Συνέντευξη: The Shadow Theory

Μια από τις πιο αγαπημένες φυσιογνωμίες στις τάξεις του οπαδών του “progressive metal” είναι ο Devon Graves ή  Buddy Lackey για όσους ποτέ δεν μπόρεσαν να χωνέψουν την διάλυση των Psychotic Waltz και του ξεκινήματος της νέας ζωής του κυριολεκτικά και μεταφορικά στην Ευρώπή. Με όχημα τους Dead Soul Tribe ο Devon εξέφρασε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και είχε διαρκή δισκογραφική παρουσία εδραιώνοντας την παρουσία του στο χώρο του “progressive rock/metal”, όσο και αν δεν συμφωνεί με τον όρο progressive.  Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλάει για τους Dead Soul Tribe, τη νέα μπάντα του τους The Shadow Theory, για το μεγάλο απωθημένο -  θέμα - των Psychotic Waltz καθώς και τη μουσική γενικότερα. Ποτέ δεν μασάει τα λόγια του. Για αυτό και κάθε συνομιλία μαζί του αφήνει κάτι ενδιαφέρον και σκέψεις για την επόμενη επικοινωνία.

Καλησπέρα Devon. Υπήρξες αρκετά ενεργός την τελευταία δεκαετία. Πέντε albums με τους Dead Soul Tribe, guest εμφανίσεις και τώρα μια νέα μπάντα οι Shadow Theory. Θα μπορούσες να μας δώσεις μια ανασκόπηση της δεκαετίας από τη δική σου πλευρά (τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο);
Φαίνεται πως λίγο πολύ έκανες καλή σύνοψη. Ήταν μια καλή περίοδος. Σε προσωπικό επίπεδο ένιωσα να ωριμάζω πολύ σαν άνθρωπος, ειδικά με την οικογένεια μου, αφού από εργένης είμαι πλέον παντρεμένος με τρία παιδιά.. Παράλληλα, το στούντιό μου, το οποίο ήταν το προσωπικό μου πάθος, έχει μεγαλώσει σε επίπεδο που ποτέ δεν είχα φανταστεί.

Ας αρχίσουμε με τους Dead Soul Tribe. Είσαι ευχαριστημένος με την εξέλιξη που είχε η μπάντα;
Στην πραγματικότητα δεν είμαι.  Ήταν μια πολύ ωραία περίοδος με μερικούς φίλους, ηχογραφώντας και περιοδεύοντας. Ήταν ένας σπουδαίος τρόπος να κάνω, κατά μια έννοια, μια σόλο καριέρα αξιοποιώντας τα έσοδα για να χτίσω το στούντιο των ονείρων μου, αλλά νομίζω ότι πήγε όσο μακριά μπορούσε να πάει υπό τις δεδομένες περιστάσεις και συνθήκες. Κάτι προφανώς έπρεπε να αλλάξει.

Πιστεύω ότι οι Dead Soul Tribe υπό κάποιες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι μια από τις ηγετικές μπάντες στο progressive metal σήμερα, αλλά κάτι πήγε στραβά. Συμφωνείς; Μπορείς να δώσεις την δική σου εξήγηση στο τι σας απέτρεψε από το να γίνεται μεγαλύτερη μπάντα εν τέλει;
Πρώτα από όλα, δεν είμαστε progressive metal.  Κράτα αυτό τον χαρακτηρισμό για συγκροτήματα όπως οι Dream Theater ή οι Symphony X. Εμείς είμαστε απλά μια μοντέρνη alternative metal μπάντα. Νομίζω, αυτό που μας απέτρεψε από το να γίνουμε μεγαλύτερο όνομα ήταν τα όρια κάτω από τα οποία ήμασταν περιορισμένοι,. το επίπεδο προτεραιότητας που μας έδινε η εταιρεία μας καθώς και η έλλειψη management. Οτιδήποτε κάναμε και αφορά τις συναυλίες, σε μεγάλο ποσοστό, προέκυψε σε μένα από e-mail ή κάτι αντίστοιχο. Δεν είχαμε ποτέ κάποιον επαγγελματία εκεί έξω να ανοίγει πόρτες για εμάς και αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη διαφορά μεταξύ της δικής μας περίπτωσης και των συγκροτημάτων που είναι πραγματικά διάσημα παγκοσμίως. Το management είναι το κλειδί για μεγάλη επιτυχία και είναι κάτι που ακόμα δεν διαθέτω.

Πιστεύω πως το “A Murder Of Crows” είναι το ΔΙΚΟ ΣΟΥ προσωπικό αριστούργημα και ένα από τα πιο πλήρη albums που άκουσα αυτή τη δεκαετία. Θεωρείς πως τα media και οι θαυμαστές σου έπιασαν πραγματικά το συναίσθημα του album, πως θα αναγνωριστεί μετά από μερικά χρόνια, ή τελικά κάποια διαμάντια δεν αναγνωρίζονται; Πώς βλέπεις το “A Murder Of Crows” μερικά χρόνια μετά την κυκλοφορία του;
Συμφωνώ ότι είναι το καλύτερο. Υπήρχε μαγεία στον αέρα εκείνες τις μέρες. Επιπλέον, η εταιρεία υποστήριξε αυτόν τον δίσκο με έναν τρόπο που δεν επαναλήφθηκε στη συνέχεια. Είναι κρίμα, καθώς πιστεύω πως το τελευταίο μας άλμπουμ “A Lullaby For The Devil” άξιζε εξίσου. Δυστυχώς η εταιρεία δεν είχε ούτε το ενδιαφέρον, ούτε την δύναμη να κάνει την προώθηση που το “Lullaby…” άξιζε.

Μερικοί επιμένουν πως οι κυκλοφορίες των DST ήταν πολύ κοντά χρονικά μεταξύ τους. Έμοιαζε σαν να βιαζόσουν να κυκλοφορήσεις τα albums και αυτό είχε επίδραση στην ποιότητα τους. Επίσης, ήταν προφανές ότι υπήρχε μία επαναλαμβανόμενη συνταγή κάποιες φορές ( π.χ. τα riffs, ή κάποιες φωνητικές γραμμές). Ποία η γνώμη σου σχετικά με αυτό;
Δεν είναι αυτό το θέμα. Οι μελωδίες και τα riff για κάθε άλμπουμ ήταν μοναδικά το ένα για το άλλο και κάθε άλμπουμ έχει κάτι που το κάνει ξεχωριστό. Θα συμφωνούσα ότι στιλιστικά τα 3 μεσαία άλμπουμ ήταν πολύ παρόμοια. Αλλά αυτό ήταν σκόπιμο. Προσπαθούσα να δημιουργήσω έναν ήχο που ήταν δικός μας. Μπάντες όπως οι  Korn και οι Tool επίσης στηρίχτηκαν σε ένα μοναδικό (χαρακτηριστικό) στυλ παιξίματος με πολύ μικρότερη ποικιλία κατά την άποψή μου από τα άλμπουμ των  Dead Soul παρόλα αυτά είχαν τεράστια επιτυχία με αυτό τον τρόπο. Αυτό προσπαθούσα να πετύχω, αλλά  κατάλαβα την άποψη που ανέφερες μετά το “The Dead Word” και άλλαξα το ύφος ολοκληρωτικά. Υπήρχαν στοιχεία ανάπτυξης στην εξέλιξη του ύφους ανάμεσα στα 3 μεσαία albums (“Murder Of Crows”, “January Tree” και “The Dead Word”) αλλά υποθέτω πως ήταν πολύ «λεπτές» οι διαφορές.



Ένα άλλο σημείο κριτικής αφορά στην μπάντα που είχες στα live και τα άτομα που επέλεξες. Δεν τίθεται ερώτημα, οι Dead Soul Tribe είναι του παιδί σου και η δική σου απόδοση ήταν σχεδόν πάντα σε υψηλά επίπεδα, αλλά οι υπόλοιποι φαίνονταν σαν ερασιτέχνες (ίσως με εξαίρεση τον drummer). Ίσως είμαι λίγο σκληρός αλλά το είδα με τα ίδια μου τα μάτια και ήταν λυπηρό.
Χωρίς καμία αμφιβολία! Δεν υπάρχει θέμα προσβολής. Ειλικρινά, ήλπιζα για κάποια βελτίωση κατά τη διάρκεια διότι πραγματικά αγαπούσα αυτά τα παιδιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν (σ.σ.: η έκφραση που χρησιμοποίησε ήταν “up to snuff with their chops”). Πιστεύω ότι είχαν το χάρισμα και αυτός είναι ο λόγος που τους πήρα μαζί μου, αλλά μουσικά, εγώ είχα αναλάβει όλο το φορτίο. Αυτό σίγουρα το αντιλαμβάνομαι. Γι’ αυτό και σχημάτισα τους The Shadow Theory. Αυτοί οι τύποι είναι οι καλύτεροι παίκτες που έχω συναντήσει και φοβερά δυνατοί εκτελεστικά.  Τώρα μάλλον οι συνθήκες θα ανατραπούν για εμάς. Ο Adel (ο drummer) είναι ένα τεράστιο ταλέντο αλλά, δυστυχώς, δεν είναι πραγματικά μουσικός. Έπαιζε τα τραγούδια λάθος τις περισσότερες φορές όμως και πάλι έδειχνε cool.

Οπότε, ποιο είναι το μέλλον των Dead Soul Tribe; Ξέρω ότι υπάρχει ένα DVD ως αναμενόμενη κυκλοφορία. Δώσε μας κάποιες λεπτομέρειες και πες μας τις σκέψεις σου για ένα πιθανό νέο Dead Soul Tribe άλμπουμ.
Βασικά, το DVD είναι φοβερό! Θα εκπλαγείς πόσο δεμένα εμφανίζονται όλα. Η απόδοση είναι δυνατή και ο ήχος φανταστικός. Είναι ένας σπουδαίος τρόπος να αφήσουμε πίσω τα πράγματα και μια ωραία ανάμνηση που θα μείνει στα μυαλά των ανθρώπων. Αλλά το μέλλον της μπάντας πιθανότατα δεν υπάρχει. Εννοώ, ενδεχομένως να κάνω κάποια albums υπό το όνομα Deadsoul Tribe ως σόλο δουλειά, αλλά είτε δεν θα περιοδεύουμε, είτε θα χρησιμοποιώ τα παιδιά από τους The Shadow Theory για τις συναυλίες. Από τη στιγμή που θα παίξω με μουσικούς όπως αυτοί δεν μπορώ να φανταστώ να γυρίζω πίσω. Να είμαι ειλικρινής, απλά βλέπω να συνεχίζω με τους Shadow Theory και να παίζουμε τραγούδια των “Deadsoul” αλλά πιθανόν και των Psychotic Waltz μαζί με το δικό μας υλικό. Αλλά όσο θα προοδεύουμε και θα κάνουμε albums, εκτιμώ πως θα παίζουμε υλικό από προηγούμενες μπάντες όλο και λιγότερο, εξαιρουμένων κάποιων εξαιρετικών περιπτώσεων.

Μιας και αναφέρθηκαν οι Psychotic Waltz πάμε σε αυτούς. Καταλαβαίνω πως μάλλον έχεις κουραστεί να απαντάς ερωτήσεις για πιθανό reunion αλλά, πίστεψέ με,  πρόκειται για ένα από τα πιο “ζεστά” θέματα στις συζητήσεις μεταξύ των οπαδών του (progressive) metal. Πολλοί το θεωρούν ένα όνειρο. Την τελευταία φορά που έπαιξες με τους DST στην Αθήνα ανέφερες πως είναι πιθανό. Τι γίνεται τώρα. Νομίζω πως οι οπαδοί θέλουν να ξέρουν τους λόγους που δεν έχει καταστεί εφικτό αυτό το reunion.
Έχω προσπαθήσει ξανά και ξανά να το κάνω να συμβεί. Μας προσέφεραν μέχρι και 20.000 € για μια και μόνο συναυλία! Οπότε, αν αυτό δεν μπόρεσε να πείσει τους άλλους δεν πιστεύω ότι τίποτα μπορεί πλέον! Ευτυχώς, οι The Shadow Theory θα ικανοποιήσουν αυτή την επιθυμία του κόσμου. Οι δύο βασικοί συνθέτες είναι μεγάλοι οπαδοί των Psychotic Waltz.

Διατηρείς επαφές με τα άλλα μέλη των Psychotic Waltz και ιδιαίτερα με τον Dan Rock; Ποια είναι η δική τους άποψη; Ενδιαφέρονται για να παίξουν καν αυτό το είδος μουσικής;
Ο Dan σίγουρα δεν ενδιαφέρεται πλέον. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο εμπόδιο. Είμαι σε επαφή και μιλάμε για ένα “reunion”, αλλά χρειάζεται πλέον ένα θαύμα για να γίνει. Για να τους υπερασπιστώ κατά μία έννοια, είναι πολύ πιο εύκολο για εμένα από ότι θα ήταν για αυτούς. Εγώ, απλά πρέπει να θυμηθώ τους στίχους, αυτοί έχουν να μάθουν ξανά όλα αυτά τα riffs!

Ας υποθέσουμε ότι τελικά οι Psychotic Waltz επανενώνονται και αποφασίζετε να μπείτε στο στούντιο για ένα νέο album. Αμφιβάλλω πως τα πράγματα θα είναι όπως ήταν. Θα είσαι εσύ ο ηγέτης της μπάντας; Ποιος θα είναι υπεύθυνος για τη συγγραφή των κομματιών και για όλα τα υπόλοιπα σημαντικά θέματα;
Ας μην απαντήσω καν γιατί δεν είναι καθόλου πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο. Η πραγματικότητα είναι πως η μπάντα είναι πολύ καλύτερα που έχει τελειώσει (σ.σ.: better off dead). Το καλύτερο υλικό μας ήρθε στα δύο πρώτα album. Τότε ήταν που γράφαμε μουσική για τους εαυτούς μας. Αργότερα, όταν ξεκινήσαμε με κάποιο management είχαμε πειστεί να αρχίσουμε να γράφουμε “μουσική που θα πουλήσει”. Πίστεψέ με, αυτός είναι και ο λόγος που η μπάντα διαλύθηκε. Αν ήμασταν μαζί σήμερα θα συμμετείχα μόνο αν πηγαίναμε πίσω στις αυθεντικές μας αξίες της μουσικής και της δημιουργίας.  Χωρίς να προσπαθούμε να γράψουμε κάποιο hit αφού δεν πιστεύω ότι ήμασταν η μπάντα των hit. Ήμασταν εξερευνητές. Αυτός είναι και ένας άλλος λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι οι The Shadow Theory είναι η βέλτιστη λύση τόσο για εμένα όσο και για τους οπαδούς μου (όλων των συγκροτημάτων μου).

The Shadow Theory, λοιπόν! Νέα μπάντα και νέα μουσική προσέγγιση για εσένα. Κάτι που κατά μια έννοια δεν είχες κάνει πριν, αφήνοντας άλλους να γράψουν τη μουσική, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της. Πες μας για την συμμετοχή σου, το ρόλο του κάθε μέλους και άλλες λεπτομέρειες. Είναι οι The Shadow Theory μια κανονική μπάντα ή απλά ένα ακόμη project;
Οι The Shadow Theory είναι η νέα μου μπάντα και η κύρια ασχολία μου. Δεν είναι ακριβώς νέα μουσική προσέγγιση. Παίρνω το ρόλο που είχα με τους Psychotic χρησιμοποιώντας χαρισματικούς μουσικούς να δημιουργούν μουσική και εγώ δημιουργώ φωνητικές γραμμές πάνω σε αυτή. Πραγματικά μου αρέσει με αυτό τον τρόπο διότι έχω μόνο να επικεντρωθώ στα φωνητικά. Έχω την ευχέρεια να εμβαθύνω δημιουργικά όταν το να τραγουδάω είναι το μοναδικό μου μέλημα. Η διαφορά του τώρα με τότε είναι πως πλέον έχω πολύ μεγαλύτερη εμπειρία και έχω και ένα στούντιο ηχογραφήσεων για να αναπτύξω τις ιδέες μου. Αυτό είναι κάτι που οι Psychotic δεν είχαν. Συνηθίζαμε να χρησιμοποιούμε 4-κάναλο ηχογράφησης σε κασέτα για να γράψουμε τα τραγούδια μας.

Κατά τη διάρκεια της The Dead Word Tour μου είχες περιγράψει τη μουσική του τότε υπό δημιουργία project ως μια μίξη King Diamond και King Crimson. Αστειευόμενος είχες πει πως θα έπρεπε να ονομάσετε τη μπάντα “King Crimson Diamond”. Ποια είναι τώρα η άποψή σου για τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας και πως θα την περιέγραφες;
Είναι σα να συναντά ο King Diamond τους Bad Brains και να παίρνει τον Buddy Lackey από τους Psychotic Waltz για τραγουδιστή. Είναι βαθύτερο από αυτό και η μουσική μας πάει πολύ πιο μακριά από αυτή την περιγραφή, αλλά έχει πλάκα να το λέω κάπως έτσι.

Και πότε να περιμένουμε να ακούσουμε νέο υλικό; Έχουμε κάποια ένδειξη για την κυκλοφορία του album; Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία;
Είμαστε στην παραγωγή τώρα. Δεν μπορώ να πω πότε θα ακούσετε νέο υλικό ή πότε θα περιοδεύσουμε αλλά δεν θα πρέπει να είναι πολύ μακριά.

Θέλω την άποψή σου για δύο μουσικούς που προσωπικά θαυμάζω. Τον Krisstofer Glidenlow και τον Mike Teranna. Συντελούν ένα ονειρεμένο “rhythm section”;
Κοίτα, δεν έχουμε “τζαμάρει” ποτέ μαζί. Απλά δουλεύουμε εξ αποστάσεως σε αυτό το σημείο «συναρμολογώντας» τη μουσική. Αλλά χωρίς αμφιβολία θα είναι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο “rhythm sections” ποτέ.

Εκτός από τους δικούς σου δίσκους συμμετείχες στο “Human Equation” των Ayreon, ένα τέλειο εγχείρημα, καθώς επίσης και μερικοί από τους καλύτερους τραγουδιστές της ευρύτερα progressive μουσικής σκηνής. Πραγματικά, πιστεύω ότι οι ερμηνείες σου είναι φανταστικές. Τι θυμάσαι από το όλο project; Θα συμμετείχες σε κάποια άλλη “metal opera”  ή θα έκανες κάποιο project με τον Arjen Luccassen; Πιστεύω θα ήταν πολύ ωραίο.
Ξέρει που θα με βρει! Θα λάτρευα να το ξανακάνω, αλλά πιστεύω πως ήδη κάναμε ένα σπουδαίο. Πιστεύω πως το στυλ του Arjen είναι να μην επαναλαμβάνει τον εαυτό του και να προχωρά με νέους τραγουδιστές. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι η υπέροχη αίσθηση του χιούμορ που έχει και η σπουδαία του προσωπικότητα. Πραγματικά ένας σπουδαίος παραγωγός και ένας αστείος άνθρωπος.

Η δισκογραφική των Dead Soul Tribe, η Inside Out υπήρξε μια από τις ηγετικές εταιρείες στο progressive (metal). Τι πιστεύεις για τη συμμετοχή της σε αυτή την αναζωογόνηση του progressive  που έχουμε σήμερα;
Δεν μπορώ πραγματικά να πω. Απλά δεν σκέφτομαι τα πράγματα υπό αυτούς τους όρους και δεν μπορώ να πως ότι σκέφτομαι τη μουσική μου ως progressive.

Έχεις επαφή με νέα μουσική και άλλες μπάντες ή ακόμα ακούς κατά βάση Jethro Tull, ξανά και ξανά; (γέλια) Ποιες είναι οι μουσικές σου προτιμήσεις αυτό τον καιρό;
Ακούω τα παλιά άλμπουμ των Tull ακόμα και σήμερα, αλλά ακούω και μπάντες όπως οι Isis. Στην πραγματικότητα ακούω και πολύ Seal! Μου αρέσει ο Seal γιατί είναι τόσο αντίθετος στη μουσική που δημιουργώ, ειδικά με τους Shadow Theory, των οποίων η μουσική είναι πραγματικά κάτι σαν άγρια περιπέτεια. Πραγματικά αγαπώ τον Jeff Buckley. Δεν ακούω πολύ progressive μουσική γιατί νομίζω ότι είναι πολύ μαθηματική και λιγότερο συναισθηματική. Μου αρέσει η συναισθηματική μουσική που έχει χρώμα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκη. Είναι αληθινά μια πρόκληση να βρεις μια θαυμάσια ιδέα που είναι απλή. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να μετράει μέχρι το 11  ή το 7. Το να παίζεις γρήγορα το βαρέθηκα κάπου το 1988 όταν σίγουρα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Τώρα, είναι σπουδαίο να ακούσεις ένα τραγούδι που είναι ενδιαφέρον χωρίς να καταφεύγει σε αυτή τη λογική. Το “Wall” των Pink Floyd ή το “Aqualang” των Jethro Tull δεν είναι δύσκολα να παιχθούν, αλλά δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να γράψει αυτά τα τραγούδια. Ούτε καν ο Roger Waters ή ο Ian Anderson δεν μπορούν να το εγγυηθούν αυτό σήμερα.



Πες μας λοιπόν ποίοι ήταν οι δικοί σου αγαπημένοι καλλιτέχνες και τα album που ξεχώρισες για τη δεκαετία 2000-2009.
Οι Tool, οι Isis, o Jeff Buckley που μπορεί να είναι παλαιότερος αλλά εγώ τον ανακάλυψα μέσω ενός οπαδού μου οπότε είναι νέος για εμένα. Όπως είπα προηγουμένως μου αρέσει ο Seal και Diabello (σ.σ. : ορίστε;)

Ως μουσικός έχεις κάποιες φιλοδοξίες και στόχους που θέλεις να εκπληρώσεις;
Απλά θέλω να φτάσω σε ευρύτερο κοινό σε όλο τον κόσμο. Να περιοδεύσω της Η.Π.Α. όπως και την Ευρώπη. Απλά θέλω να μεγαλώνω και να μεγαλώνω.

Λοιπόν, Devon, σε ευχαριστώ για το χρόνο σου να απαντήσεις τις ερωτήσεις και ειδικά κάποιες που ήταν κάπως “σκληρές”.
Ευχαρίστησή μου και κανένα πρόβλημα φίλε μου.


Μια μέρα μετά τη συνέντευξη με τον Devon Graves ένιωσα μεγάλη περιέργεια για το αν τα μεγάλα λόγια που είπε για τους The Shadow Theory είναι απλά ο ενθουσιασμός της νέας αρχής ή πραγματικά πρέπει να μετράμε μέρες μέχρι να ακούσουμε το ντεμπούτο. Επικοινώνησα, λοιπόν με έναν εκ των συνθετών της μπάντας τον Demi Scott, ο οποίος πέραν ότι μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων σε προσωπικό επίπεδο με έπεισε και στις λίγες συμπληρωματικές ερωτήσεις που του έθεσα.

Λοιπόν, Δημήτρη, κάνε μια σύνοψη των The Shadow Theory. Είναι λίγο εντυπωσιακό να είσαι ο ιθύνων νους πίσω από μια μπάντα με αυτούς τους μουσικούς, ιδιαίτερα εδώ λόγω της καταγωγής σου. Πώς προέκυψε όλο αυτό;
Καταρχήν φίλε Χρήστο σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις, να βοηθήσω να εξοικειωθούν οι φίλοι αναγνώστες με το τι εστί The Shadow Theory. Το όλο, προέκυψε σχεδόν τυχαία. Πριν σχεδόν 5 χρόνια, βλέποντας στο site των Deadsoul Tribe την ηλ.διεύθυνση του Devon Graves, αποφάσισα να του στείλω ένα e-mail, ζητώντας του κάποιες μουσικές συμβουλές: Απ' τη μία, μουσική συνέθετα ανέκαθεν από πιτσιρικάς, μιλάμε φαντάσου για εποχές Atari-ST(μουσικός Η/Υ-τέλη 80s) έτσι, απλά από χόμπι, όπως και τώρα (σε Mac πλέον). Απ' την άλλη, είχα κάποιους φίλους που με ωθούσαν στο ότι "κάτι πρέπει πια να κάνω με τη μουσική που γράφω". Ειλικρινά, ποτέ δεν είχα κάποια συγκεκριμένη φιλοδοξία για τις συνθέσεις μου. Μου αρκούσε που τις άκουγα εγώ, και δυο-τρείς καλοί μου φίλοι. Αυτό ουσιαστικά ρωτούσα τον Devon: "Τι να κάνω; Να τις ακούω για πάρτη μου, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, ή να αρχίσω να στέλνω demos από δω κι από κει;" Μου απάντησε την επόμενη μέρα. Όχι μόνο μου έδωσε κάποιες υπερπολύτιμες συμβουλές, αλλά προφανώς του τόνωσα την περιέργεια του, τόσο, ώστε μου ζήτησε να του στείλω ένα πρόχειρο demo. Μόλις το έλαβε και το άκουσε, η απάντηση του ήταν σύντομη, αλλά κεραυνοβόλα για μένα: "Ξέρεις, άκουσα τα τραγούδια σου και.. πολύ απλά.. θέλω να κάνουμε ένα άλμπουμ μαζί!" Περιττό να σου πω πώς ένιωσα.. -Ποιός; Ο Devon; Ποιόν; Εμένα;- Είχε ήδη υπ'όψη του τον Arne (σ.σ. Schuppner – κιθάρα), και πες το αν θες 'μοιραίο', έψαχνε για πληκτρά/συνθέτη ακριβώς εκείνη την εποχή! Ο ίδιος, καιρό αργότερα είπε χαριτολογώντας: "Το σύμπαν τελικά συνωμότησε, ώστε εμείς οι τρείς να βρεθούμε".

Πρώτη φορά πάντως για το project μου είχε αναφερθεί ο Devon Graves πριν περίπου 3 χρόνια αν θυμάμαι καλά οπότε μιλάμε για μια χρονοβόρα διαδικασία. Τι έχει συμβεί και σας έχει πάρει τόσο μέχρι να βγάλετε το ντεμπούτο;
Καταρχήν έπρεπε να βάλουμε 'στο τραπέζι' όλες μας τις μουσικές ιδέες. Ζήτησα από τον Arne να μου στείλει ότι έχει και δεν έχει από ιδέες για riffs. Έκατσα επίσης και μελέτησα, τεχνικά πλέον, τις δουλείες των Devon, Kristoffer και Mike (σ.σ. : Graves, Gildenlow,και Teranna αντίστοιχα), ξεχωριστά, ώστε να διαπιστώσω μέχρι που μπορούν να φτάσουν, και να συνθέσω αναλόγως. Δε χρειάστηκε πολύ. Είναι περιττό να πω ότι αυτοί οι μουσικοί, πολύ απλά, δεν έχουν όρια! Από εκεί και πέρα τροφοδοτούσα καθημερινά τον Devon με μικρά δείγματα που αφορούσαν κυρίως το “rhythm section”. Αργότερα άρχισε να λαμβάνει τις πρώτες μας ολοκληρωμένες συνθέσεις. Στην αρχή, του στέλναμε καθαρά “Prog” υλικό. Για παράδειγμα, οι επιρροές Dream Theater και Watchtower δίναν και έπαιρναν. Μας είπε: "Ωραία μουσική γράψατε ρε παιδιά, αλλά δεν έχει χώρο για φωνή". Είχε δίκιο. Χωρίς τάση για επιδειξιομανία, αλλά από καθαρό ενθουσιασμό, πιστεύαμε πως μπορούσαμε να χωρέσουμε τα riffs όλου του κόσμου σε ένα τραγούδι. Βέβαια, αργότερα, ο τρόπος που αναπτύσσαμε τις ιδέες μας, ουσιαστικά, ήταν συνήθως 'αφαιρετικός', πάντα υπό το βλέμμα του Devon. Οι όποιες καθυστερήσεις λοιπόν, οφείλονται κυρίως στην πρόοδο του συνθετικού μας στυλ. Εκεί που διάλεγε 10 συγκεκριμένα τραγούδια, του στέλναμε άλλα 10, ακόμα καλύτερα κατ'αυτόν, κι άντε ξανά από την αρχή. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι κατέληξα να έχω τόσο υλικό, αρκετό για δισκογραφίες ολόκληρες. Χωρίς πλάκα. Τα τραγούδια πια, είναι έτοιμα, μένουν μόνον ο Kristoffer και ο Mike να μπουν στο στούντιο. Είμαστε παράλληλα στη φάση διαπραγμάτευσης, όσον αφορά το σε ποιά δισκογραφική θα καταλήξουμε. Έχουμε βέβαια συγκεκριμένους στόχους, αλλά είμαστε και ανοικτοί στις προτάσεις. Τώρα, για “release date”, ότι και να σου πω, ψέματα θά'ναι. Πίστεψέ με όμως, ανυπομονώ πιο πολύ από όλους σας μαζί.

Περιέγραψέ μας λίγο το μουσικό ύφος των The Shadow Theory. Κάτι μου λέει ότι βάλατε σκοπό να “αναστήσετε” τον Buddy Lackey. Κάνω λάθος;
Ξέρεις, o Buddy Lackey, ήταν πάντα εδώ. Απλά, μέσω των Deadsoul Tribe εξέφρασε ένα καθαρά πολύ προσωπικό στυλ. Έκανε πολύ απλά, ότι φωνητικά του άρεσαν περισσότερο, την εκάστοτε εποχή. Για να σου απαντήσω πιο ευθέως, στο άλμπουμ μας, θα ακούγεται περισσότερο ως Buddy Lackey, στο πιο ώριμο του βέβαια, χωρίς όμως να λείπουν τα mellow σημεία που συνήθιζε με τους DsT. Όλα με φειδώ. Για να σου δώσω να καταλάβεις καλύτερα, βάλε το “I of the Storm”, το “Out of Mind”, το “Stone by Stone”, το “Psychosphere”.. και κάπου εκεί ανάμεσα θα βρεις τον Devon των The Shadow Theory. Τώρα, για το ύφος της μουσικής μας.. Ότι και να πω, θα'ναι λίγο, μιας και εσωκλείει όλη την “Metal” παιδεία μας, και όχι μόνο. Ας στο περιγράψω σύντομα χρησιμοποιώντας ονόματα από άλλες μπάντες, για να έχεις μια πιο καθαρή εικόνα. Ο Arne, Γερμανός και παραδοσιακά πειθαρχημένος κιθαρίστας, αρέσκεται στους Watchtower και στο Γερμανικό “Τhrash”. Οπότε, φαντάσου, ναι μεν πολύπλοκες μελωδίες, αλλά catchy. Ο Mike Terrana δεν θα θυμίζει το non-stop δίκασο power-drumming που ξέραμε. Πιο πολύ στο στυλ Detonator θα κυμαίνεται. Τεχνικός, busy, αλλά παράλληλα και εκφραστικός. Στον Kris, άφησα περισσότερο χώρο να εκφραστεί ελεύθερα. Δηλαδή, ναι μεν, standard bass-lines, αλλά όπου χρειάζεται, θα ξεχωρίζει. Όσο για μένα, τα πλήκτρα, είναι δίκοπο μαχαίρι για το Metal. Επιβάλλεται να είναι σχετικά στο “background”, να στηρίζουν δυναμικά το rhythm section, και να γεμίζουν τα όποια κενά. Προτίμησα “orchestral” ήχους αντί analog και cheesy ήχων κατά πλειοψηφία. Eξ'ου, και ο Devon μας χαρακτηρίζει ώς “Symphonic Metal Band”.



Ως βασικός συνθέτης ποιά είναι τα κύρια ακούσματά σου και ποιές οι μουσικές επιρροές σου; Τι ξεχωρίζεις από τη σημερινή μουσική σκηνή και ειδικότερα του “progressive rock/metal”;
Ακούω τα πάντα, και όχι μόνο “Μetal”. Στη μουσική πορεία μου, πέρασα και από “Jazz/Blues” σχήματα, συνεργάστηκα ακόμα και με ορχήστρες “Εthnic” και χορευτικής Latin, όλα σε τοπικό επίπεδο βέβαια. Kι όμως, όλο αυτό, εμπλούτισε απίστευτα τις μουσικές ιδέες μου πάνω στο “Metal”. Ποτέ δεν έπαψα να είμαι οπαδός του, κι ούτε πρόκειται. Ειδικότερα, από “Μetal” ακούω καθημερινά.. τι να πρωτοπώ; Iron Maiden, King Diamond, Slayer, Immortal, Emperor... ακούω, και δέχομαι επιρροές, απλά, από τα πάντα! Aν μιλάμε όμως αποκλειστικά για progressive metal, δε χορταίνω ν'ακούω Fates Warning ή Dream Theater. Σε τρελά κέφια όμως, θα ακούσω Rush ή Jethro Tull, ή King Crimson. Αστείρευτες πηγές έμπνευσης. Μπορεί όμως να με πετύχεις επίσης να ακούω άλλα, άσχετα με “Prog Rock/Metal”. Πχ: Thelonious Monk ή Chick Corea, ή ακόμα σε άλλη φάση να ακούω Μάλαμα, ή Θανάση (Παπακωνσταντίνου). Ξέρεις, όλες οι μπάντες, όλοι οι μουσικοί του κόσμου, κάτι έχουν να πουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Σημασία έχει, ο καθένας από εμάς προσωπικά, με τί καταστάσεις της ζωής του τα συνδυάζει, και πώς 'αποκωδικοποιεί' το κάθε cd που αγοράζει για να ακούσει.

Ο Devon ανέφερε πως οι The Shadow Theory είναι εδώ για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των οπαδών των Psychotic Waltz μιας και θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι το πολυπόθητο reunion δε θα λάβει τελικά χώρα. Σας βάζει δύσκολα; Στα live θα παίζετε υλικό τόσο από Psychotic Waltz, όσο και από Deadsoul Tribe;
To ανέφερε ευθέως τελικά; Ναι, το γνώριζα αυτό περί Psychotic Waltz από τότε που τον πίεζα κι εγώ 'λιγάκι' (ως επιμένων “fan” των PW, εννοείται) μήπως και προκύψει καμιά επανένωση. Μου εξιστόρησε άπειρα γεγονότα και συμβάντα επί PW εποχής, και κατάλαβα συνεπώς ότι ασχέτως της έως και τώρα καλής φιλία τους, η μουσική επανένωση πάραυτα καθίσταται.. αδύνατη.! Καλώς ή κακώς, πρέπει να το δεχτούμε. Τώρα, το αν μας βάζει 'δύσκολα', το κατάλαβα από την πρώτη μέρα που βάλαμε μπροστά το project. Δεν μιλάω όμως για τεχνικές δυσκολίες. Πίστεψέ με, όποιο, μα όποιο PW ή DsT τραγούδι μας ζητήσει, θα το έχει σε live! Από αυτόν εξαρτάται, μόνο. Εγώ και ο Arne, ναι μεν, πρωτοεμφανιζόμενοι, οφείλουμε όμως να παρέχουμε ασφάλεια, ικανότητες, και σεβασμό στους τρείς τους και στο μέχρι τώρα έργο τους, με το να στεκόμαστε πάντα στο ύψος των περιστάσεων, είτε με το να γράφουμε καλή μουσική, είτε με το να μην τους 'κρεμάσουμε' σε καμία περίπτωση επί σκηνής, είτε με το να είμαστε ανά πάσα στιγμή “standby” για το οτιδήποτε. Τα αυτονόητα δηλαδή.

Αν έχεις κάτι να προσθέσεις...
Το website μας: http://www.the-shadow-theory.com/ τελεί υπό κατασκευή. Προσωρινά όμως, μπορείτε να μας επισκεφθείτε στο facebook: http://www.facebook.com/group.php?gid=105047385990&ref=nf ή στο myspace: http://www.myspace.com/theshadowtheoryofficial. Θα χαρώ να ακούσουμε κι εμείς τις απόψεις σας. Εμένα προσωπικά δεν θα μ'ακούσετε ποτέ να λέω: 'υπόσχομαι.. ελπίζω.. το άλμπουμ όταν βγει, να σας ικανοποιήσει, κτλ.' Απλά θα πω -κι ας νομίζετε ότι ακούγεται ριψοκίνδυνο- πως: Όταν πια θα έχετε το άλμπουμ των The Shadow Theory στα χέρια σας, νά'στε σίγουροι.. θα το ακούτε μέχρι να ματώσουν τα αυτιά σας!