Pelander

Το θυμάσαι αυτό; Και τούτο; Αν ναι, πέρασες γαμάτα χρόνια όπως υποστηρίζουν βλακωδώς στα fb. Ήταν το 2010 όταν δυο σπουδαίοι τραγουδοποιοί της doom rock σκηνής ξεγυμνώθηκαν μουσικά.

Ο Wino το ξανάκανε τρις με τον Conny Ochs, ο Pelander το πράττει φέτος και πάλι. Έχοντας μάλιστα και δίσκο με τους Witchcraft. Ρίσκο; Αντικρουόμενο; Κίνηση, μάλλον, της εταιρείας να καρπωθεί κάτι από το τωρινό momentum. Όχι, δεν βγήκε κακώς το "Time". Ίσα ίσα. Για μας τους όσους που δεν την ακούσαμε με το Nucleus όπως αναμέναμε.

Παρηγοριά στον άρρωστο; Όχι μωρέ. Μην τα ισοπεδώνουμε κιόλας. Απλά είναι ευκαιρία να τον απολαύσουμε στην πιο απλή του μορφή. Όπως κάναμε και με το EP. Γιατί ήταν απολαυστικός ο αγαπημένος μας ψυχάκιας. Που είναι και πάλι τίγκα ακουστικός. Και πάλι φολκοδέρνει με ευρωπαϊκό στυλ. Προφανώς.

Εκεί γύρω στα τέλη των '60s με αρχές των '70s. Που έχει πάλι εκείνη τη γυναικεία φωνή να τον συντροφεύει. Που και πάλι δεν ξέρουμε ποια είναι. Magnus; Ντροπή μωρέ. Σύστησέ μας στο κορίτσι. Mariam εσύ; Το "Umbrella" είναι ο αντίστοιχος κράχτης με το "The Outcast". Τραγουδάρα ολκής δηλαδή. Και δεν είναι μονάχη της.

Έχει κι ένα "The Irony Of Man" για παρέα. Κι ένα "Time". Και βέβαια το "Precious Swan" που το αφιερώνω στον Βρασίδα. Έχει θέματα ο δίσκος. Και ρεαλιστικά και υποθετικά. Πρωτίστως θαυμάζουμε τη φωνή του Pelander. Πάλι. Δευτερευόντως, δεν συγχέουμε το άλμπουμ με τις παπαριές του Blackmore. Ούτε το συνδυάζουμε με αποκρουστικές λέξεις όπως «παρεάκι», «τζάκι», «φεγγαράκι», «κεράκι»  και «κρασάκι». Επ' ουδενί όμως.

Το παίζαμε θλιμμένοι για να βγάλουμε γκομενάκι στα δώδεκά μας. Ήμασταν τα πρώτα emo βρε αδελφέ. Νισάφι πια. Στα υποθετικά τώρα. Άκουγα πάλι το "Adrift" του Wino και βασανίστηκα. Αν κάτσουν κάτω αυτοί οι δυο, θα βγάλουν μια ομορφιά και μισή. Τα στεγνά country blues της Αμερικής με τα ψυχρά ψυχεδελικά folk της Ευρώπης. Αυτό όμως προϋποθέτει την άρση ενός σημαντικού ανασταλτικού παράγοντα: Του να συνθέσουν μουσική για μας κι όχι για τους ίδιους. Πολλά ζητάω. Το ξέρω.