Kenziner

Στην πρώτη φάση της καριέρας τους, οι Kenziner δεν ήταν παρά ένα από τα αρκετά ελπιδοφόρα κιθαριστικά projects που είχε μαζέψει ο David Chastain στην εταιρεία του, Leviathan Records, στα mid/late '90s, μεταξύ των οποίων και οι «δικοί μας» Firewind του Gus G. Πνευματικό τέκνο του βιρτουόζου πολυοργανίστα Jarno Keskinen, στα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα αποτέλεσαν ένα βήμα επίδειξης των συνθετικών και κιθαριστικών ικανοτήτων εκείνου, εμφανίζοντας αρκετές ομοιότητες με την πρώιμη μορφή του σχήματος του Θεσσαλονικιού κιθαρίστα, αφού, εκτός των άλλων, χρησιμοποίησαν εξίσου τις φωνητικές δυνατότητες του Αμερικάνου Stephen Fredrick.

Βέβαια, όση εξέλιξη παρουσίασαν με τα χρόνια οι Firewind, κερδίζοντας με το σπαθί τους μια θέση ανάμεσα στα πλέον αξιόλογα power metal acts της εποχής, αντιστρόφως ανάλογη πορεία είχαν οι Kenziner, μπαίνοντας στον πάγο έπειτα από το δεύτερο δίσκο τους και επανακάμπτοντας «μόλις» το 2012, πλέον ως κανονική μπάντα. Φτάνοντας, πια, στον τέταρτο δίσκο τους, ο Keskinen έχει κρατήσει μονάχα τη θέση του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη του σχήματος, με νέα πρόσωπα σε αυτό να είναι τόσο ο Αργεντίνος πληκτράς, Ariel Perchuk, όσο και ο Πολωνός Piotr Zaleski, ο οποίος έχει αναλάβει τα σημαντικότατα φωνητικά καθήκοντα της νέας κυκλοφορίας.

Στο κατατοπιστικά τιτλοφορούμενο "Phoenix", καθώς η μπάντα φαντάζει έτοιμη να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, βρίσκουμε ένα ποιοτικό neoclassical power/prog υβρίδιο, το οποίο προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις από τις κυρίαρχες επιρροές του (βλέπε Symphony X, Stratovarius, μεταξύ άλλων). Μεγάλο πλεονέκτημα του υλικού αποτελούν οι εξαιρετικές, νεοκλασικές κιθάρες του Keskinen, ο οποίος, στα πρότυπα των Michael Romeo και Timo Tolkki, εντυπωσιάζει τόσο με την τεχνική του κατάρτιση, όσο και με τον τρόπο που επιδεικνύει αυτά του τα προσόντα εντός των συνθέσεων.

Συνεπικουρούμενες από τον Perchuk, του οποίου τα πλήκτρα «κουμπώνουν» άψογα σε αυτό το πομπώδες/νεοκλασικό ύφος που έχει στο μυαλό του ο mainman του σχήματος, συνθέσεις όπως το "The Mirror" φέρνουν στο μυαλό τους ύστερους, post - "Destiny", Stratovarius, την ίδια στιγμή που τραγούδια όπως το "Curse Of The Pharaoh" καταλήγουν να ακούγονται σαν μια μίξη των δυνατών στιγμών των Revolution Renaissance και των Symphony X.

Αποκάλυψη αποτελεί και ο μέχρι πρότινος άγνωστος Piotr Zaleski, ένας νεαρός τραγουδιστής με γρέζι και παθιασμένες ερμηνείες, οι οποίες - πέραν της προφανούς Russell Allen θύμησης - φέρνουν στο νου τον Mike DiMeo και συμβάλουν με τον τρόπο τους στο τελικό αποτέλεσμα. Μοναδικό μειονέκτημα του, οι ανά στιγμές κοινότυπες φωνητικές γραμμές που καλείται να ακολουθήσει, που μαζί με το σε σημεία απλά υποστηρικτικό rhythm section, δεν επιτρέπουν στην κυκλοφορία να ενθουσιάσει.

Παρόλα αυτά, πιθανότατα μιλάμε για τον καλύτερο Kenziner δίσκο που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής, μια δουλειά από μια πραγματική - πλέον - μπάντα που το κάθε μέλος της έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες και συμμετοχή, με τη συνέχεια να φαντάζει ακόμη πιο ελπιδοφόρα.

YouTube