το επανιδείν λοιπόν...