Ένα άστρο λιγότερο

Αποχαιρετιστήριες σκέψεις για έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους rock star

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 24/07/2017 @ 12:46

Έχουν περάσει κάμποσες ώρες απ' όταν άκουσα τις λέξεις «πέθανε ο Chester των Linkin Park» κι ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει τελείως. Πριν από μερικές μέρες έβλεπα σε διαδικτυακούς χώρους σχόλια, φωτογραφίες και βίντεο από την καλοκαιρινή περιοδεία τους και πετύχαινα αναρτήσεις του στα social media, στο ιδιότροπα ευχάριστο ύφος που πάντα συνήθιζε. Ίσως έχει να κάνει με το ότι τους Linkin Park τους έζησα (σχεδόν) από το ξεκίνημά τους, οπότε το δέσιμο είναι αρκετά άμεσο για να μπω σε κατάσταση άρνησης. Ή επειδή μιλάμε για έναν άνθρωπο περίπου σαράντα χρονών κι όχι για κάποιον που «έζησε τη ζωή του». Ή επειδή αποφάσισε μόνος του να γράψει το τέλος.

Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται στο μυαλό του οποιουδήποτε, πόσο μάλλον κάποιου τον οποίο ποτέ δεν γνώρισα πραγματικά. Ξέρω ότι είχε περάσει δυσκολίες στη ζωή του και ξέρω ότι η φιλία του με τον Chris Cornell ήταν τέτοια, που τα γεγονότα του Μαΐου του στοίχησαν πολύ περισσότερο απ' ό,τι σε όλους εμάς. Μου είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβω πώς γίνεται κάποιος που έχει οικογένεια και παιδιά να μπορεί να πάρει μια τέτοια, μη αναστρέψιμη απόφαση. Το σχετικό εν θερμώ σχόλιο του "Head" Welch έχασε τον στόχο του, ενώ με περισσότερη ψυχραιμία όμορφα πράγματα ειπώθηκαν από τη Lzzy Hale των Halestorm και τον Joel Birch των Amity Affliction.

Linkin Park

Πέρα από ανούσια hashtags και ουσιώδεις συζητήσεις γύρω από θέματα ψυχικής υγείας, ωστόσο, το γεγονός που μένει είναι μια τεράστια απώλεια στον χώρο της μουσικής που αγαπάμε. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι, καθώς στη μέση υπάρχει το διαδίκτυο, θα βρεθούν μικρόψυχοι και κάθε λογής παραπονεμένοι από τη ζωή άνθρωποι που θα αρχίσουν να φωνάζουν πόσο υπερτιμημένος ήταν, πόσο αδιάφορη ήταν η μουσική του και πόσο το nu-metal κατέστρεψε τη σκληρή μουσική. Για δεύτερη φορά, μετά το grunge. Ή ίσως τρίτη, δεν είμαι σίγουρος. Εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο (στην πολιτισμένη Γαλλία) βρέθηκε κάποιος που πήγε να τους δει να παίζουν ως headliners και πέταξε κανάτα. Σιγά μη μείνει πίσω το ίντερνετ.

Η ουσία είναι ότι ο Chester Bennington ήταν η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Με μια δόση υπερβολής, ίσως, αλλά σκεφτείτε το λίγο. Οι κυνικοί μπορούν να μειδιάσουν όσο θέλουν και οι true-nu (άκου κόσμε) έχουν το ελεύθερο να λένε ότι το "Hybrid Theory" τους χάλασε τη φάση. Αν, όμως, βάλουμε κάτω την παρουσία του σχήματος και την επίδρασή του, τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα· ελάχιστες μπάντες ταρακούνησαν τόσο πολύ τη rock τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Δεν μιλάω για ξερούς αριθμούς ή πωλήσεις. Απλά σκεφτείτε πόσους ανθρώπους ξέρετε που στις πρώτες νότες του "Numb" θα ταξιδέψουν για λίγο στον χρόνο. Ή πόσοι ξεκίνησαν συνειδητά να ακούν κιθαριστική μουσική από το "One Step Closer" κι εκείνη η βραδιά στη Μαλακάσα ήταν η πρώτη τους συναυλιακή εμπειρία.

Chester Bennington

Οι Linkin Park δεν ήταν οι πρώτοι που συνδύασαν rap και rock στοιχεία, αλλά ήταν από εκείνους που απομακρύνθηκαν από το στυλ που τους καθιέρωσε για να παίξουν αυτό που ήθελαν. Κι αν αυτό δεν είναι αντικειμενικά δείγμα μεγάλης μπάντας, δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που είχα φάει βλέποντας για πρώτη φορά το "Live In Texas", σε δανεικό DVD γιατί YouTube τω καιρώ εκείνω ούτε γι' αστείο, κι ακόμα θυμάμαι το ανάποδο σοκ στις πρώτες ακροάσεις του "Minutes To Midnight". Νιώθω ότι κάπου, κάπως τα έχω ξαναγράψει, αλλά όσες ενστάσεις κι αν έχει κάποιος για τον δίσκο, είναι ένα άλμπουμ-δήλωση και η κυκλοφορία που δικαίως τους καθιέρωσε ως όνομα παγκόσμιας κλάσης.

Ήταν λίγο μετά από αυτό το σημείο που το ευρύ κοινό έδειξε να χάνει το ενδιαφέρον του για την εξάδα, και το κρίμα είναι στο λαιμό του, γιατί οι τρεις δίσκοι που ακολούθησαν παρά τις όποιες αδυναμίες είχαν πολλαπλάσια χαρίσματα. Ας έγραφαν κι άλλοι σε «περίοδο καμπής» κομμάτια σαν το "Waiting For The End" ή σαν το "Lost In The Echo" και το "Castle Of Glass". Για το "The Hunting Party", δε, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι θα έπρεπε να λογίζεται δίπλα στα πρώτα δύο. Άντε, λίγο χαμηλότερα. Το κερασάκι είναι ότι δεν ακούγεται σαν ένας ντε-και-καλά-comeback δίσκος (βλ. Korn). Είναι μία δουλειά που πιάνει από τους πειραματισμούς της μετά-"Meteora" περιόδου, με λοξές ματιές παραπίσω.

Linkin Park

Σε κάποια συνέντευξη πριν μερικά χρόνια, ο Mike Shinoda είχε δηλώσει ότι είχαν μεγαλώσει πια και η οργή τους δεν μπορούσε να είναι ίδια με εκείνη που είχαν όταν ήταν στα είκοσι-τόσα τους. Έτσι, οι Linkin Park του "Guilty All The Same" δεν ήταν ίδιοι με εκείνους του "With You". Το άκουγες στις μελωδίες τους, το ξεχώριζες στους στίχους τους. Κάτι αντίστοιχο ίσχυε και για τις πιο μελωδικές τους πτυχές. Ακόμα και στο φετινό άλμπουμ, ανάμεσα στο overproduction και τις χτυπητές pop αναφορές, υπήρχαν πραγματικά όμορφα σημεία που άφηναν να εννοηθεί ότι το σχήμα είχε ακόμα πράγματα να δώσει. Και ναι, οι δηλώσεις για τους κολλημένους είχαν πραγματικά λόγο ύπαρξης.

Οι Linkin Park κέρδισαν με το σπαθί τους μια θέση ανάμεσα στις κορυφές της rock και ο Bennington δεν ήταν rock star με την τυπική έννοια του όρου. Απολύτως προσγειωμένος, μακριά από ανούσιες δημοσιότητες και χωρίς υποψία από τον αέρα που θα μπορούσε να έχει κάποιος με τόσα επιτεύγματα. Από την άλλη, οι καιροί έχουν αλλάξει κι αν πριν δύο δεκαετίες χρειαζόταν μια παρουσία σαν αυτή του Axl Rose, πλέον το ειλικρινές attitude μοιάζει να είναι αρκετό. Η σύγχρονη rock έχασε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της και μια τεράστια φωνή, αλλά το έργο του θα παραμείνει ως παντοτινή υπενθύμιση του ταλέντου του.

  • SHARE
  • TWEET