Είναι μία τυχαία, κουραστική μέρα της εβδομάδας. Χαζεύοντας τις νέες κυκλοφορίες ξαφνικά βλέπεις κάτι που οι Βρετανοί φίλοι μας θα ονόμαζαν "vaguely familiar". Το όνομα Drop Nineteens βγαίνει ξανά από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εκείνο το κορίτσι με το μειδίαμα το έτοιμο για παγαποντιά και το πουλόβερ έμβλημα της δεκαετίας, ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα εξώφυλλα που βρωμάνε 90s και ίσως έχουν κλειδώσει λίγη από την ουσία της δεκαετίας αυτής σε κάποιο από τα πίξελς του έρχεται στο μυαλό. Οι Drop Nineteens ξεκλείδωσαν το shoegaze σε μια δεκαετία που μεσουράνησε, ενώ ο δίσκος τους "Delaware" έχει μείνει στις καρδιές μας ως ένα από τα αξεπέραστα, φωτεινά αστέρια του ιδιώματος. Ακολούθησε επίσης, ένα πολύ αξιόλογο "National Coma".
Και μετά σιωπή. Για χρόνια, για την ακρίβεια γεμάτα τριάντα, αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνει αυτό το συγκρότημα και τα μέλη του. Που μπορεί να βρίσκεται σήμερα αυτή η μελαγχολία του "Delaware", σε ποιο κρυμμένο νοσταλγικό συρτάρι. Οι σκέψεις μου λοιπόν έρχονται να εισακουστούν όταν συνειδητοποιώ την σύνδεση του ότι πράγματι, οι Drop Nineteens υπάρχουν ακόμη και έβγαλαν νέο δίσκο.
Με το διακριτικό τίτλο "Hard Light", οι Drop Nineteens επιστρέφουν με μια ζεστή πρώην χαρμολύπη που έχει πλέον ενηλικιωθεί σε αισιόδοξους μεσήλικες που έχουν αφήσει πίσω τη μιζέρια. Χαρακτηριστικό καθ’ όλη τη διάρκεια του "Hard Light" είναι το γεγονός ότι αφήνει μια πολύ χαρμόσυνη επίγευση, πολύ μακριά από τα γκρίζα δειλινά που θα είχες συνηθίσει να ταξιδεύεις νοητικά με τους προκατόχους του. Η διάθεση αυτή ξενίζει σε σχέση με το τι θα περίμενε ένας φανατικός ακροατής των Drop Nineteens. Η νέα μουσική της επανασύστασής τους αφενός μοιάζει με μία επανεκκίνηση, αφ’ ετέρου η ποιότητά τους μοιάζει αναλλοίωτη στο χρόνο παρά την απομάκρυνσή τους από τη μουσική σκηνή για τόσα χρόνια.
Οι καταπληκτικές κιθαριστικές, shoegaze μελωδίες του Greg Ackell μοιάζουν να μην είχαν μείνει για καιρό σκονισμένες, και η φτιαγμένη για rock ακούσματα, ονειρική φωνή της Paula Kelley που η επιστροφή της προσφέρει μόνο χαρά. Το "Hard Light" δεν θύμιζει σε τίποτα τη συνοχή και την πίκρα του "Delaware" κρύβει μέσα του όμως κάποιες καταπληκτικές συνθέσεις όπως τα "Tarantula", "Scapa Flow" και "The Price Was High". Ο δίσκος δεν συνεχίζει με την ίδια ορμή με την οποία εκκίνησε, και τα κομμάτια από τη μέση του δίσκου και μετά αποκτούν μια περισσότερο μινιμαλιστική ένδυση, είτε με την απουσία φωνητικών, είτε με τους ρυθμούς που πέφτουν. Μεγάλη εξαίρεση ωστόσο το κλείσιμο του δίσκου, "T", ένα μακροσκελές υπόδειγμα shoegaze τραγουδοποιίας, που το distortion της κιθάρας είναι ικανό από μόνο του να σε κάνει να ονειρευτείς μια καινούρια ζωή.
Γλυκόπικρη είναι εν τέλει η αίσθηση που αφήνει το "Hard Light", για περισσότερους από έναν λόγους. Αφ’ ενός, θα ήθελα πολύ να μιλάω για ένα αριστούργημα από μεριάς τους μετά από τόσο καιρό, αλλά όσο κι αν αφέθηκα στα ακούσματα με ανοιχτή αγκαλιά, μόνο το πρώτο μισό του δίσκου με τα πανέμορφα κομμάτια του κατάφερε να με κερδίσει. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο πως κάτι καταφέρνει να κερδίσει τον ακροατή παρά την αποστασιοποίηση από την σήμα κατατεθέν μελαγχολία τους. Στο τέλος, δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος άνθρωπος μετά από τριάντα χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι πως το "Hard Light" βρίσκεται εδώ για να σε περιβάλλει με ζεστασιά και να σου θυμίσει ότι τα ιερά τέρατα του shoegaze επιστρέφουν ακριβώς τις στιγμές που τα χρειάζεσαι.
