Machine Head

Ας συμφωνήσουμε εξαρχής κάποια πράγματα. Υπάρχουν δυο περίοδοι στη μουσική ζωή των Machine Head, με την πρώτη να εκτείνεται από το ντεμπούτο "Burn My Eyes" ως το "Supercharger" του 2001 και η δεύτερη από το "Through The Ashes Of Empires" ως και σήμερα. Κατά την πορεία τους πέρασαν από το groove metal των δυο πρώτων δίσκων, στο (σχεδόν) nu metal των δυο επόμενων κι από εκεί πήραν μια μεταστροφή σε πιο κλασσικές meta φόρμες, προσθέτοντας λίγη πολυπλοκότητα κι ένα κάπως πιο epic feeling σε ορισμένες συνθέσεις τους. Κάπως έτσι κατάφεραν να ανήκουν στις ελάχιστες μπάντες που έβγαλαν το αριστούργημα της καριέρας τους δεκατρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους.

Η διαφορά των Machine Head από τις πολλές μπάντες που κάποια στιγμή απλά κάνουν μια κωλοτούμπα κι αλλάζουν μουσικό ύφος είναι ότι στην πραγματικότητα απλά εξελίχτηκαν σε όλα τα επίπεδα και ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον πυρήνα της μουσικής που πρεσβεύουν στην πραγματικότητα. Απλώς, τροποποιούσαν τον τρόπο με τον οποίο τον εξέφραζαν. Γι' αυτό και στις συναυλίες τους τα παλιά τραγούδια ταιριάζουν αρμονικά με τα πιο καινούργια και γι' αυτό το "Catharsis" δεν μπορεί να θεωρηθεί κάποιου είδους «επιβεβλημένη επιστροφή».

Αντιθέτως, είμαι σίγουρος πως ο πιο ασφαλής δρόμος για τον Robb Flynn και την παρέα του θα ήταν να γράψουν τραγούδια πάνω στη συνταγή που τους έχει κάνει υπέρ-επιτυχημένους τα τελευταία χρόνια και να μην ανοίξει μύτη. Βασικά, το έκαναν περίπου στο "Bloodstone & Diamonds" και έβγαλαν τον πιο αδιάφορο δίσκο τους. Όμως, παρόλο που πλέον κανένας μέτριος δίσκος δεν μπορεί να πλήξει το στάτους των Machine Head, δεν έχουν δώσει το δικαίωμα να τους θεωρεί κάποιους επαναπαυμένους στις δάφνες τους...

Ναι, το "Catharsis" επαναφέρει εν πολλοίς το groove metal των Machine Head της πρώτης περιόδου, αλλά το κάνει με όρους του 2018. Θα περίμενε κανείς να έγραφαν ένα τραγούδι σαν το "Kaleidoscope" πριν είκοσι χρόνια, αλλά δεν θα είχε αυτή την ενορχήστρωση από πίσω. Κι αν από τη μια έχει το πορωτικό "Triple Beam" που θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα άλμπουμ "The More Things Change...", έχει και το 9λεπτο "Heavy Lies The Crown" που πέραν από το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι πιο κοντά στην συνθετική λογική της δεύτερης περιόδου.

Επίσης, ο Flynn δεν διστάζει να δοκιμάσει και κάποια διαφορετικά πράγματα, όπως στο "Bastards", στο οποίο μοιάζει να εμπνεύστηκε την ερμηνεία του από τους Dropkick Murphys, ή στο πολύ όμορφο, ακουστικό "Behind A Mask" που βγάζει λίγο τον Corey Taylor από μέσα του. Γενικότερα, σε διάφορες στιγμές, (όπως στο εναρκτήριο "Volatile" ή στο δυνατό "Razorblade Smile") εντόπισα και κάτι από Slipknot δίπλα σε παραδοσιακά Machine Head μέρη, αλλά οι γραμμές παραείναι λεπτές ενδεχομένως για να μιλήσει κάποιος για άμεση επιρροή.

Η αλήθεια είναι πως στο "Catharsis" ακούς μια μπάντα που ξέρει να κάνει πραγματικά καλά αυτό που κάνει, με το groove, τα riff και το νεύρο να είναι όλα παρόντα σε αφθονία, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως δεν είναι όλες οι συνθέσεις το ίδιο ενδιαφέρουσες και πως το άλμπουμ μοιάζει να διαρκεί πολύ περισσότερο από όσο θα ήταν το ιδανικό, στα εβδομήντα τέσσερα λεπτά του. Εκτός κι αν οι Machine Head είναι η αγαπημένη μπάντα κάποιου που μέσα στη χρονιά δεν σκοπεύει να ακούσει πάνω από πέντε-έξι άλμπουμ συνολικά, το βλέπω δύσκολο να αφομοιώνει και τις δεκαπέντε συνθέσεις που περιλαμβάνει το νέο τους άλμπουμ ή να τις βρίσκει όλες εξίσου ενδιαφέρουσες.

Από την άλλη, το αν κάποιος βρίσκει την οργή και τα «κηρύγματα» του Flynn προσποιητά και υπερβολικά αντίστοιχα, δεν το θέτω καν σαν παράγοντα αξιολόγησης. Αυτός ήταν πάντα ο χαρακτήρας του (και συνεπώς και των Machine Head) και αν ποτέ δεν άρεσε σε κάποιον, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό θα αλλάξει τώρα ή αν υπάρχει λόγος να κριθεί επ' αυτού το "Catharsis".

Συνοψίζοντας, μετά το απογοητευτικό "Bloodstones & Diamonds", ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενα την νέα δουλειά των Machine Head, οι οποίοι αποφεύγουν τον κορεσμό και την επαναληψιμότητα, κοιτώντας στο παρελθόν τους. Και παρόλο που δεν αποφεύγουν να πέσουν σε κάποιες παγίδες, οι οποίες μετριάζουν κάπως την συνολική εικόνα, η επιστροφή τους σε παλιά μουσικά λημέρια αποδεικνύεται πειστική και μια πολύ έξυπνα εκτελεσμένη κίνηση, καθώς γίνεται με σημερινούς όρους, αφήνοντας εν τέλει αρκετά θετικό πρόσημο.