Orange Goblin

A Eulogy For The Damned

Candlelight (2012)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 13/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα πάντα είναι στη θέση τους και οι οιωνοί μου έκλεισαν από νωρίς το μάτι χωρίς υπόνοια τσαχπινιάς. Οι Άγγλοι είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο εδώ και μια πενταετία, μόστραραν ένα από τα πλέον ασχημότερα όμορφα εξώφυλλα, επέλεξαν δέκα συνθέσεις και δεν ξεπέρασαν τα 50 λεπτά συνολικής διάρκειας. Υπήρχε περίπτωση να καούν στο ζέσταμα; Να τερματίσουν δεύτεροι σε αγώνα χωρίς αντίπαλο δέος; Δύσκολο, αν και στενάχωρο γιατί πάντα χωρούσαν και οι Alabama Thunderpussy δίπλα τους. Θεός σχωρέσ' τους...

Αρκετοί δοκίμασαν να πλευρίσουν τους Orange Goblin και να γίνουν μέλη του heavy rock club τους, κανείς όμως δεν έγινε δεκτός όσο κοντά κι αν βρέθηκε (άκου το "In Voodoo Veritas" των Sparzanza). Δεν είναι εγωιστές και είναι καλοί στην παρέα, απλά τόσα ποιοτικά χρόνια εμπειρίας δεν συγκρίνονται με μερικές αναλαμπές και σπασμωδικές επιτυχίες. Βρίσκονται δικαιωματικά στην κορυφή, κυρίως γιατί κυκλοφορούν δίσκους σαν το "A Eulogy For The Damned", που αποτελείται από instant hits της αρένας και της τάβλας, με τις hammond-ιές του, τις blues-ιές του και την mid tempo-Nightstalker σύνθεσή του, έτσι για το ξεκάρφωμα.

Το συζητούσαμε τις προάλλες μεταξύ μπύρας και …μπύρας, πως καλοί και άγιοι όσοι πρωτοπορούν σε metal και rock, όσοι φέρνουν καινούργιες ιδέες και, όχι απλά μας αρέσουν, σκιζόμαστε για πάρτη τους ενίοτε, αλλά σαν έρθει η ώρα να μερακλώσεις και να ανταλλάξεις μερικά λόγια με την καρδιά σου, δεν θα τα συνοδέψεις ούτε με Meshuggah, ούτε με Devin Townsend, ούτε βέβαια και με τον σπανό 18χρονο που retro-φέρνει. Την χρειάζεσαι την μουσακλειάδα του Ben Ward, τον όγκο και το εκτόπισμά του, ακόμα κι όταν εκστομίζει cliché εκφράσεις. Άλλωστε, ποιός μπορεί να πει όχι σε έναν τέτοιο Αγκαλίτσα-Φωτεινούλη;

Το "A Eulogy For The Damned" έχει τα ντέφια και τα κέφια του, εκρηκτική εισαγωγή, Skynyrd μέση ("Save Me From Myself") κι ακόμα καλύτερο finale με την ομότιτλη σύνθεση που αποτελεί και το highlight ...μου! Στο ενδιάμεσο θα ακούσεις πληθώρα από εμπνευσμένα και όχι κουρασμένα riff, θα δώσεις μάχη με τη φιγούρα στον καθρέφτη σου για το αγαπημένο κομμάτι του δίσκου, δεν θα ακούσεις πουθενά πρώιμη Mary Poppins και στο τέλος θα συμφωνήσουμε σε κάτι. Πιθανώς να μην είναι το σπουδαιότερο άλμπουμ της καριέρας τους, από τη στιγμή όμως που δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει σύμπνοια απόψεων για το ποιό είναι αυτό, καταλήγουμε με συνοπτικές διαδικασίες πως ετούτο εδώ είναι το αμέσως καλύτερο και με διαφορά. Fair enough?

* Μεγάλες αλήθειες ακούγονται στην εισαγωγή του "The Filthy And The Few".

  • SHARE
  • TWEET