Fu Manchu

Μπορεί ο Scott Hill πλέον να μοιάζει πιο πολύ με αμερικάνο γερουσιαστή (βλέπε John Kerry μοιάζουν πολύ λέμε) και όχι με ξανθό σέρφερ από το Baywatch, αλλά ο νέος δίσκος των Fu Manchu έχει ξεκάθαρα την εφηβική ορμή παλαιότερών καλών και καλοκαιρινών ημερών της μπάντας.

Οι Fu Manchu μετά από πέντε χρόνια και δύο μέτριους δίσκους από την Century Media η οποία προσπάθησε μάταια να βγάλει από το συγκρότημα ένα πιο φιλικό προς ευρύτερο κοινό χαρακτήρα, κυκλοφορούν το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μέσα από την δικιά τους εταιρεία πλέον, την At The Dojo Records.

Αν και από τον κατεξοχήν stoner ήχο των Fu Manchu δεν περιμένεις αλματώδη εξέλιξη και πειραματισμούς, μια πολύ σταδιακή πρόοδο μπορείς να την παρατηρήσεις. Επομένως, όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του ήχου της μπάντας μπορείς να τα εντοπίσεις στο νέο άλμπουμ, αλλά με ένα ευχάριστο οπισθογύρισμα ανάμεσα στο υπέρβαρο "King Of The Road" και στο απόγειο της δισκογραφίας τους με την μεγάλη εμπορική αναγνώριση, το "California Crossing".

Το αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα fuzz επιστρέφει μέσα από τα πιο εμπνευσμένα riff των Fu Manchu μετά από δέκα - δώδεκα χρόνια τουλάχιστον. Η φωνή του Scott Hill διατηρεί την νεανική της οξύτητα φέρνοντας μαζί της όλη την ψιλοκρυμμένη punk αισθητική της μπάντας, που εκρήγνυται όμως ξεκάθαρα στο "No Warning". Επίσης η παραγωγή του κιθαρίστα και τραγουδιστή των υπερ-Sabbathικών Moab, Andrew Giakumakis, αναδεικνύει όλη την υποβόσκουσα ψυχεδέλεια του στιχουργικού, μουσικού αλλά και εικαστικού περιεχόμενου του δίσκου.

Το άλμπουμ ανοίγει δυναμικά με το πιασάρικο "Dimension Shifter" που είναι τελικά και από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο, αν και παραπέμπει επικίνδυνα σε παλιότερα «χιτάκια» τους. Οι υψηλοί ρυθμοί διατηρούνται και στο σαρκαστικό "Invaders On My Back" με το γεμάτο κλισέ κιθαριστικό σόλο του, που τελικά το καθιστά ένα καταπληκτικό και αντιπροσωπευτικό groove των Fu Manchu.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποια περάσματα με αξιώσεις παραδοσιακών αμερικάνικων doom αναφορών τύπου Obsessed όπως στο "Mutant" και στο μερικώς Sabbathίζον "Evolution Machine", αλλά ο δίσκος σίγουρα έχει ομοιομορφία και συνέπεια. Το άλμπουμ κλείνει με το 7-λέπτο "Last Question", το οποίο ανεβαίνει γρήγορα με κάποια αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα και σβήνει σταδιακά με ένα ψυχεδελικό  πέρασμα, που σχεδόν με ανάγκασε να ξαναπατήσω play και να ξανακούσω το δίσκο από την αρχή.

Συμπερασματικά, το νέο άλμπουμ των Fu Manchu έχει μια «feel good hit of the summer» αισθητική που λένε και Queens Of The Stone Age, που προσωπικά την περίμενα χρόνια από την μπάντα. Ίσως να μην είναι τo μεγάλο comeback του συγκροτήματος, αλλά σίγουρα είναι το soundtrack του καλοκαιριού μου.