Leaves' Eyes

Njord

Napalm (2009)
12/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ό,τι δεν αλλάζει και δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει, λέει η φυσική επιλογή. Έτσι το majestic black, έγινε atmodeath, το atmodeath, symphonic death, το symphonic death, symphonic σκέτο, το symphonic, goth rock και το goth rock, goth pop. Εκεί λίγο πριν το goth pop σκαλώνουν οι Leaves’ Eyes με τον τρίτο τους δίσκο, "Njord" και ευτυχώς δεν αρνούνται την ταμπέλα και την κοτσάρουν φαρδιά πλατιά πάνω στο promo cd. Καλά κάνουν; Κάλλιστα....

Για αρχή να τονίσω ότι οι Leaves' Eyes είναι ένα από τα πιο βαρετά live acts που έχω δει, όταν κάποτε supportαραν τους Paradise Lost και ο κόσμος στο Ρόδον έλεγε πως η Liv Kristine ήταν ντυμένη σαν την Πέγκυ Ζήνα – και άδικο δεν είχε. Από τα χρόνια του ντεμπούτου τους όμως, στο οποίο αντέγραφαν ό,τι κλισέ του ήχου υπήρχε στην αγορά («Γιατί στο ποδόσφαιρο όλα μπαίνουν και όλα χάνονται Χρήστο – θα συμφωνήσω Αλέξη») φαίνεται να έχει περάσει πολύς καιρός και ευτυχώς κάπου εκεί στην πορεία του δρόμου ο Krull φαίνεται πως βρήκε την ταυτότητα των Leaves' Eyes «στου χαντακ». Στον δρόμο; Όχι ακριβώς. Στο κάστρο των Blackmore's Night ίσως ναι, όμως…

Γιατί; Γιατί ευτυχώς ο Krull κατάλαβε, πως ο ατμοσφαιρικός ήχος έχει πεθάνει, μάλλον ήταν και στα εννιάμερα και δεν περιορίστηκε να παίζει γκομενομέταλ με πλήκτρα για να απολαμβάνουμε την φωνή της Kristine, αλλά κατάλαβε πως με λίγα διακριτικά μπλιμπλίκια, πολλά αναγεννησιακά θέματα, και «εύκολα – και ήσυχα» κουπλέ-ρεφρέν για να ακούμε πεντακάθαρα πόσο φωνάρα είναι η Πεγκ.. εεε, η Liv, τότε ναι, μας δίνει ένα όμορφο δισκάκι, που τολμώ να ξεχωρίσω επιτέλους ανάμεσα στους τόσους και τόσους που αναμασούν τις ιδέες του ιδιώματος, τότε πολύ πίσω όταν ακόμα οι Nightwish ήταν πιο ατμοσφαιρικοί και λιγότερο metal. Gothic rock; Πες το και αναγεννησιακό folk metal με πλήκτρα, δε με πειράζει. Αυτό που με κέρδισε είναι η μουσική, ειδικά σε ένα ιδίωμα που οι τελευταίοι που το ακούν περιμένουν την Tarja να γυρίσει πάνω στο άσπρο άλογο, ενώ εκείνοι θα την ραίνουν με τριανταφυλλόφυλλα, χιονονιφάδες και με το αίμα νεαρών ζαρκαδιών, από τις πολεμίστρες ενός παρακείμενου κάστρου.

Στα 55 λεπτά του δίσκου, οι μελωδίες ρέουν σαν το δάκρυ του νεογέννητου σε ένα κρύο δάσος, το χάραμα και οι ιδέες ξεπηδούν σαν τα ξωτικά που έρχονται να του διαβάσουν τη μοίρα του. Και το "Njord" είναι το soundtrack όλου αυτού του σκηνικού. Ψέματα; Ας ξαναπατήσω play…
  • SHARE
  • TWEET