Morrissey

Η αλήθεια είναι ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά κάποιο τρόπο σνόμπαρα του Smiths και πίστευα ότι δεν είχαν προσφέρει τίποτα σημαντικό όσα χρόνια βρίσκονταν στο προσκήνιο. Αυτά μέχρι να ακούσω, τυχαία βασικά, το αριστουργηματικό, κατά την άποψη μου βεβαίως, "The Queen Is Dead"! Ένα πραγματικά εξαιρετικό album. Από τότε η άποψη μου για αυτούς άλλαξε ριζικά. Πλέον η εκτίμηση μου προς αυτούς είναι χωρίς αμφιβολία απεριόριστη για ό,τι έχουν καταφέρει, καθώς και για το πόσους έχει επηρεάσει η μουσική τους.

Όπως βέβαια θα γνωρίζετε, υποθέτω οι περισσότεροι, οι Smiths εδώ και αρκετά χρόνια έχουν πάψει να υφίστανται. Ο καθένας τους στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ακολούθησε ξεχωριστό δρόμο, χωρίς οι δρόμοι αυτοί να έχουν διασταυρωθεί σε κάποιο σημείο από τότε. Όπως και οι υπόλοιποι λοιπόν, έτσι και ο τραγουδιστής του θρυλικού brit-pop συγκροτήματος, ο περίφημος Stephen Patrick Morrissey, αφοσιώθηκε σε μία solo καριέρα, η οποία είναι γεγονός πως είχε ξεκινήσει να ακολουθεί την κατιούσα από τα μέσα των '90s και μετά. Η εικόνα του άρχισε σιγά σιγά να διαγράφεται από τη μνήμη αρκετών με το πέρασμα των ετών... Όλα αυτά έως πέρυσι. Και αυτό γιατί το 2004, ο τελευταίος solo δίσκος του υπό την ονομασία "You Are The Quarry" γνώρισε τεράστια επιτυχία, ανέλπιστη ακόμα και για τον ίδιο έχω την εντύπωση. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος στη Βρετανία, ενώ η περιοδεία του εκεί και στην Αμερική ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της sold-out.

Η επισφράγιση μιας τόσο επιτυχημένης χρονιάς δε θα μπορούσε βέβαια να είναι άλλη από την κυκλοφορία ενός ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου. Όπως είναι προφανές και από τον τίτλο, ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Earls Court του Λονδίνου, παρουσία μάλιστα 17.183 ανθρώπων (έτσι λέει το οπισθόφυλλο)! Όσον αφορά την ηχογράφηση καθεαυτή, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το ότι θα αφήσει ικανοποιημένο κάθε οπαδό του Morrissey και κατά επέκταση των Smiths: Τραγούδια γνωστά από τις παλιές καλές εποχές των Smiths ("Bigmouth Strikes Again", "How Soon Is Now?", "Shoplifters Of The World Unite" κ.α...) καθώς και από την προσωπική καριέρα του Morrissey (όπως τα "I Have Forgiven Jesus", "Irish Blood, English Heart" κ.α.) αναμεμειγμένα αρμονικά με τραγούδια λιγότερο γνωστά, ακόμα και ξεχασμένα b-sides, σε ένα υπέροχο ηχητικό αποτέλεσμα "σκεπτόμενης" και ενίοτε κάπως "σκοτεινής" brit-pop που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Κρίνοντας την απόδοση ολόκληρου του συγκροτήματος, ο Morrissey όπως είναι λογικό είναι αυτός που κλέβει την παράσταση. Η φωνή του ακούγεται καλύτερη και πιο σταθερή από ποτέ, γεμάτη ενέργεια, πάθος, και, ανάλογα με το τραγούδι, συναίσθημα και ένταση. Τα παραπάνω βέβαια οδηγούν αναπόφευκτα στο να έχουν οι υπόλοιποι μουσικοί μάλλον συνοδευτικό ρόλο και συνεπώς ελάχιστες ευκαιρίες να αυτοσχεδιάσουν και να δείξουν τις όποιες ικανότητες τους.

Το "Live At Earls Court" αποδεικνύει περίτρανα το πόσο διαχρονικά είναι κάποια τραγούδια, καθώς και πόσο διαχρονικοί είναι κάποιοι στίχοι. Και μιας που ανέφερα τους στίχους, είναι περιττό ίσως να αναφερθώ στο ότι ο Morrissey έχει γράψει στη διάρκεια της καριέρας του μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους στίχους κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος...

Σε μια εποχή που συγκροτήματα όπως οι Franz Ferdinand, οι Keane και οι Razorlight μεσουρανούν, είναι καλό που και που να θυμόμαστε ότι το μεγαλύτερο μέρος του ήχου τους οφείλεται κατά ένα πολύ σημαντικό βαθμό σε μουσικούς του παρελθόντος... Όπως στον Morrissey καλή ώρα...