Jeff Beck

Είναι απίστευτο το να αναλογιστεί κανείς πως φέτος είναι η πρώτη χρονιά από το μακρινό 1968 που εκδίδουν ταυτόχρονα καινούριο δίσκο δύο ιερά τέρατα της ηλεκτρικής κιθάρας, ο Jeff Beck και ο Jimi Hendrix. Βέβαια πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ο Jeff Beck δεν καλύπτεται πλέον με την ταμπέλα του Jeff Beck Group και ο Jimi Hendrix… ε, είναι νεκρός.

Η δισκογραφία του πρώτου Beck που γνώρισε ποτέ η μουσική σκηνή (ο «loser» Beck ήρθε μετά για να μπερδέψει τα πράγματα) δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «πυκνή». Έτσι δεν κάνει σε κανέναν μεγάλη εντύπωση η επταετής απουσία του από τα δισκογραφικά δρώμενα μετά το "Jeff" του 2003. Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η συμμετοχή τριών διαφορετικών τραγουδιστριών με κλιμακωτό επίπεδο αναγνωρισιμότητας και διαφορετικές καταβολές σε μία προσπάθεια για…Για τι άραγε;

Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Η έναρξη του δίσκου σηματοδοτείται από μία ορχηστρική διασκευή του "Corpus Christi Carol" όπως ερμηνεύτηκε από τον Jeff Buckley. Εκεί, όμως, που η εύθραυστη φωνή του συνονόματού του έδινε μία ανατριχιαστική ομορφιά στην απλότητα της σύνθεσης, η ηλεκτρική κιθάρα ακούγεται σχεδόν easy listening και η ορχήστρα μαλακώνει ακόμα περισσότερο τον ήχο υποβιβάζοντας το κομμάτι σε μία, όμορφη δεν αντιλέγω, εισαγωγή, μολαταύτα, προορισμένη να μας ετοιμάσει για το κύριο μέρος του δίσκου.

Το οποίο ξεκινά με δύο πρωτότυπες συνθέσεις αλλά με άκρως αντίθετη λογική. Το "Hammerhead" ανήκει στον ίδιο τον Beck και αναδεικνύει την εκφραστικότητά του στην ταστιέρα αλλά και με τη χρήση του wah-wah θυμίζει (ειδικά στα πρώτα μέτρα) τον Jimi που λέγαμε προηγουμένως. Αν και σε mid-tempo ρυθμούς, δε χαρίζει κάστανα και έχει μία μεγάλη δυναμική που ενισχύεται από το στακάτο παίξιμο της ρυθμικής βάσης και το επαναλαμβανόμενο classic rock riff που το χαρακτηρίζει. Εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν από τους δίσκους της δεκαετίας του 70 που τον καταξίωσαν και ακόμα ευκολότερα μπορεί να κερδίσει το Grammy για Best Instrumental όπως εξάλλου έχει γίνει συνήθεια σχεδόν σε κάθε δίσκο του Beck. Το "Never Alone" από την άλλη είναι γραμμένο από τον πληκτρά του σχήματος, Jason Rebello, και κινείται σε πιο μελαγχολικά μονοπάτια χωρίς να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο.

Υπερβολικά ασφαλής και χωρίς να έχει να δώσει κάτι καινούριο είναι η μελωδία του "Somewhere Over The Rainbow". Η παρουσία εγχόρδων σε όλα τα προαναφερθέντα, αλλά και τα ακόλουθα, τραγούδια (αλλού διακριτικότερη και αλλού πιο εμφανής) δείχνει μία τάση προς το δραματικό αλλά και δίνει την εντύπωση ενός over-produced άλμπουμ, με την ευθύνη σε αυτό να μοιράζεται και ο γνωστός παραγωγός Trevor Horn. Μία από τα ίδια και στη διασκευή του "Lilac Wine", ενός ακόμα από τον Buckley, η οποία θα μπορούσε να είχε έρθει απευθείας από το Hollywood των 50s.

Το γεγονός ότι καταφέρνει να αποσπάσει δύο πολύ καλές ερμηνείες από την Joss Stone σε blues και soul ύφος στα "I Put A Spell on You" και "There's No Other Me" είναι προς τιμήν του αλλά τα, κατά διαστήματα εντυπωσιακά, περάσματα της κιθάρας του δίνουν την εντύπωση ότι αυτός είναι ο guest, πιο χαρακτηριστικά στο δεύτερο, όπου ακριβώς τη στιγμή που με ένα σόλο δείχνει έτοιμος να απογειωθεί, αρχίζει το fade out του κομματιού.

Μία από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ είναι το παραλίγο ορχηστρικό και οριακά fusion "Serene", όπου εντοπίζεται ο πλουσιότερος ήχος που βγάζει από τα δάχτυλά του ο Beck στο συγκεκριμένο άλμπουμ και στον οποίο διακριτικά προσθέτει η οπερετική φωνή της Olivia Safe. Στον αντίποδα στέκεται η αχρείαστη διασκευή στο "Nessun Dorma", άρια του Puccini, και το "Elegy For Dunkirk", όπου δοκιμάζει τα όρια της δραματουργίας αλλά ολισθαίνει να ακούγεται cheesy πατώντας σε περιοχές όπου κιθαρίστες όπως ο Andrew Latimer έχουν βγει αλώβητοι.

Με το "Emotion & Commotion" ο Jeff Beck δείχνει να θέλει να προσεγγίσει το ευρύτερο ακροατήριο πραγματοποιώντας ταυτόχρονα όμως και τους δικούς του πειραματισμούς. Έτσι κάνει ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή ελπίζοντας ότι το κοινό θα κάνει άλλο ένα για να βρεθούν στη μέση. Η μέση όμως αποτελεί και μεσοβέζικη κατάσταση και μία τέτοια εντύπωση αφήνει αυτός ο δίσκος. Αναμφίβολα έχει όμορφες κιθαριστικές στιγμές, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που περιμένει κανείς από έναν τόσο καταξιωμένο μουσικό. Εδώ ο Jeff Beck δανείζεται κατά βάση έτοιμες μελωδίες επενδύοντας στην ανάδειξη του λυρισμού τους. Η απόδοσή του όμως ακούγεται τετριμμένη, όχι τόσο γιατί αφήνει τις εντάσεις και τις ταχύτητες στην άκρη, αλλά γιατί δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει «ιδρώσει» για το τελικό αποτέλεσμα προτιμώντας να κρατήσει τα πράγματα απλά αλλά τελικά και αδιάφορα.