Hail Spirit Noir

Οι Hail Spirit Noir έκλεισαν δέκα χρόνια ακμαίας ύπαρξης και θεώρησαν ορθό να τιμήσουν αυτήν την επέτειο με ένα διαφορετικό τρόπο. Μόλις ένα χρόνο μετά από το "Eden In Reverse", το progressive σχήμα αποκαλύπτει το νέο του άλμπουμ. Το "Mannequins", είναι ένας διαφορετικός δίσκος σε πρώτη ανάγνωση, αλλά αν και η ηχητική του στροφή φαντάζει ριζική και «μια και έξω», δεν είναι παρά η υλοποίηση ενός μέρους της πολυσχιδούς προσωπικότητας της μπάντας.

Το "Mannequins" είναι ένα άλμπουμ που εδράζει στη synthwave/disco/sci-fi pop οπτική που άνθισε στα '80s και που τα τελευταία χρόνια ζει το δικό της revival. Είναι ένας δίσκος «ειδικών περιστάσεων», ο οποίος λειτουργεί ως ένα θεματικό soundtrack σε μια ιστορία που είχαν κατά νου οι Χάρης και Θεοχάρης (που ανέλαβαν και την ενορχήστρωση) και ανέπτυξε ο δεύτερος. Παράλληλα, με απούσα κάθε υποψία metal/rock ενορχήστρωσης, ο δίσκος βρίσκει, στα σποραδικά, φωνητικά αποκλειστικά τον Cons Marg. Δεν είναι όμως μια απλή απόδοση τιμών στη χρυσή δεκαετία αυτών των soundtrack και τους ήρωες της.

Με σαφείς και αναγνωρισμένες επιρροές από τους κυρίαρχους της underground αναβίωσης του ήχου, Carpenter Brut και Pertubator, το άλμπουμ ηχεί όσο σύγχρονο θα απαιτούταν, ενώ παράλληλα δεν αποκόπτεται από την εξελικτική πορεία της μπάντας. Τα έντονα synths και η στροφή στην ψυχεδέλεια των '80s που ενέτεινε ο προκάτοχός του, εδώ υποβόσκουν, σε σημείο που ανακτούν τον πλήρη έλεγχο. Η υλοποίηση του δίσκου, χρόνια επιθυμία των συντελεστών του, φαντάζει ως η εκπλήρωση μιας προφητείας που υπήρχε στον αέρα τουλάχιστον μια πενταετία. Η διάθεση δε, των Hail Spirit Noir να αποδομήσουν και να αναμορφώσουν παλαιότερες ιδέες τους, εντάσσοντας τες σε αυτό το πλαίσιο, αποφεύγει κάθε συζήτησης περί νοσταλγίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μετατροπή του σκελετού του "The Canibal Tribe Came From The sea" από το "Mayhem In Blue" στο Carpenter-ικό "The Monsters Came From The Sky", δεν θεωρώ πως υπάρχει.

Οι Hail Spirit Noir δημιούργησαν ένα δίσκο πλήρως αφοσιωμένο. Είναι ένα άριστα δομημένο soundtrack και όχι μια συλλογή κομματιών. Ορχηστρικό στο μεγαλύτερο μέρος του, το "Mannequins", κρύβει έντεχνα, και αποκαλύπτει απλόχερα, όλα τα επιμέρους που το μετατρέπουν σε μια ουσιώδη αποχή από μια θεματική συλλογή κομματιών. Οι συνθέσεις λειτουργούν άλλοτε εξυψωτικά, άλλοτε μεθυστικά και κυρίως επιθετικά και απειλητικά. Μουσικά χωρία επαναλαμβάνονται κατά μήκος του άλμπουμ με τρόπο ώστε να λειτουργούν ως η ηχητική αποτύπωση θεματικών και προσωπικοτήτων. Samples όπως αυτό του εναρκτήριου "12-31-85 Night Shift", είναι άκρως λειτουργικά.

Το "Mannequins" είναι ένα ολοκληρωμένο έργο και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία του. Απενοχοποιημένο όσο και γνήσια σκοτεινό, διασκεδαστικό όσο και ατμοσφαιρικό, το άλμπουμ ηχεί ανανεωτικό. Δεν κρύβω πως το προηγηθέν "Eden In Reverse", όσο και αν θεωρώ την άποψή του ενδιαφέρουσα, δεν διέθετε το στοιχείο του ριψοκίνδυνου, κάτι που εδώ επανέρχεται ακόμη και σε στιγμές όπως το αδιανόητα εθιστικό ομότιτλο κομμάτι. Η συγκεκριμένη αίσθηση όμως, δεν είναι τόσο μουσικής φύσεως, και δεν είναι και αυτός ο σκοπός της. Η ψυχολογική ανάβαση από το κλειστοφοβικό "Alien Cell Reading" στην παράνοια της απόδρασης που είναι το "On The Loose Again" είναι και η ουσία του "Mannequins".

O Pertubator, αφού εν πολλοίς εδραίωσε τους κανόνες του revival, τόλμησε να δει προς ένα ζοφερό μέλλον. Οι Hail Spirit Noir, όταν οι διαστρεβλωμένες «σειρήνες» του "Ending Crashers II" κοπάσουν και το αίμα πεταχθεί για μια τελευταία φορά, δεν θα έχουν επιφέρει κάποιο ηχητικό εκτροχιασμό. Ισορρόπησαν με σχετική επιτυχία ανάμεσα στην εκμοντερνισμένη ανάμνηση που προσφέρουν στοχευμένες παραγωγές τύπου "Stranger Things" ή "Drive", με το δυστοπικό ύφος ταινιών του Cronenberg, έχοντας ως συνδετικό κρίκο πινελιές slasher και αποχρώσεις cyber-punk cult (και μη) διαμαντιών.

Το "Mannequins" στις δώδεκα συνθέσεις του, ξεδιπλώνει ταυτόχρονα μια ιστορία τρόμου καθώς και την ακάθεκτη πορεία ενός από τα κορυφαία εγχώρια σχήματα. Δεν κινείται, ως άλλος Synth Rider σε άδειους δρόμους, ούτε ενδίδει πλήρως στη synth-pop, αν και όταν το πράττει, όπως στο εκπληκτικό "Enter Disco Inferno", δικαιώνεται. Οι Hail Spirit Noir έχουν το χάρισμα να δαμάζουν τον ήχο τους, μα κυρίως γνωρίζουν τις δυνατότητες και τα όρια του. Το δεύτερο, είναι και αυτό που οριοθετεί το "Mannequins". Δίχως να είναι ένα οριακό ή καινοτόμο άλμπουμ, είναι ένας δίσκος που τιμάει τη δισκογραφία της μπάντας υπό ένα απροσδόκητο πρίσμα, αναδιαμορφώνοντας την, έστω και προσωρινά. Τα μανεκέν - εξωγήινοι κρύβουν δολοφονικά ένστικτα και κρατούν μυστικά. Μένει να φανεί αν στο μέλλον θα παραμείνουν όλα ρετροφουτουτιστικά.

Bandcamp