Download Festival 2012: Day 2 (Metallica, Biffy Clyro, Tenacious D, Steel Panther, Trivium, Halestorm, Turbowolf, Fozzy, Saxon, As I Lay Dying), 09/06/12

Το βράδυ της Παρασκευής μας έκανε τη χάρη και δεν έβρεξε καθόλου, κάτι που σήμαινε πως οι λάσπες τουλάχιστον δεν αυξήθηκαν, αλλά τελικώς ούτε και βελτιώθηκαν. Κάναμε λοιπόν πως ξεκουραστήκαμε, όσο τουλάχιστον μπορεί ο καθένας σ' ένα campsite γεμάτο πιωμένους άγγλους μεταλλάδες, ξυπνήσαμε και ανηφορήσαμε προς τον χώρο των stages.

Κάποιοι βέβαια αποφάσισαν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω, θυσιάζοντας κάποιες μπάντες για χάρη του Μορφέα, αλλά χαλάλι, γιατί η μέρα σήκωνε αρκετά πέρα δώθε στα λασποβάλτια του Donington, και κάθε επιπρόσθετη πηγή ενέργειας και δύναμης ήταν ευπρόσδεκτη.

Κάπου εδώ όμως να ανοίξουμε μία μικρή παρένθεση και να πούμε πόσο δύσκολο (ή και όχι τόσο δύσκολο) είναι να πουλάς μία μπάντα για χάρη μίας άλλης, για χάρη μίας καλής θέσης σε μεγαλύτερη σκηνή ή για χάρη της ξεκούρασης. Τους Prodigy την πρώτη μέρα τους πουλήσαμε, γιατί θέλαμε όλοι να δούμε τον Slash και τον Myles Kennedy που έπαιζαν την ίδια ώρα σε άλλη σκηνή. Άσε που τους Prodigy τους είδαμε πέρυσι δύο φόρες, και θα τους ξαναδούμε και φέτος. Αν είναι δυνατόν. Τα δεκαπέντε λεπτά που θα τους προλαβαίναμε στην κεντρική σκηνή θα τα τρώγαμε στο πηγαινέλα με τον τόσο κόσμο, και τελικώς αποφασίσαμε να προλάβουμε το μπούγιο και να γυρίσουμε στις σκηνές μας με την ησυχία μας. Χάσαμε; Κρίμα δικό μας.

Τη 2η και την 3η μέρα να δείτε πόσα έπρεπε να θυσιάσουμε...

2η μέρα

Μενού:

Γαλότσες: Απαραίτητα
Αδιάβροχο: Προαιρετικό
Ρουχισμός: Σχετικά βαρύς

As I Lay Dying

Stage: Κεντρική



Δράση

Πρωινό με metalcore. Δεν πολύ-κολλάει, αλλά οι As I Lay Dying είχαν όρεξη και σχετικά συμπαθητικό ήχο, οπότε ήταν αρκετά ανεκτοί στον άχαρο ρόλο τους. Τα καθαρά φωνητικά του Tim Lambesis είναι στέκονται αξιοπρεπώς πάντως.

Συμπέρασμα

Αν αντέχονται στις 11:00 το πρωί ως πρώτο όνομα της μεγάλης σκηνής, υποθέτω ότι θα έχει ενδιαφέρον να τους δει κανείς σε κλειστό χώρο, υπό καταλληλότερες συνθήκες. (ΧΚ)

Από μακριά και πολύ τους ήταν (ΚΠ)

Fozzy

Stage: Δεύτερη



Δράση

Ο Chris Jericho είναι πασίγνωστος wrestler στην Αμερική και η μπάντα του Fozzy χαίρει σημαντικής προώθησης, οπότε μην έχοντας κάτι καλύτερο είπαμε να τσεκάρουμε. Κάτι σαν μοντέρνο metal υποτίθεται παίζουν, αλλά λίγο η αδιάφορες συνθέσεις, λίγο ο ήχος δεν βοήθησαν και πολύ.

Συμπέρασμα

Πολλά «μούσκουλα», αλλά λίγα πράγματα από μουσική. Ο ήχος μετριότατος, πράγμα σπάνιο για τη δεύτερη σκηνή και από φωνητικά ο Jericho δεν είχε να επιδείξει τίποτα. Αν αυτή είναι η στάνταρ απόδοση τους, έχουν πολύ καλό PR. (ΧΚ)

Τόσο αδιάφοροι που ακόμη και αν παίζανε πάλι μετά από μια ώρα δεν θα τους θυμόμουνα καν. (ΚΠ)

Saxon

Stage: Κεντρική



Δράση

Όσο και να το προσπαθήσεις ρε Μπιφ, 12 το μεσημέρι μπροστά στους Άγγλους δεν θα φτουρήσεις. Κλασικό heavy metal για 40 λεπτά με την μπάντα να αποδίδει στα γνωστά στάνταρ της. (ΚΠ)

Συμπέρασμα

Οι Saxon μπροστά στους συμπατριώτες τους, σχετικά νωρίς όμως για να συνεπάρουν τα πλήθη. Καλώς ή κακώς το festival απέχει μακράν από το να χαρακτηριστεί true και τόσο κλασικές μπάντες κάπου χάνονται στο γενικό σύνολο. Παρόλα αυτά, παίξανε τίμια και πάλεψαν για το χειροκρότημα του κόσμου. (ΚΠ)

Πόσες μπύρες να έχεις πιεί μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι; Respect στους Saxon αλλά πέραν των υπέρ-κλασσικών και ειδικά στα νέα τραγούδια μου είναι δύσκολο να συγκινηθώ, ειδικά στη μεγάλη σκηνή του Download. (ΧΚ)

Highlight

Θα έλεγα πως δεν με εντυπωσίασε τίποτα, λόγω ώρας και διάθεσης αλλά θα παραδεχτώ πως τα κλασικά τραγούδια φέρανε το χαμόγελο στα χείλη μου εκείνο το μουντό πρωινό του Σαββάτου. (ΚΠ)

"Denim And Leather" (ΧΚ)

Halestorm

Stage: Δεύτερη



Δράση

Με το ολόφρεσκο άλμπουμ τους να μας έχει κερδίσει απόλυτα, δε θέλαμε να χάσουμε με τίποτα τους Halestorm. Πολύ καλός ήχος, τρομερή ενέργεια, ένας εκρηκτικός drummer φυσικά η Lzzy να επιβεβαιώνει όσους θεωρούν ότι είναι η καλύτερη γυναικεία παρουσία εδώ και πολλά χρόνια στο χώρο. Ξεκίνησαν με τα τέσσερα πρώτα τραγούδια του εξαιρετικού "The Strange Case Of..." και έκλεισαν με δύο τραγούδια από το ντεμπούτο τους, αφήνοντάς μας να θέλουμε κι άλλο.

Συμπέρασμα

«Φιλέτο μπούτι», ποιότητας ΑΑ είναι αυτή η μπάντα. Πολύ καλή απόδοση και νομίζω πως πρέπει να τους δούμε σε full set στην επερχόμενη ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Αξίζουν. (ΧΚ)

Το Λιζάκι είναι «κόμματος» αλλά σε καμία περίπτωση δεν ισχύει η ρήση «από φωνή μ... και από μ... φωνάρα», καθώς το έχει όλο το πακέτο. Ας τους φέρουνε τώρα στην Ελλάδα πριν το κασέ τους εκτοξευθεί στα ύψη. (ΚΠ)

Highlight

"I Miss The Misery" (ΧΚ)

Τι ρωτάς τώρα; Μα φυσικά η Lzzy Α. και ο αδερφός της που έδωσε ρέστα πίσω από τα τύμπανα. (ΚΠ)

Turbowolf

Stage: Pepsi Max



Δράση

Πήγαμε να δούμε τους Turbowolf γιατί έχουν ωραία vintage αισθητική, ένα καλό άλμπουμ και μια φήμη ότι στα live τους σπέρνουν τον πανικό. Συνήθως η κλειστή σκηνή έχει καλό ήχο και είσαι πιο κοντά.

Συμπέρασμα

Απογοήτευση. Φύγαμε στη μέση του σετ γιατί δεν αντεχόταν η βαβούρα. Σχεδόν, δεν μπορούσες να διακρίνεις τι παίζουν από το πολύ μπάσο. (ΧΚ)

Μετα φόβου Ζάρκα θα ξεστομίσω ...τι μούφα ήταν αυτό; (ΚΠ)

Highlight

Το επόμενο πρωί νωρίς-νωρίς ο τραγουδιστής τους κυκλοφορούσε στο χώρο του festival ντυμένος όπως στο live, λες και μόλις τον πέταξε μια χρονομηχανή από τις αρχές της δεκαετίας του '70. (ΧΚ)

Black Veil Brides

Stage: Κεντρική



Δράση

Τέσσερα πιτσιρίκια σαν emo εκδοχή των Kiss με λίγους Mötley Crüe και νερόβραστη μουσική να δέχονται σωρηδόν μπουκάλια από το κοινό, με τον τραγουδιστή να απαντάει βρίζοντας και δείχνοντας τα οπίσθιά τους. Μεσημεριανό reality ήταν αυτό.

Συμπέρασμα

Υπερβολική προώθηση σε μια υπερβολικά υπερτιμημένη μπάντα. Πάντως, το "Rebel Love Song", με το οποίο έκλεισαν το σετ τους, το τραγούδαγαν τα κοριτσάκια. Κουραστικοί και μέτριοι. (ΧΚ)

Δεν ήταν μονάχα το απαράδεκτο σπρώξιμο που φάγανε, ακόμα και μέσα στο φεστιβάλ, που είχε κουράσει τον κόσμο, αλλά όσο το στυλ, το υφάκι, και ιδίως τα μετριότατα κομμάτια τους που τους οδήγησε στο να χαρακτηριστούν ως η χειρότερη μπάντα του φεστιβάλ. (ΙΤ)

Τραγικά αδιάφοροι και δεν καταλαβαίνω το σπρώξιμο που τους γίνεται. (ΚΠ)

Highlight

Αν και είμαι γενικά αντίθετος σ' αυτά, το μπουκάλι και η γιούχα που φάγανε, που οδήγησε σε μπινελίκια και δημόσια επίδειξη οπισθίων από τον frontman (που δεν ήταν βαμμένα). (ΙΤ)

Trivium

Stage: Κεντρική



Δράση

Οι Trivium έπαιξαν safe μεν, εξαιρετικά δε. Γνωρίζουν ότι στην Αγγλία ο κόσμος λατρεύει το "The Ascendancy" και στηρίχτηκαν κυρίως σε αυτό και στο τελευταίο τους άλμπουμ, "In Waves", ξεκινώντας με τον ομώνυμο ύμνο. Με καλό ήχο και τον Heafy να έχει στόφα μεγάλου front man έσπειραν πανικό και δημιούργησαν τα περισσότερα pits που είδε το festival.

Συμπέρασμα

Θρίαμβος για τους Trivium που αποθεώθηκαν από τον υπερβολικά πολύ κόσμο. Κρίμα που δεν έπαιξαν τίποτα από το "The Crusade" και κάποιο από τα χιτάκια του "Shogun". Τρομερή εμφάνιση, στις καλύτερες του φεστιβάλ. (ΧΚ)

Φοβερό πάθος και γνήσια συναισθήματα αγάπης και σεβασμού για το αγγλικό κοινό που τους στηρίζει απίστευτα. Μεγάλη εμφάνιση. (ΙΤ)

Καταπληκτική εμφάνιση μιας μπάντας η οποία ξέρει πού πατάει και πού θέλει να πάει. Έχουν τη στόφα για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. (ΚΠ)

Highlight

Το "A Gunshot To The Head Of Trepidation" και τα circle pits στο "The Deceived". (ΧΚ)

Ο frontman της μπάντας, Matt Heafy. Εξαιρετικός performer, φτιαγμένος από τη στόφα των μεγάλων του είδους. (ΙΤ)

Εγώ θα το παίξω safe και θα πω το "In Waves". (ΚΠ)

Setlist : In Waves / Pull Harder The Strings Of Your Martyr / Rain / Black / The Deceived /Dusk Dismantled / A Gunshot To The Head Of Trepidation / Throes Of Perdition

Steel Panther

Stage: Κεντρική



Δράση

Love them or Hate them. Σε αυτή την περίπτωση ανήκουν, αλλά τα πήγανε μια χαρά και βγάλανε γούστα. Οι Αγγλίδες δείξανε περισσότερο βυζί και από τσόντα και το χαβαλεδιάρικο glam τους ήταν ότι καλύτερο πριν τους βασιλιάδες Tenacious D. Ωραίο παίξιμο και πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό. (ΚΠ)

Συμπέρασμα

Εμφάνιστηκαν μπροστά σε πολύ κόσμο και δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο καθώς και οι ορκισμένοι εχθροί τους δεν μπορεί παρά να κρυφογέλαγαν με τα αστεία τους. Όσο και να μην γουστάρει κάποιος το όλο στιλάκι των Steel Panther δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως μουσικά το έχουνε και η απόδοσή τους live είναι αρκετά καλή. (ΚΠ)

Οκ, μου φαίνεται λίγο κιτς και κουραστικό το στυλ τους, αλλά στο live γάμησαν (sic) και είναι απολαυστικό το γέλιο που προσφέρουν. Από περιέργεια ήθελα να τους δω και πραγματικά διασκέδασα. Ιδανική μπάντα για καλή παρέα και καβλάντισμα. (ΧΚ)

Είχαμε όρεξη για dick jokes, και μας είπαν πάρα πολλά dick jokes. Χαβαλές ευχάριστος και με πετυχημένο φεστιβαλικό setlist. (ΙΤ)

Highlight

«'Cause my heart belongs to you, my love is pure and true, my heart belongs to you, but my cock is community property»... και ο Corey «αλάνι» Taylor που βγήκε στο τελευταίο τραγούδι. (ΚΠ)

Η guest εμφάνιση του Corey Taylor στο "Death To All But Metal" που έκλεισε το σετ, η ατάκα του μπασίστα για τους ...ZZ Top και φυσικά το Boobness που επικράτησε...  (ΧΚ)

Δύο highlight. Το ότι ανέβασαν τον «Corey fucking Taylor» να πούνε μαζί το "Death To All Butt Metal", αλλά και βυζιά. Πολλά βυζιά. (IT)

Setlist : Supersonic Sex Machine / Tomorrow Night / Asian Hooker / Just Like Tiger Woods / Community Property / Eyes Of A Panther / Party All Day (Fuck All Night) / 17 Girls In A Row / Death To All But Metal

Tenacious D

Stage: Kεντρική



Δράση

Jack Black και Kyle Guss. Μεγάλοι. Τεράστιοι. Αν υπήρχε ποτέ αμφιβολία πως τα κομμάτια (κομματάρες) και ο χαβαλές τους θα μπορούσαν να αποτυπωθούν και να ανταπεξέλθουν ζωντανά, εξανεμίστηκαν με το που «στύθηκε» ο Φοίνικας. Με δυνατό setlist που κάλυπτε όλα τα χιτάκια (πλυν "Wonderboy") και τα δυνατότερα κομμάτια από το νέο τους δίσκο, οι Tenacious D μας πώρωσαν πραγματικά, και αποτέλεσαν αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Download, παρουσιάζοντας το ιδανικό σετ για rock festival. Κέφι και rawk! (ΙΤ)

Συμπέρασμα

«Needless to say, the beast was stunned». Προφανώς κι εμείς. Οι JB και KG είναι υπέρ-cool θεούληδες που κάνουν πλάκα στα στερεότυπα και τον καθωσπρεπισμό με στυλ. Οι Tenacious D πέραν των άλλων έχουν και τραγουδάρες και δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην πέρασε καλά με την εμφάνισή τους. Τεράστιοι! (ΧΚ)

Μπυροκοιλιές, ακόρντα και φαλτσέτα. Μία μπάντα που πραγματικά αξίζει να δει κανείς ζωντανά, ιδίως με κοινό που τους λατρεύει. (ΙΤ)

Τιτανοτεράστιοι JB και KG. Μόνο γέλιο και φοβερή απόδοση των τραγουδιών. Άριστα. (ΚΠ)

Highlight

Το sing along στο "Tribute", το «θεατρικό» στο "Beelzeboss", η ερμηνεία του ντουέτου στο "The Metal", ο χαμός στο "Kickapoo", η «ανύψωση του Φοίνικα» και τόσα άλλα... (ΧΚ)

Η ομοβροντή του "ROCK!" στο γνωστό σημείο του "Tribute" από σύσσωμο το Donnington. Πραγματικά ανατριχιαστική στιγμή. (IT)

Τα ισπανικά του Black στο "Seniorita" και το "Tribute". (ΚΠ)

Setlist: Rize Of The Fenix / Low Hangin’ Fruit / Senorita / Deth Starr / Roadie / Throwdown / Kielbasa / Kickapoo / The Metal / Beelzeboss (The Final Showdown) / Fuck Her Gently / Tribute / Double Team

Biffy Clyro

Stage: Κεντρική



Δράση

Μετά το περσινό headline slot τους στο βρετανικό Sonisphere, οι αγαπημένοι μου Σκωτσέζοι, επέστρεψαν φέτος στο πάρκο του Donington, έχοντας και μπόλικο νέο υλικό στις αποσκευές τους. Δυστυχώς όμως, ο μεταλλάς είναι μεταλλάς παντού, και τα πιο, ανάλαφρα ας τα πούμε, κομμάτια τους δε φαίνεται να συγκίνησαν τους χιλιάδες που περίμεναν τους Metallica να βγουν.

Όπως και να 'χει, οι Biffy Clyro έκαναν το χρέος τους και παίξανε αψεγάδιαστα, με ίσως τα ομορφότερα σκηνικά όλου του φεστιβάλ. Τίμησαν δεόντως το "Only Revolutions" και τα πέντε (5) του single, ενώ και το "Puzzle" δεν έμεινε διόλου παραπονεμένο. Η απόφαση να μην παίξουν τίποτα από τη πρώτη τους δουλειά, που θα ταίριαζε και περισσότερο στο slot τους, μπορεί να τους γύρισε και λίγο μπούμερανγκ, αλλά σε κάθε περίπτωση οι Σκωτσέζοι, και τα τρία καινούργια κομμάτια που μας παρουσίασαν από το επερχόμενό τους, διπλό album, ετοιμάζονται για ακόμα μεγαλύτερες κορυφές. (IT)

Συμπέρασμα

Φιλότιμοι, αλλά δεν τους ήθελε η μπάλα (το κοινό). Προσπάθησαν να μεταδώσουν ενέργεια, και παρόλο που ήταν λιγότερο καλοί από πέρσι που τους είδα support στους Foo Fighters, αποτελούν δύναμη στη σύγχρονη rock σκηνή και σε συνδυασμό με το πολύ ωραίο σετ τους έδωσαν ένα αξιοπρεπέστατο show. (ΧΚ)

Και χωρίς τη συμμετοχή του κοινού, εξακολουθούν και σκοτώνουν live, κι ας τραγουδάγαμε τρεις νοματαίοι. (ΙΤ)

Φοβερή απόδοση των κομματιών, αλλά αν είναι ψόφιο το κοινό το μεταδίδουν και στην μπάντα. (ΚΠ)

Highlight

Το "Who's Got A Match?". (XK)

Η απόδοση του "Who's Got A Match?", με τον Simon Neil να πηγαίνει μπροστά στη σκηνή, να ανάβει φωτοβολίδα, και να κάνει το σπίρτο (υποθέτω). Εντυπωσιακό ήταν και το pyro show της μπάντας με τις χρωματιστές (!) του φωτιές. (ΙΤ)

Το "Who's Got A Match" με τον Neil να παίρνει παραμάσκαλα το μικρόφωνο (μαζί με την βάση) και να ανάβει τη φωτοβολίδα. (ΚΠ)

Setlist : Mountains / That Golden Rule / Get Fucked Stud / God & Satan / Modern Magic Formula / Booooom, Blast & Ruin / Folding Stars / Who’s Got A Match? / Toys, Toys, Toys, Choke, Toys, Toys, Toys / Many Of Horror  / Shock Shock / The Joke’s On Us / Glitter And Trauma / Bubbles / Victory Over The Sun / Living Is A Problem Because Everything Dies / The Captain

Metallica

Stage: Κεντρική



Δράση

Η γνωστή ποιότητα της μπάντας υψωμένη εις την ν και απόδοση που θα ζήλευαν εικοσάρηδες. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς όταν στο setlist υπάρχει ολόκληρο το "Black Album" δηλαδή; Η μια κομματάρα πίσω από την άλλη το κοινό σε παραλήρημα και οι Metallica απλά προσέθεσαν άλλη μια καταπληκτική εμφάνιση στην καριέρα τους, 30 χρόνια μετά την ίδρυσή τους και την έβδομη (!) που εμφανίζονται στα ιερά χώματα του Donington.

Τα αίματα ανάψανε με την πρώτη νότα του "Hit The Lights" και για δύο ώρες παρακαλούσα να σταματήσει ο χρόνος και να μην τελειώσει αυτό το live ποτέ. Φυσικά έλειψαν κλασικοί υπερ-ύμνοι αφού έπρεπε στο σετ να χωρέσουν τα δώδεκα τραγούδια του "Black Album", αλλά μικρό το κακό, καθώς γίναμε μάρτυρες μιας ιστορικής εμφάνισης.

Συμπέρασμα

Η μεγαλύτερη μπάντα στον έως σήμερα γνωστό κόσμο βγήκε στη σκηνή σαν οδοστρωτήρας και σάρωσε τα πάντα στο διάβα της. Ήχος από άλλο πλανήτη, ο Ulrich μετά από καιρό σχεδόν αλάνθαστος (ξεχάστε το Big 4 με τους υπόλοιπους να τον κοιτάνε συνέχεια περιμένοντας πότε θα τα σκατώσει) και ο Hetfield να κουμαντάρει τον κόσμο όπως αυτός γούσταρε. Ότι και να λέμε σχετικά με την εικόνα του Trujillo και κατά πόσο αυτή ταιριάζει με τους Metallica, δεν αναιρεί το γεγονός πως ο άνθρωπος παίζει απίστευτο μπάσο, ενώ ο Hammett έπαιξε στα γνωστά στάνταρ του. Ακούσαμε, μεταξύ άλλων, τα "My Friend Of Misery" και "The God That Failed" που παραλίγο να φέρουν δάκρυα χαράς στην παρέα και πλέον μπορώ να αναπαυτώ εν ειρήνη. Κλείνω με την εξής διαπίστωση: Ο Hetfield όσο περνάνε τα χρόνια τόσο καλύτερος γίνεται. Από τότε που έκοψε τα ξίδια και άρχισε να ζωγραφίζει με μελάνι το δέρμα του, η πορεία της ζωντανής του απόδοσης είναι σταθερά ανοδική και αυτό αποτυπώνεται πλήρως στον τρόπο ερμηνείας του. (ΚΠ)

Ό,τι και να πει κανείς για αυτή την εμφάνιση και αυτή τη μπάντα είναι λίγο. Η καλύτερη μπάντα του φεστιβάλ χωρίς πολλά-πολλά. Ένας μετρημένος Ulrich, ο καλύτερος ήχος μπάσου που έχω ακούσει ζωντανά από τον Trujillo και ένας Hetfield να παίζει τον κόσμο με το μικρό του δάχτυλο. Η τεράστια σκηνή, τα video walls, τα πυροτεχνήματα, το snakepit, όλα έπαιζαν το ρόλο τους. Δεν έχω αντεπιχείρημα για όποιον μου πει ότι είναι η καλύτερη ζωντανή μπάντα στον κόσμο ολάκερο. Έχω πολλά επιχειρήματα για όποιον μου πει ότι δεν είναι και πολλά από αυτά μου τα έδωσε αυτή η εμφάνιση... Δέος και θαυμασμός. (ΧΚ)

Πας σαν casual ακροατής, φεύγεις σαν μεγάλος φαν. Απλά πράγματα. Τεράστια εμφάνιση. (ΙΤ)

Highlight

«Τα πάντα όλα» που θα έλεγε και ο Αλέφας. (ΚΠ)

Τα τραγούδια του "Black Album" που δεν ακούγονται τόσο συχνά, όπως το "My Friend Of Misery" και το "The God That Failed". Τα βεγγαλικά στο "One". Και το απωθημένο που εκπληρώθηκε να δω επιτέλους το "The Unforgiven" ζωντανά. (ΧΚ)

Η όλη ατμόσφαιρα που δημιούργησε η εμφάνιση της μπάντας και ένας Hetfield σε μεγάλα κέφια. (ΙΤ)

Setlist:

Hit The Lights
Master Of Puppets
The Four Horsemen
For Whom The Bell Tolls
Hell And Back
The Struggle Within
My Friend Of Misery
The God That Failed
Of Wolf And Man
Nothing Else Matters
Through The Never
Don't Tread On Me
Wherever I May Roam
The Unforgiven
Holier Than Thou
Sad But True
Enter Sandman
Battery
One
Seek & Destroy

Τι δεν είδαμε (και θέλαμε):

Don Broco: Μας πήρε ο ύπνος, και νιώθαμε ιδιαιτέρως μέταλ για να δούμε τους φλωράκους. (ΙΤ)

Four Year Strong: Μας έφαγαν τα μεγαλεία της μεγάλης σκηνής. (ΙΤ)

Kids In Glass Houses: Ακριβώς το ίδιο. (ΙΤ)

Killswitch Engage: Δεν υπήρχε κουράγιο να περπατήσουμε δέκα λεπτά στις λάσπες για να δούμε είκοσι λεπτά Killswitch Engage και μετά να θέλουμε μια ώρα να ξαναπιάσουμε καλή θέση για τους Metallica. Κρίμα. Γαμώτο. (ΧΚ)

Η τελευταία μέρα ήταν η πιο «γεμάτη» από πλευράς ονομάτων και είχε τη μοναδική εμφάνιση των πατέρων της σκληρής μουσικής. Και ήταν λες και αλλάξαμε ξαφνικά εποχή...

Φωτογραφίες: Κώστας Πολύζος