Marrasmieli

Λογότυπο: τσεκ, εξώφυλλο: τσεκ, τίτλος: τσεκ. Δεν τα λες και ιδιαίτερα εμπνευσμένα, δίνουν όμως ξεκάθαρα το στίγμα τούτης της φινλανδικής μπάντας. Folk/Black Metal παίζουν τα παλικάρια και μάλιστα εξαιρετικό. Θα το βρείτε και σαν Pagan/Black και σαν Atmospheric/Black και σαν Blackened/Folk. Το ίδιο είναι, μόνο Folkened/Black δεν το έχουν βαφτίσει ακόμα. Σκάβοντας ανά καιρούς τον χαοτικό διαδικτυακό χώρο για κάτι ξεχωριστό, έρχεσαι αντιμέτωπος με δύο τινά: να προσπεράσεις κάτι άμεσα, με εκφράσεις τύπου «όχι πάλι τα ίδια», «συμπαθητική μπάντα μουσικά αλλά η φωνή δεν παλεύεται» ή να πάρεις το σοβαρό ύφος, να κάτσεις με προσοχή στην καρέκλα σου, να κουμπώσεις τα ακουστικά στα ηχεία, γιατί πιστεύεις ότι μόλις βρήκες κάτι καλό. Εδώ έγινε το δεύτερο ευτυχώς και αφορά ένα ιδίωμα, όπου μαζεύεται πολλή σαβούρα και τα άξια είναι ελάχιστα για να τα μοιραστείς με κόσμο.

Σαν έτοιμο από καιρό, αν και μιλάμε για ντεμπούτο, το φινλανδικό τρίο καταθέτει τη μουσική του πρόταση και συναρπάζει. Οι «πατέρες» Moonsorrow και το β' κύμα black metal απαντώνται σε ολόκληρο τον δίσκο και μαζί με τις γνώριμες φολκ μελωδίες της συγκεκριμένης χώρας, αποτελούν τον κορμό του. Ο οικείος μαυρομεταλλικός τόνος της φωνής του Nattvind, εξυπηρετεί χωρίς δυσκολία τη θεματολογία του δίσκου: τοπία, φύση, συναισθήματα και αναμνήσεις. Άπαντα εκ του αρκτικού κύκλου προερχόμενα και εντός του τοποθετημένα. Ούτε εδώ προσφέρουν κάτι νέο, είναι καλογραμμένοι όμως και κουμπώνουν τέλεια με τη μουσική.

Το σχεδόν επιληπτικό κοπάνημα του ταμπούρου (σαν άλλος τρυποκάρυδος Γούντυ επάνω στον κορμό), οι κιθαριστικές ξυραφιές και το παραμορφωμένο μπάσο, σπάνε από μικρά ακουστικά κιθαριστικά περάσματα, από το φλάουτο και το ακορντεόν και από τα ορχηστρικά-χορωδιακά μέρη. Τα οποία με τη σειρά τους δίνουν έναν majestic τόνο στην όλη ακρόαση, με αποτέλεσμα και τα πέντε τραγούδια (αφήνουμε στην άκρη το μικρό ορχηστρικό) να ηχούν διαφορετικά, πάντα όμως εντός του χαρακτήρα του συγκροτήματος. Όσο αβίαστα εμφανίστηκαν οι αρετές του δίσκου, τόσο αβίαστο ήταν και το μόνο γκρίζο του σημείο: οι μελωδίες παραείναι power metal ώρες-ώρες. Κάλλιστα θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στα τραγούδια με πιο επιθετική «χροιά», αν και στην τελική, αυτό είναι το παράπονο ενός γκρινιάρη ακροατή.

Γενάρη κυκλοφόρησε ο δίσκος (παρεμπιπτόντως είναι σχεδόν DIY φάση, artwork, μίξη-παραγωγή δικά τους), ιδανική περίοδος λένε μερικοί για τέτοια ακούσματα. Ιδανική περίοδος σκέφτομαι, μαζί με τον Δεκέμβρη, για να τραβήξουν προς λήθη μεριά τέτοιοι δίσκοι. Κρίμα και άδικο μαζί θα ήταν να γίνει κάτι τέτοιο, εδώ γεννήθηκαν προσδοκίες μεγάλες. Τέτοιες, που πραγματικά θα ήθελα να δω ένα videoclip από δαύτους για έναν λόγο: να ξορκίσουν, μια και καλή από το μυαλό μου, τις εμβληματικές μορφές των Abbath - Demonaz στο χιονισμένο βασίλειο του Blashyrkh. «Δυνάστευσαν» οπτικά για πολύ καιρό παρεμφερείς κυκλοφορίες και θαρρώ ότι μια άτυπη αλλαγή φρουράς είναι επιβεβλημένη. Και σε περίπτωση που δεν αναφέρθηκε, και ο «Ψηλός» κόβει βόλτες συχνά-πυκνά σε αυτά τα 45'. Αλίμονο αν δεν.

Bandcamp