St Vincent

Αναλογιστείτε λίγο την τεχνική του Jackson Pollock στα πρώτα στάδια της, πριν διαφοροποιηθεί τόσο πολύ στην συνέχεια και πριν αποκτήσει την απόλυτη σκοτεινή και χαοτική της μορφή. Ωραία, βάλτε το τώρα στην άκρη και πάμε παρακάτω.

Μήπως η Annie Clark αυτή την στιγμή αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της popular γυναικείας κοινότητας όσον αφορά τον «rock» ήχο και τις ανάλαφρες καλλιτεχνικές προεκτάσεις του;

Ένα πανέξυπνο άλμπουμ το δίχως άλλο, που ναι, θα πρέπει να το παραδεχθώ από την αρχή, είχα αρκετούς μήνες να ευχαριστηθώ τόσο πολύ έναν δίσκο. Ευφορία εκ πρώτης όψεως και ακόνισμα μυαλού εν συνεχεία όταν αποφασίσεις να εντρυφήσεις περισσότερο πάνω του. Όμως ένα είναι σίγουρο, πως ακόμα και αν δεν μπορείς να πεις ότι ηχητικά είναι ικανό να πρωτοτυπήσει γκρεμίζοντας παραδόσεις, ποιοτικά μπορεί να δώσει άπλετη πρωτοπορία. Ακόμα και αν στέκεται εντός συγκεκριμένων μουσικών ορίων και δεν είναι τόσο μπροστά από την εποχή, αυτό το ευθύ αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου παρέα με αυτή την ρεαλιστική και ιδιαίτερη τεχνική μπορεί θεωρηθεί πρωτοποριακό.

Επιμελώς ατημέλητο και δη στιλιζαρισμένο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό το τέταρτο και πιο προσβάσιμο άλμπουμ της καριέρας της Annie Clark παρουσιάζει μπροστά σου το πως πρέπει να παίζεται η σωστή art pop με την πρέπουσα rock σημασία. Και το βασικό γνώρισμα της αλλαγής; Οι επιρροές από Sufjan Stevens και David Byrne (από την πρόσφατη συνεργασίας τους) εξαλείφονται τόσο έτσι ώστε να καμουφλάρουν την indie αισθητική του παρελθόντος της μετατρέποντας την σε ένα fashion weirdo έχοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την μετάλλαξη του μαλλιού της.

Βέβαια το μεγάλο όπλο αυτής της κυρίας δεν είναι άλλο από το τρομερό παίξιμο κιθάρας. Αυτό το μοναδικό και κατά δικό της στιλ που εμφανίζεται δριμύτατα παντού. Στο heavy riff του δεύτερου μισού του "Huey Newton", στο τσαχπίνικο γρατσούνισμα στο "Birth In Reverse", στο άνοιγμα αλλά και στο ντύσιμο του "Regret" που είναι λες και εμφανίστηκε ο Jack White της εποχής των White Stripes, ή στον ρυθμό του "Bring Me Your Loves" για το οποίο πραγματικά δεν έχω λόγια πέρα από θαυμασμού.

Όμως δεν είναι μονάχα τα κιθαριστικά μοτίβα που λάμπουν στον δίσκο. Από το ηλεκτρονικό περιτύλιγμα του "Digital Witness" που μπορεί να συσσωρεύσει όλη την έκφραση καλλιτεχνίας της pop γυναικείας σκηνής της τελευταίας δεκαετίας, μέχρι τις μπαλαντοειδες υποκλίσεις όπως αυτή του "Prince Johny" στο ρεφρέν του οποίου παρελαύνει όλη ψυχεδέλεια των Grizzly bear, σου ασκούν μια διαολεμένη εθιστική και τρυφερή πίεση που σε αναγκάζει να πατήσεις το replay ξανά και ξανά.

Στα ενδότερα των κομματιών τώρα που δεν νοείται να μην αναφερθούμε, εμφανίζονται οι ικανότητες της Clark στο songwritting. Ο λυρισμός της είναι γλυκό δηλητήριο ορισμένες φορές όταν ο κυνισμός μπλέκεται με χιούμορ («Oh what an ordinary day / Take out the garbage, masturbate»), αλλά και πραγματικός βαρύτης όταν καταπιάνεται με προσωπικά ζητήματα όπως αυτό της αρρώστιας της μητέρας της ή την ομολογία ενός μείγματος συμπόνιας και απελπισίας που αφορά τον χαρακτήρα της.

Μέσα σε 40 λεπτά λοιπόν χώρεσαν και συνδυάστηκαν εξαίσια τόσα πολλά. Δεν γνωρίζω επακριβώς πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε ο έμπειρος παραγωγός και οι μουσικοί που πλαισίωσαν την Annie Clark, ούτε μπορώ να καταλήξω αν είναι ένας «party» δίσκος που μπορείς να παίξεις σε μια κηδεία όπως δήλωσε η ίδια. Το μόνο που μπορώ να πω πάντως με σιγουριά είναι πως ο ήχος της σύγχρονης «indie» σκηνής μέσα από τα γυναικεία απομεινάρια των τελευταίων χρόνων του βρυχάται πάνω από το άρρωστο θηλυκό σώμα της pop.