Perturbator

Ήχοι από βροχή και μέταλλο καλύπτουν την ανθρώπινη βουή. Τα φώτα έχουν ακόμα εκείνα τα γνώριμα, έντονα χρώματα αλλά με μια παράξενη θαμπάδα. Χωρίς να μπορείς να το τοποθετήσεις ακριβώς, νιώθεις με βεβαιότητα ότι έχεις ξαναβρεθεί εδώ. Σε κάποια άλλη ζωή ίσως. Έχεις χαθεί ξανά σε αυτές τις αποπνικτικές ατμόσφαιρες. Έχεις γυρίσει ξανά με το βλέμμα χαμηλά και αυτά τα τσιτωμένα ηλεκτρονικά να γεμίζουν τα ακουστικά σου. Έχεις χορέψει ξανά σε αυτούς τους διαολεμένους ρυθμούς. Κάπως. Κάποτε. Αυτήν τη φορά όμως κάτι είναι διαφορετικό.

Ανάμεσα στα πρόσωπα που συνέβαλαν στην καθιέρωση του synthwave την περασμένη δεκαετία, ο James Kent είναι αναμφίβολα μία από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις. Από τις πρώιμες μέρες του "Terror 404" μέχρι το σοκ μεγατόνων του "Dangerous Days" κι από εκεί στην επίδειξη δύναμης στο "The Uncanny Valley", ο γάλλος είχε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και την γιγάντωση του ύφους, μακριά από την έκθεση στο Χόλυγουντ ή/και λοιπά μέσα. Η δισκογραφική απουσία του την τελευταία τετραετία είχε αφήσει κάμποσα ανοιχτά ερωτηματικά, ιδιαίτερα μετά το "New Model" EP.

Η στροφή από την καθιερωμένη ρετροφουτουριστική προς μία περισσότερο post-punk κατεύθυνση συνεχίζεται χωρίς καμία προκάλυψη. Αναμενόμενα, τα πλήκτρα παραμένουν στο επίκεντρο. Η παραγωγή και τα κρουστά δεν φεύγουν από την τιμημένη δεκαετία του '80, αλλά αποκτούν έναν διαφορετικό αέρα. Η αυστηρά κινηματογραφική προσέγγιση κάνει ακόμα ένα βήμα στο πλάι για χάρη μίας πιο οργανικής. Ο τρόπος που ξεδιπλώνονται τραγούδια σαν το "Excess", το "Death Of The Soul" ή το "Messalina, Messalina" είναι ενδεικτικός της μετάβασης. Τα συστατικά δεν έχουν αλλάξει τελείως, το σύνολο όμως έχει ξεφύγει.

Σε ένα στυλ που συχνά παγιδεύεται στον μικρόκοσμό του, το "Lustful Sacraments" στέκεται ως απόδειξη καλλιτεχνικής ακεραιότητας. Μένοντας πιστό στις αρχές του, κοιτάζει μπροστά και αδιαφορεί για τα «πρέπει». Δεν επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος και παραμένει 100% Perturbator. Αρκετές από τις νέες μελωδίες δεν χρειάζεται καν κόπος για να τις φανταστείς να σηκώνουν τον κόσμο στο πόδι σε ζωντανό πλαίσιο. Για κάποιες άλλες (βλ. οχτάλεπτο κλείσιμο με "God Says") ισχύει το αντίθετο. Η φυσικότητα με την οποία δένουν οι δύο είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του δημιουργού τους.