Om

God Is Good

Drag City (2009)
07/10/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Περνώντας μέσα από την καρδιά της Μεσοποταμίας (μετάφραση, «Δώρο θεού»), τα πράσινα μάτια του Ευφράτη δυτικά και την ασθενική ράχη του Τίγρη ανατολικά, έφτασα στην άγονη γη της Assur, μιας φανταστικής πόλης που σιγοψιθυρίζεται πως δεν υπάρχει πια, καθώς οι δερβίσηδες παραμονεύουν στροβιλιζόμενοι, με τα ασπράδια των ματιών τους να κοιτούν προς τα πάνω και τα ραβδιά τους να είναι μακριά και να πονούν ανείπωτα πολύ. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι μου (που ακόμα δε μπορώ να θυμηθώ γιατί το ξεκίνησα) δεν είναι κάποιοι άγνωστοι σε τέτοιου είδους «κακουχίες»: όταν η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας ξεπερνά τους 45C και η υγρασία δημιουργεί πραγματικά τρεμάμενα σύννεφα παραισθήσεων από τις πρώτες πρωινές κιόλας ώρες, καταλληλότερη παρέα από τον Al Cisneros και τον Emil Amos δε θα μπορούσα να βρω.

Sleep; Ξύπνα αναλφάβητε! Οι εποχές αυτές πέρασαν ανεπιστρεπτί και δη μετά την αποχώρηση του ετέρου «Φιντία», Chris Hakius, η μοίρα έφερε στο κατώφλι των Om τον Amos κι έδωσε αναγεννησιακή πνοή στο ψυχεδελικό drone doom «όπως θέλετε πείτε το» ντουέτο. Το "God Is Good" υπό τη σκέπη της Drag City (τίποτα δεν είναι τυχαίο) σηματοδοτεί μια καινούρια εποχή για τους Om - όχι τόσο ξένη από την προηγούμενη του "Pilgrimage", όχι τόσο γνώριμη σε εκείνη του "Variations On A Theme".

Το μυστηριακό "God Is Good" μας αποκαλύπτει μια άλλη Αλήθεια για τον ήχο τους όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και, συνάμα, ένα νέο πρόσωπο, πιο ψαγμένο μουσικά, ταλαντευόμενο ακόμη περισσότερο σε θρησκείες και θυμιατά και μάλιστα όχι τόσο στείρο, όσο μας είχαν συνηθίσει. Με τα κρυστάλλινα, τζαζοειδή drums του Amos σε ρόλο πασπαρτού και το μπάσο του Cisneros να τιθασσεύεται για χάρη του «Καλού Θεού», η Φωνή είναι εκείνη που βάζει τελικά τον τελευταίο λίθο και αν σου βαστάει, βαλέτω. Το εναρκτήριο, δεκαεννιάλεπτο "Thebes" αποτελεί το καθαρτήριο ευθύς εξαρχής, μέσα από μια ατόφια μυστηριακή συνουσία μπάσου / τυμπάνων, με πρόθεση να σε βουτήξει από τα μαλλιά και τα πνευμόνια και αν δεν το αντέχεις, καλύτερα να σταματήσεις εδώ. Τα εναπομείναντα τρία είναι απλά πταίσματα εμπρός του, αν και το χορό σύρει με διαφορά από τα υπόλοιπα το "Meditation Is The Practice Of Death" στο ρυθμό που προστάζει ένα νέο στοιχείο για τους Om, το αιθέριο φλάουτο.

Πού είναι η Ιερουσαλήμ αδέρφια, πού είναι η Assur; Το φίδι έχει μάτια δύο και ο ύπνος κείτεται ορθός. Η αρμονία του doom, η απολυτότητα του stoner. Τα ακόλουθα δύο μέρη του "Cremation Ghat" δίνουν το πρόσταγμα για την έναρξη της γιορτής, με το δεύτερο να υπερτερεί του πρώτου (αν και μου θύμισε αρκετά φεγγαρόξορκη "Vampiria" λόγω tempo κυρίως), η οποία δυστυχώς τελειώνει σύντομα και δίνει την αίσθηση ότι ήθελε κι άλλα να πει, αλλά δεν την άφησαν. Και πάνω στο καλύτερο σημείο της αυτοαναζήτησης, ο αυτοπροσδιορισμός μοιάζει με πένθιμο σκοπό και τα 34 λεπτά είναι μισή στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα, χάρη στο ταμπούρι. Δόξα στον Γόνο του Λωτού, προστάτη του Padmasambhava, και στο «repeat» μπουτόν του cd player.

Το "God Is Good" είναι για τους Om η αναγέννηση από τις στάχτες του Φοίνικα, η νέα πραγματικότητα και πάνω απ' όλα η απόδειξη πως είναι ζωντανοί. Ο νέος τους εαυτός προστάζει ασπασμό καινούριων πραγμάτων και θεωριών, όχι βέβαια τόσο μακρινών από τις υπάρχουσες γραφές στις λιθοσκάλιστες πλάκες. Η έρημος είναι λευκή, ο ουρανός γαλάζιος και τα αυτιά μου ξερνούν θιβετιανά μπασογραμμένα εμβατήρια.

  • SHARE
  • TWEET