Mark Knopfler

Ένας κιθαρίστας που το μοναδικό του στιλ έχει κερδίσει το σεβασμό και τις καρδιές των οπαδών στη χώρα μας. Όλοι τον ξέρουμε από την εποχή των Dire Straits και από κομμάτια που έχουν μείνει κλασσικά. Εμπνευστής των "Money For Nothing", "Sultans Of Swing", "Down To The Waterline", "Heavy Fuel" και άλλων πολλών. Οι συνεργασίες του με ονόματα της rock και της blues είναι αναρίθμητες. Είναι το δείγμα εκείνου του κιθαρίστα που προσέχει την τοποθέτηση ακόμα και της παραμικρής νότας, ενώ το προσωπικό του παίξιμο, και η χρήση των δακτύλων στα σόλο, δίνει το ανάλογο προσωπικό στιλ και στον ήχο της κιθάρας.

Ο νέος του δίσκος έχει τίτλο "Get Lucky" και ίσως ο Mark Knopfler να χρειάζεται λίγη τύχη αφού παραείναι αργός και φολκλορικός. Οι μέρες των Dire Straits έδειχναν από νωρίς ότι ο leader του συγκροτήματός τους θα έκανε αυτήν την αισθητή στροφή στη καριέρα του. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες είναι τα "You Can't Beat The Blues", "Before Gas" και "Cleaning My Gun", ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος είναι αρκετά βαρύς για μια ηλιόλουστη μέρα και αρκετά μελαγχολικός για μια βροχερή μέρα που αράζεις στο σπίτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μουσικά χάνει κάπου. Απλά απευθύνεται μάλλον σε ένα συγκεκριμένο κοινό που αρέσκεται περισσότερο σε country και folk ακούσματα, παρά σε rock.

Τα κομμάτια είναι όλα πολύ καλά δουλεμένα, ενώ η ενορχήστρωση είναι πραγματικά αξιόλογη. Απλά το κοινό που έχει συνδυάσει το όνομα Mark Knopfler με τους Dire Straits, μάλλον θα προτιμήσει κάτι πιο rock, παρά country. Από την στιγμή που έμεινε μόνος του, μάλλον κουράστηκε. Τον είχαμε δει και λίγα χρόνια πριν, στην συναυλία του στο Λυκαβηττό, που αν και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, πολλοί κουράστηκαν με το σταθερά αργό ύφος. Μην νομίζεις ότι επειδή γέρασες εσύ ρε Mark, γεράσαμε και εμείς.

Με το ξεκίνημα του δίσκου, νομίζεις ότι η μουσική έχει γραφτεί για ταινία του Mel Gibson ή για ταινία με ξωτικά. Ακόμα και τα όργανα που χρησιμοποιούνται είναι επί το πλείστον ακουστικά, με την ηλεκτρική κιθάρα του Mark Knopfler βέβαια να κάνει την διαφορά. Ένα τραγούδι πάντως που αν και μελαγχολικό με έκανε να ξεχαστώ ήταν το "So Far From The Clyde", αφού η κιθάρα πραγματικά «μιλάει».