Oblivious

Ειλικρινά δεν υπάρχουν και πολλά που να μπορεί να κάνει πλέον ένα συγκρότημα στον stoner / 70s heavy rock ήχο ώστε να ξεχωρίσει. Όπως και να το κάνουμε, και μέχρι αποδείξεως του εναντίον, τα όρια του είδους αυτού έχουν λίγο ως πολύ εξαντληθεί και τα περιθώρια εξερεύνησης που απομένουν είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ποσότητα νέων κυκλοφοριών που κατακλύζουν τους οπαδούς του είδους. Θα πρέπει, διατηρώντας έναν βαθμό αντικειμενικότητας, να κρίνουμε το κάθε συγκρότημα ξεχωριστά και όχι ενταγμένο στο προαναφερθέν σύνολο αφού φυσικά πάντα υπάρχει χώρος για καλή μουσική. Κάπου εδώ μπαίνουν στο μικροσκόπιο και οι Oblivious.

Προερχόμενοι από μία εταιρία (Transubstans) με παράδοση στον ήχο αυτό και μία χώρα (Σουηδία) που θα μπορούσε να διεκδικήσει μέχρι και ότι τον γέννησε, οι εγγυητικές επιστολές τους δείχνουν να είναι οι καλύτερες δυνατές. Το δε "Creating Meaning" είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Επιρροές οι συνήθεις, αν και οι αναφορές σε Clutch και Dozer φυσικά και μόνο ευχάριστες είναι.

Επί τους ουσίας οι Oblivious δεν μπορούν ούτε να κατηγορηθούν ούτε όμως και να επαινεθούν για κάτι. Η μουσική τους γενικά ακουμπάει by the book στα κλισέ του είδους και αυτό δεν είναι κακό όταν ταυτόχρονα μπορούν να δημιουργήσουν και πιο εθιστικές μελωδίες ή έξυπνα riff (π.χ. "Deluded Darling", "What A Trip"). Όταν από την άλλη θέλουν να ξεφύγουν από τα τετριμμένα καταφεύγουν σε κάτι που φαίνεται ότι κι αυτό τείνει να γίνει μόδα στο είδος αυτό, τα αργά και άκρως συναισθηματικά midnight blues δηλαδή, που έχουν μέσα τους πολύ πρώιμους Fleetwood Mac, Led Zeppelin κτλ.  Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, "Entering The Night", το οποίο με την folk χροιά του, τα διπλά φωνητικά και τις διπλές κιθάρες θυμίζει κάπως Wishbone Ash μείον το λυρικό αποκορύφωμα.

Με τις διακυμάνσεις τους κατά τη διάρκεια του δίσκου, όλα καλώς καμωμένα βγαίνουν στο άθροισμα. Δεν προκαλούν όμως κανέναν ενθουσιασμό, καμία επιθυμία να παρακολουθήσει κανείς την πορεία τους στο μέλλον. Αν είστε αχόρταγος φίλος του είδους και βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο με το δισκάκι αυτό, αν σε κάθε περίπτωση τύχει να περάσετε 41 λεπτά από τη ζωή σας ακούγοντάς το, δεν θα απογοητευτείτε. Όταν όμως αναγκαστούμε να βγάλουμε από το μικροσκόπιο τους Oblivious και κοιτάξουμε γύρω μας το επόμενο Σουηδικό ή μη συγκρότημα που περιμένει να πάρει τη θέση τους, νομίζω ότι η καλή εντύπωση θα μείνει, αλλά αυτοί θα χαθούν στον σωρό.