Northlane

Ανάμεσα στην επιφανειακή σοβαροφάνεια και τις σκληρές πόζες που κυκλοφορούν με το κιλό στον σύγχρονο metal μικρόκοσμο, οι Northlane στέκονται σαν μία από τις σπάνιες εξαιρέσεις στον κανόνα. Το σχήμα από το Σύδνεϋ παίρνει τον εαυτό του όσο σοβαρά χρειάζεται και μπορεί ανά πάσα στιγμή να βαρύνει ακραία τον ήχο του. Όλη η διαφορά βρίσκεται στο ότι δεν φοβάται να γυρίσει τους διακόπτες της διασκέδασης και της ευφυΐας στους πιο τρελούς ρυθμούς.

Στην εικόνα του "Obsidian", κάθε κομμάτι του electronic-meets-djent-meets-metalcore παζλ που έφτιαχναν από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, βρήκε τη θέση του. Η βαρύτητα του επόμενου βήματος είναι δεδομένη. Η επιλογή μιας μικρού μήκους κυκλοφορίας ίσως αρχικά παραξενέψει, αλλά σε τελική ανάλυση βγάζει τέλεια νόημα. Αν κάποιους μήνες πίσω δημιουργήθηκαν ανησυχίες από την χορευτική διάθεση του πρώτου δείγματος, το "Miasma" τις ανατρέπει εμφατικά.

Τα σκισμένα φωνητικά του Marcus Bridge κυριαρχούν. Οι κιθάρες κουβαλάνε κάτι από τις μισοξεχασμένες μέρες του "Node". Τα ψηφιακά χτυπάνε χωρίς έλεος. Η παραγωγή μπουκώνει, όχι όμως σε βαθμό που να στοιχίζει πραγματικά. Τα γρυλίσματα του έτερου τρελού Αυστραλού Winston McCall ταιριάζουν γάντι. Χρειάζονται δύο γεμάτα λεπτά για να ξεχωρίσει καθαρή γραμμή. Τα σπασίματα τη στέλνουν στον αγύριστο με συνοπτικές. Η συνέχεια τον Απρίλιο.