Nachtmystium

Φαινόμενα σαν το αντίστοιχο των Nachtmystium είναι λίγο της μόδας τον τελευταίο καιρό, δε νομίζετε; Ακόμη κι οι black metal μπάντες δεν ξέφυγαν απ' το χορό της πρόσμιξης ξένων στοιχείων, μία διαδικασία που με την πάροδο των ετών άλλαξε είτε σταδιακά, είτε δραματικά το ποσοστό των επιρροών τους. Πολλές φορές, πάλι, καταλήγουν αποκομμένες απ' τις όποιες ρίζες, σε βαθμό τόσο ριζικό, που νοερά προκαλούν τα πυρά των αντιφρονούντων.

Επί της περίπτωσής μας, οι συγκεκριμένοι κύριοι πληρούν α-πό-λυ-τα τις προϋποθέσεις, μιας και πάνω απ' όλα αποτελούν φαινόμενο! Ναι, τα ξένα στοιχεία πλήθυναν σε βαθμό που τους στρέφουν μακριά από τα καθιερωμένα black metal πρότυπα και το ανάλογο «παραδόπιστο» target group. Το περίεργο βασικά θα ήταν να συνέβαινε το αντίθετο. Φανταστείτε τους Darkthrone να τζαμάρουν με τους Sigh του "Imaginary Sonicscape", δηλαδή μία black & heavy εκδοχή που όμως παράλληλα πατά και σε ψυχεδέλεια. Οι Hawkwind και Floyd επιρροές είναι εμφανείς, ειδικά στα μέρη όπου τα synthια κάνουν έντονη τη παρουσία τους. Αυτό βέβαια δεν υποσκελίζει τα υπόλοιπα όργανα, μιας κι οι συνθέσεις δε χάνουν σε ενέργεια.

Πιο αναλυτικά, η μπάντα κατάφερε να παντρέψει τρία εκ διαμέτρου αντίθετα ιδιώματα μεταξύ τους, επίτευγμα που προσδίδει πολυδιάστατο χαρακτήρα. Αυτή η σύζευξη μάλιστα έγινε με τόσο πετυχημένο τρόπο, που το αποτέλεσμα ηχεί απίστευτα δεμένο. Ιδανικό παράδειγμα αποτελεί το "Ghosts Of Grace", τραγούδι που με άνεση μπαίνει στις πιο πιασάρικες φετινές επιλογές. Η παραγωγή απ' τη μεριά της στέκεται σε υψηλά επίπεδα, βοηθώντας τις διαφορετικές επιρροές να ηχούν ισορροπημένες. Η μουσική «αναπνέει», ακόμη και στις φάσεις που ο Laureano επιδεικνύει πόσα καντάρια γνώσης κατέχει στο θέμα drumming.

Τα παραπάνω φαντάζομαι σας προετοιμάζουν για κάτι ελπιδοφόρο. Έτσι είναι, αλλά αυτά ακριβώς τα στοιχεία κρύβουν το βασικό μειονέκτημα. Η μπάντα καταλήγει μη ταμπελοποιήσιμη, με τρόπο που το τάδε στοιχείο μπορεί να βρωμά του ενός και να ξυνίζει του άλλου. Γι' αυτό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους τσεκάρετε επιφανειακά. Ενδέχεται μάλιστα να αποκομίσετε πολλά απ' την πρώτη κιόλας επαφή. Οι μελωδίες στις κιθάρες, τα τύμπανα που γεμίζουν τον ήχο, η σολάρα στο "Your True Enemy", ή ακόμη και το σαξόφωνο στο "Seasick Pt.2", όλα αυτά είναι στιγμές που σε κάνουν να πατάς το pause στη σκέψη και το repeat στο στερεοφωνικό.

Η Candlelight από παλαιώθεν είχε την παράδοση να βγάζει στο προσκήνιο αξιόλογα γκρουπ και χαίρομαι που μέχρι σήμερα μένει πιστή στα κριτήριά της. Το μοναδικό δηλαδή περίεργο της υπόθεσης βρίσκεται στ' ότι κι αυτοί ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή του Chicago, μία έδρα που φαίνεται να έχει σχηματίσει τη δική της ιδιόμορφη σκηνή, καθώς αρκετές «φρέσκες» μπάντες στεγάζονται στην περιφέρειά της. Κάπως έτσι λοιπόν το "Assassins" ενδέχεται με τη σειρά του να κερδίσει τις εντυπώσεις και, γιατί όχι, να φιγουράρει σε λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, τη στιγμή που αντίστοιχοι συμπατριώτες, τύπου Leviathan και Wolves In The Throne Room, θα εμμένουν πιστοί στα πρότυπα, κάνοντας τη δική τους σιωπηλή επανάσταση.

The Empire Strikes Back.