Portishead

Third

Island (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 13/06/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν ένα άλμπουμ δικαιολογείται απολύτως να φέρει τον απέριττο, λιτό και πομπώδη τίτλο "Third", είναι αυτό εδώ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, η ερώτηση «πότε θα βγει το «τρίτο»;» νομιμοποιεί τη χρήση του, χάρη στο πιο αυτονόητο εθιμικό βάπτισμα. Οι αξέχαστοι trip-hopποιοί Portishead σημάδεψαν τη δεκαετία του ενενήντα, επιβάλλοντας τον νεφελώδη ηλεκτρονικό τους ήχο, όχι μόνο σε ένα μαγεμένο indie κοινό, αλλά μετατρέποντας άπαντες τους κατόχους αυτιών σε δυνάμει υποψιασμένους triphopsters. Η πιθανότητα για ένα "Third" έμοιαζε με τη «δυνατότητα ενός νησιού».

Στο "Third", οι δύο και μία, από το Bristol, επανεφευρίσκουν το ύφος τους, χωρίς να σοκάρουν την αίθουσα αναμονής. Η μουσική παραδίδεται σε ακόμα δεινότερο ψύχος. Μέσα στα σκοτάδια της electronica μελαγχολίας, ο ψαλμός της αχράντου Beth Gibbons, ανεπαίσθητα, σκαλίζει νέα τραύματα στην ψυχή μας. Αν και ο ήχος των προ ενδεκαετίας Portishead δε θα μπορούσε να παλιώσει, η τριάδα ισορροπεί ανάμεσα στην απομακρυσμένη νοητή συνέχεια αυτού και μια μπασταρδεμένη σύγχρονη trip-hop, που όμοιά της δεν ξανάκουσε κανείς. Ομολόγησαν ότι ηθελημένα απέφυγαν συστατικά του παρελθόντος, το αποτέλεσμα, πάντως, παραμένει αναγνωρίσιμο - ίσως χάρη στην Gibbons.

Πενήντα δύσκολα λεπτά ζητάνε προσήλωση και δικαιώνουν τη θλίψη. Δυσκολία χρονοβόρος, αλλά πολυτέλεια που καλλιτέχνες αυτού του ύψους μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους. Δυσκολία που απομονώνει, σαν αναισθητικό της καρδιάς, και που δε δύναμαι να εξηγήσω. Μουσική απολυταρχική. Από το αγχωτικό χάδι του "Hunter" μέχρι την industrial wave εμμονή του "We Carry On", από το ευγενές άνθισμα του "The Rip" μέχρι το ρομποτικό loop του "Machine Gun", από το εύθραυστο folk του ακουστικού "Deep Waters" μέχρι το στοιχειωμένο ψευδοπαράφωνο θρήνο του "Silence", από το βουρκωμένο "Nylon Smile" μέχρι το γλυκερό "Music Doors". Μουσική απολυταρχική.

Ίσως δεν πρόκειται για το καταλληλότερο άλμπουμ για να αποκτήσει κανείς την πρώτη του επαφή με το σύμπαν των Portishead. Παραπέμπω στο άριστο "Dummy" για αυτό. Είναι όμως σίγουρα το πιο βαθύ και επικίνδυνο άλμπουμ τους και, προς αποφυγή πνιγμού, φοράμε μπρατσάκια και δεν απομακρυνόμαστε από τους άλλους.

  • SHARE
  • TWEET