Ram

The Throne Within

Metal Blade (2019)
Από τον Γιάννη Δούκα, 24/09/2019
Τυραννικό metal καυτό σαν λάβα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα δεδομένα για τους Ram και τον τελευταίο τους δίσκο "The Throne Within" είναι απλά. Οι Σουηδοί αρέσκονται σε ένα heavy metal που χρωστά πολλά, έως πάρα πολλά, στους Judas Priest. Στις παλαιότερες δουλειές τους, έχουν έξι συνολικά, ακούγαμε και πράγματα από Mercyful Fate, King Diamond ή Iron Maiden αλλά όσο προχωρούσε η δισκογραφική τους ροή αυτές λιγόστευαν δίνοντας περισσότερο χώρο στους Ιερείς του Μέταλ. Όμως παρόλη την ομοιότητα, τα ξυραφένια riff σήμα κατατεθέν και τη Halford-ική κοπής φωνή του Oscar Carlquist, το να κατατάξουμε τους Ram σαν τη Σουηδική απάντηση στους πρώτους Primal Fear δίσκους είναι λανθασμένη οπτική. Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά σε αρκετά από τα τραγούδια τους ενώ δε λείπουν αναφορές σε μυστικισμό πράγμα που μεταφέρει ένα πιο αποκρυφιστικό feeling στη μουσική τους.

Οι συγκεκριμένες occult ή μεταφυσικές αν θέλετε αναφορές θα μας απασχολήσουν στιχουργικά και στο νέο τους άλμπουμ. Φαίνεται από τον τίτλο "The Throne Within", από το εξώφυλλο και ακόμα καλύτερα από το εναρκτήριο "The Shadowwork". Και τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία συνηγορούν προς μία εσωτερική ανασκόπηση ή διερεύνηση. Μια διαδικασία η οποία θα βάλει το εγώ σε μία κατάσταση αφύπνισης. Μουσικά δε, αδυνατώ να φανταστώ καλύτερο ‘ντύσιμο’. Από την ήσυχη εισαγωγή και το σταδιακό ανέβασμα του ήχου έως τα επικίνδυνα σαν λεπίδες riff και φωνητικά. Στο ίδιο πλαίσιο βαίνουν τα "Blades Of Betrayal" και "Violence (Is Golden)". Μπορεί θεματικά να ασχολούνται με πιο κοινωνικά πράγματα αλλά η Priest – ική συνταγή παραμένει ίδια και εξαιρετικά επιτυχής.

Η αξία των Ram φαίνεται στο πως καταφέρνουν απλά riff τύπου "Fang And Fur" ή "The Trap" να γίνονται metal anthems. Δίχως υπερβολή. Τραγούδια τέτοιας κολλητικότητας δε συναντάς εύκολα και ειλικρινά αποκλείεται να μην σας τραβήξουν τη προσοχή. Το Accept - ικό refrain στο "The Trap" αλλά και ο τρόπος που φτάνει το κομμάτι ως εκεί είναι για σεμινάριο. Η επιρροή της γερμανικής super band θα φανεί και στο τελικό lead. Εντελώς Hoffmann.

Το μενού όμως έχει και άλλα. Έχει στυλ μπαλάντας όπως το "You All Leave" αλλά και το θεοσκότεινο - σαν εφιάλτης του Argento - "Spirit Reaper". Το video είναι ενδεικτικό. Αξίζει να τονιστεί ότι τα φωνητικά του Oscar είναι πιθανότατα τα καλύτερα εν σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Στο παρελθόν σε πολλά σημεία έβαζε ψηλά τον στόχο και έμενε εκτεθειμένος ή αλλού έπρεπε να είχε δουλέψει πιο προσεκτικά. Εδώ παίρνει την εκδίκηση του και ο τύπος τα δίνει όλα. Μιλάμε και ερμηνευτικά αλλά και συνθετικά. Ακόμα και όταν εισχωρεί σε πεδία όπου ο εθισμένος Priest - άκιας αναζητά τον ύψιστο, ε ακόμα και εκεί βγαίνει αλώβητος.

Το συγκρότημα είναι φανερό ότι μας παρουσιάζει κάτι πραγματικά εκπληκτικό. Συμμερίζομαι εν μέρει τις απόψεις τους, όπως και της εταιρίας, ότι το "The Throne Within" συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές τους. Για την ακρίβεια θα έλεγα ότι μετά την οριακή κατάσταση που επήλθε μετά το "Death" και την αποχώρηση του Daniel Johansson εδώ πιάνουν πάλι κορυφή. Δεν συγκρίνεται αυτό που ακούγεται στο τελευταίο δίσκο με τα "Svbversvm" και "Rod" παρόλο που και αυτά δεν ήταν μάπα. Ένα από τα πιο ταλαντούχα σχήματα της σουηδικής heavy metal σκηνής βρίσκεται σε πολύ μεγάλη φόρμα με ένα album τίγκα στις κομματάρες. Ακόμα και το "Ravnfell" παρόλο που θα μπορούσε να είχε δυνατότερο refrain, έχει τέτοιο επικό βασικό θέμα και δομή στους στίχους που μένεις ξερός. Έχει και τον κύριο Alan Averill εκεί μέσα να συγκλονίζει - ακόμα μια φορά - με την ερμηνεία του. Δίσκος από μεταλάδες για μεταλάδες.

  • SHARE
  • TWEET