The Drones

Οπως είχα γράψει πριν τρία χρόνια, στην τότε κυκλοφορία των Αυστραλών, ο χαρακτηρισμός της μουσικής τους ως blues rock δεν φάνταζε καθόλου αδόκιμος. Αν θέλω να το προσδιορίσω λίγο καλύτερα στη φετινή τους μορφή, θα το έλεγα punk blues. Είναι κατά βάση αργά σε ρυθμό κομμάτια, γεμάτα λόγια σε Grinderman στυλ, με αρκετές δόσεις θορύβου, ψυχεδέλειας και πρώιμου punk. Να επισημάνω ότι η μπάντα κοντεύει να κλείσει είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι κι αυτή είναι η έβδομη ολοκληρωμένη τους δουλειά.

Η ατμόσφαιρα που είχαν στα '90s οι The Jon Spencer Blues Explosion, η καινοτομία που έδωσαν στον ήχο στα '80s οι The Gun Club και η τέχνη των Nick Cave Αnd The Bad Seeds, δείχνουν ακριβώς τη διαδρομή και το μουσικό ύφος αυτής της μπάντας. Όσοι έχετε συνδεδεμένο το γούστο σας με μπάντες σαν τις παραπάνω, αυτός εδώ είναι ο δίσκος της χρονιάς για εσάς. Εκτός των φίλων και οπαδών παρόμοιων μουσικών, υπάρχει σοβαρή περίπτωση αυτή η κυκλοφορία να χτυπήσει κορυφές και λίστες που δεν τις φαντάζεστε.

Η μουσική είναι πειραματική. Η διάθεση είναι χαοτική, λίγο αγχωμένη, επίμονα αντιδραστική και αρκετά πολιτικοποιημένη. Ο ήχος κρίνεται ως προοδευτικός. Το αποτέλεσμα είναι εξαίσιο και ποιητικό. Ουσιαστικά μιλάμε για πειραματικό rock που κρατάει τις σταθερές του post-punk και ενός άμορφου blues, για να καταλήξει σε ένα πειραγμένο και θορυβώδες έντεχνο rock. Είναι σαν να τραγουδάει ο Nick Cave σε δίσκο των Swans. Είναι σαν να διαβάζεις μοντέρνα ποίηση σε ένα χαοτικό περιβάλλον. Στα εφτά πρώτα λεπτά του "Private Execution" έχεις ήδη καταλάβει τι γίνεται σε αυτόν τον δίσκο. Θόρυβος από την κιθάρα, παράνοια, κακοφωνίες κι ένα μπάσο που σου ταράζει τ’ αυτιά. Τα "Taman Shud" και "Boredom" μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Έχουν την ίδια τρέλα κι ένα παρανοϊκό ύφος στο μπάσο που τα εξυψώνει. Στο "Then They Came For Me" τα φωνητικά εισάγουν το κομμάτι για να ακολουθήσει το μπάσο και τα σκόρπια κρουστά βγάζοντας έναν θόρυβο που αρέσει. Η κιθάρα, με έναν παράξενο, πειραγμένο και χαοτικό ήχο φτιάχνει μια τρομερή σύνθεση. Στο "To Think That I Once Loved You" τα πράγματα ξεφεύγουν. Μια χορωδία τραγουδάει στα ρεφρέν και δίνει στο κομμάτι μια αδιανόητη ομορφιά. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτή η σύνθεση να στοιχειώνει τόσο πολύ. Θες οι πειραματικοί ήχοι που περιβάλλουν το τραγούδι, θες οι στίχοι, θες η σκοτεινή του ατμόσφαιρα, ό,τι και να είναι πάντως, είναι εκπληκτικό. Όπως και σε αυτό, αλλά και στο επόμενο "Tailwind", μου έρχονται στο μυαλό ακόμα και οι Einstürzende Neubauten! Ακόμα και το "Sometimes" το οποίο θα το έκρινα ως το πιο αδύναμο κομμάτι της κυκλοφορίας, κατέχει κάτι μοναδικό στον ήχο του και κυρίως στην ενορχήστρωση του. Απόλυτα συνδεδεμένο και πολύ σωστά βαλμένο στο τέλος, το "Shut Down SETI" κολλάει τέλεια. Οι κιθάρες του, είναι απίστευτα μπροστά. Θα τις χαρακτήριζα ως εκπληκτικές. Τα λόγια "high-tech don't mean higher moral standing, that's kinda racist" είναι το στιχουργικό κορύφωμα του δίσκου. Το τέλος έρχεται με μια απίθανη συμφωνία που καταλήγει σε βρώμικο θόρυβο.

Περήφανη δουλειά. Προοδευτικές ιδέες. Άβολος θόρυβος. Μοντέρνα αισθητική. Βιομηχανική ατμόσφαιρα. Σκοτεινές σκέψεις. Εξαιρετικό.