Gnod

Just Say No Τo Τhe Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine

Rocket (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 07/07/2017
Απλά πες ναι στο αντισυμβατικό και θορυβώδες rock τους, είναι ό,τι καλύτερο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι μια μπάντα (ή καλύτερα μια κολεκτίβα πειραματισμού κι αυτοσχεδιασμού) που από μόνη της μπορεί να προσδιορίσει το σύγχρονο βρετανικό underground. Είναι από το Salford, μια γειτονιά/προάστιο του Manchester και υπάρχει καμιά δεκαριά χρόνια. Είναι από αυτές τι μπάντες που κυκλοφορούν δυο-τρία δισκάκια τη χρονιά, μπορεί και πέντε! Αυτά μπορεί να είναι split, live, bootleg (σε CDr) και συνεργασίες παντός τύπου με διάφορους μουσικούς. Ο φετινός τίτλος και εξώφυλλο του δίσκου είναι μια φράση μανιφέστο, μια φράση προκήρυξη που έχει προφανές πολίτικο μήνυμα κατά του καπιταλισμού, του φασισμού και του πολέμου.

Η μόνη σταθερά που έχουν είναι, κατά βάση, ο θόρυβος. Αλλού παίζουν drone, αλλού ακούς ψυχεδελικές μελωδίες και σε άλλες περιπτώσεις φτάνουν στα όρια του noise. Μερικές δουλειές τους έχουν αγγίξει ακόμα και ακραία metal παρακλάδια, ενώ πολλές φορές αποδίδουν όλα τα παραπάνω λίγο πιο ελεύθερα και πειραματικά απ' ό,τι περιμένεις, στα όρια ενός αχαλίνωτου krautrock.

Φέτος αυτό που διακρίνεις εύκολα στον ήχο αυτού του δίσκου, είναι μια no wave, από Swans μεριά απόδοση ενός βρώμικου noise-rock. Ο τρόπος που μπαίνει το πρώτο κομμάτι "Bodies For Money" είναι φανταστικός. Ένα γερό μπάσιμο με κοφτά έγχορδα και δυνατά τύμπανα και μια φωνή που ανησυχεί για την εξαθλίωση της κοινωνίας. Ανεβαίνει πολύ επικίνδυνα και έρχεται σε ένα εξαιρετικό σημείο που ο θόρυβος φτάνει να γίνει ανατριχιαστικός. Η ίδια ανησυχία συνεχίζεται και στο επόμενο "People" το οποίο πιο άρυθμο αλλά με πολύ σωστό χτίσιμο και ένα κλιμακωτό τμήμα που συντηρεί μια μικρή παράνοια, θυμίζει κάτι από Oxbow και καταλήγει ξανά σε αγαπημένο θόρυβο κι ένα κρεσέντο που χτυπάει δυνατά. Στο "Paper Error" θα βρεις κάτι από Melvins. Είναι εξαντλητικό. Συνεχίζει με ένα υπέροχο θορυβώδες rock. Επιμένει με φωνές μέχρι να καταρρεύσει. Στο επόμενο "Real Man" βρίσκεις κάτι από Drones με μια The Fall, punk προσσέγγιση. Είναι πιο ήρεμο από τα προηγούμενα αλλά κάπου στη μέση διατηρεί μια σπαστικά όμορφη επιθετική πνοή που σε επαναφέρει στα συγκαλά σου και καταλήγει σε ένα ημίτρελο κλείσιμο που θα ζήλευαν jam, post-rock, progressive metal και avant-garde μπάντες παγκοσμίως. Ο δίσκος κλείνει με τα δώδεκα και πλέον λεπτά του "Stick In The Wheel". Αυτή, όχι ότι τα υπόλοιπα υστερούν, είναι η πιο πειραματική τους σύνθεση. Κιθάρες που αντιλαμβάνονται τη θέση τους στο χτίσιμο του κομματιού κι ένα πιάνο στο δεύτερο μισό που φέρνει σταδιακά μια εντελώς διαφορετική μουσική και συνθετική άποψη στον δίσκο. Σε σημεία το κομμάτι οργίζεται σαν τους Black Flag κάποτε. Φέρνει εξαιρετικά σπασίματα και εκρήξεις για να φτύσει τη δήλωση, "I want to be a stick in the wheel, don’t want to be a cog in the machine". Άλλοτε μου θυμίζουν Grinderman κι αλλού ακούω περάσματα σαν των Big Ups, αλλά το αποτέλεσμα είναι εντελώς δικό τους και αφοπλιστικά έντονο και ωραίο.

Κι όμως, όσο έντονο και πειραματικό είναι το noise-rock τους, μερικές φορές απλά χρειάζεσαι μια ελκυστική δήλωση κι ένα τραβηχτικό κιθαριστικό κοπάνημα για να απολαύσεις έναν επαναστατικό και προοδευτικό rock δίσκο. Τέτοια εδώ μέσα έχει πολλά. Είναι το καλύτερο αντισυμβατικό, θορυβώδες και ακραία παραμορφωμένο και πειραματικό rock που θα ακούσεις φέτος.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET