Lucifer

Αν και τα αντανακλαστικά μου έλεγαν λένε να πατήσω τέρμα το γκάζι στo παπί και να προσπεράσω για ακόμα μια φορά ένα από τα μυριάδες female fronted occult rock συγκρότηματα που υμνούν τον  έξω από εδώ, ευτυχώς το ένστικτό μου έχει την διαίσθηση του Επιθεωρητή Κλουζώ.

Οι Lucifer στο ντεμπούτο τους "Lucifer I", το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, έχοντας στις τάξεις τους ως πρωτοστάτη -εκτός από την εντυπωσιακή Johanna Sadonis-, τον πάλαι ποτέ κιθαρίστα των τεραστίων Cathedral, Gaz Jennings, δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης. Αλλά μετά την πλήρη αλλαγή του line-up, το ποιοτικό και δημιουργικό μέλλον τους ήταν αβέβαιο.

Με μία σειρά τυχαίων γεγονότων όμως βρέθηκε ένα πρόσωπο που μπορεί να θεωρηθεί άξιος αντικαταστάτης του Jennings, αν και με τελείως διαφορετική μουσική ροπή. Αυτός ο «νέος» κιθαρίστας (και ταυτόχρονα drummer της μπάντας) είναι -μεταξύ άλλων- ο τυμπανοκρούστης των Entombed και ο showrunner των Hellacopters, που ακούει στο όνομα Nicke Andersson.

Όπως ήταν αναμενόμενο η στροφή στο ύφος των Lucifer ήταν προδιαγεγραμμένη  και με τον Nicke στο τιμόνι των συνθέσεων τα πράγματα πήραν μια ενδιαφέρουσα τροπή πολύ πιο μακριά από το ευθυτενές sabbath-ικό doom του προκατόχου του.

Η κατατονία του doom έχει πλέον αντικατασταθεί με χιτάκια που μόνο ο Andersson ξέρει να γράφει. Όμως προσέχει να μην μετατρέψει την μπάντα της Johanna σε προσωπικό του project και ο '70s χαρακτήρας διατηρείται ακέραιος, αλλά αυτή την φορά λοξοκοιτά και προς τους Deep Purple (εποχής Glenn Hughes) και όχι αποκλειστικά προς τους Black Sabbath, αφού τα πλήκτρα έχουν πιο κεντρικό ρόλο τώρα.

Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν το "Lucifer II" έχει δεχθεί μία υποδόρια ένεση pop, όπως θα την ερμήνευαν ας πούμε οι Queens Of The Stone Age, αλλά και οι Year Of The Goat για να είμαστε και πιο κοντά θεματικά και το άλμπουμ έχει βάλει πλώρη προς πιο καλοκαιρινούς προορισμούς.

Η Johanna με την στεντόρεια και τεράστια φωνή της, φυσικά κάνει όλη την διαφορά, αφού βγάζει τους Lucifer από το καθαρτήριο του heavy rock με τους πρώτους κιόλας στίχους του εναρκτήριου "California Son". Βέβαια τα "Eyes In The Sky", "Aton" και "Faux Pharaoh" έχουν βγει ξεκάθαρα από περασμένες δεκαετίες με τρομακτική πιστότητα και ακρίβεια και τα solo είναι γόνιμα για επικό air guitar.

Επίσης, δεν ξέρω αν είναι συνειδητό ή τυχαίο, αλλά ακόμα μπορεί ο ακροατής να διακρίνει τα NWOBHM στοιχεία των The Oath, της προηγούμενης μπάντας δηλαδή της Johanna, τα οποία προσωπικά με παρέπεμψαν και πάλι προς τους Sabbath, αλλά αυτή την φορά της Dio εποχής, αφού στο "Dreamer" την περιμένω να τραγουδήσει "In the misty morning, on the edge of time...". Αν κάποιος όμως διακρίνει για παράδειγμα στο "Reaper On Your Heels" τους Thin Lizzy ή αρχέγονους Judas Priest, εγώ δεν θα τον διαψεύσω.

Δυστυχώς έχουμε πει τόσες φορές για αυτές τις αναθεματισμένες '70s επιρροές της κάθε μπάντας και όταν ένα συγκρότημα ακούγεται σαν γνήσιο τέκνο της δεκαετίας του classic rock δεν έχει πια τόση βαρύτητα. Αλλά οι Lucifer με την Johanna και τον Nicke θέτουν νέα δεδομένα και βγάζουν την ρετσινιά του occult από πάνω τους, γιατί στην τελική το "Lucifer II" occult ή όχι είναι κλασικό rock με περγαμηνές.