Fu Manchu, Khirki @ Gagarin 205, 10/10/24
Είκοσι χρόνια πίσω
Τα είχαμε πει το 2019, μετά την καταπληκτική εμφάνιση των Fu Manchu στο Release Athens Festival. Τα είπαμε ξανά λίγες μέρες πριν, με 10+1 ύμνους των Καλιφορνέζων hard 'n' heavy rockers. Λίγες ώρες πριν η αλητοπαρέα του Scott Hill επιστρέψει για headline club show, το κοινό της Αθήνας έκανε το χρέος του και εξάντλησε τα εισιτήρια για το Gagarin 205, αντικαθιστώντας πλήρως τις σχέσεις συγκροτήματος και εγχώριου κοινού. Με τους «πιο καυτούς δεν γίνεται» Khirki σε ρόλο opening act, όλα έδειχναν τα υπόλοιπα θα ήταν τυπική διαδικασία, δυστυχώς σε μια αρκετά βαριά ημέρα για διαφορετικούς λόγους.
Με τους Khirki είχα μέχρι το βράδυ της Πέμπτης ελεγχόμενη επαφή. Ενώ το υλικό τους, όπως αποτυπώνεται στους δύο δίσκους τους, κρίνεται αντικειμενικά τουλάχιστον αξιόλογο, δύσκολα μπορώ να ταυτιστώ με τις πιο σκληρές, μεταλλικές εκφάνσεις του ήχου τους. Από το βράδυ της Πέμπτης και μετά, μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς οπαδός, έχοντας εντυπωσιαστεί από την απόδοσή τους επί σκηνής, και περιμένω ήδη την επόμενη φορά που θα μπορέσω για να τους απολαύσω επί τω έργω. Καταρχάς ο ήχος που βγάζουν οι Khirki είναι τρομερός, πολύ δυνατός και ευκρινής, τουλάχιστον πολύ μπροστά και δεξιά στο σχεδόν γεμάτο Gagarin, με εξαίρεση ίσως τα φωνητικά που θα μπορούσε να ακούγονται καλύτερα.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με το «πιο λιτό δεν γίνεται» στήσιμο είναι πιο εύκολο να βγάλεις ήχο, εγώ θα πω ότι χρειάζεται μεγάλη μαεστρία, βαθιά γνώση και σκληρή δουλειά για να μπορέσει να αποδώσει με τόσο πειστικό τρόπο ένα trio, ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα σε γεμάτα παιξίματα και οικονομία. Χωρίς βεβαίως να υποτιμάται ο ρόλος του Ορέστη Κατσαρού στο γουστόζικο Thundebird, τα παιξίματα του Ορέστη Μαύρου στα τύμπανα ήταν άκρως εντυπωσιακά, ενώ ο Δήμος Ιωάννου σε όλα τα υπόλοιπα ανταπεξήλθε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αέρα guitar hero. Από ένα σετ προσαρμοσμένο στα heavy rock δεδομένα της βραδιάς, με τέσσερα κομμάτια του "Κτηνωδία" και δύο του φετινού "Κυκεώνας", περισσότερο με εντυπωσίασαν το "Medea" και το τελευταίο μέρος του "Συμπληγάδες".
Μπορεί να αποτελεί μάλλον προφανές γεγονός, υπάρχει όμως συγκεκριμένος λόγος που η μεγάλη δύναμη των Khirki είναι η ενσωμάτωση του folk στοιχείου στον ήχο τους. Δεν γίνεται ούτε αποσπασματικά, ούτε απαραίτητα με την ενσωμάτωση παραδοσιακού οργάνου. Κινούμενοι στο ευρύ φάσμα από το rock των '70s μέχρι το σύγχρονο metal, καταφέρνουν να αναδείξουν με τον καλύτερο τρόπο το παραδοσιακό στοιχείο, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές σε εμάς της ημεδαπής, ενώ παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να κάνουν και την διαφορά στο εξωτερικό. Η σιγουριά με την οποία απευθύνθηκαν οι Khirki στο κοινό και τα θερμά χειροκροτήματα ως ανταπόδοση, αποτελούν, ενόψει και της δεύτερης ευρωπαϊκής περιοδείας που έπεται, την συνειδητοποίηση μιας αποστολής που βρίσκεται σε τροχιά απογείωσης.
Black And Chrome
The Watchers Of Enoch
Raging Bull
Medea
Συμπληγάδες
Bukovo
Οι ίδιοι οι Fu Manchu τακτοποιούν τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν βγουν στην σκηνή. Διακόπτουν το χαρμόσυνο intro για ένα μικρό jam, όπως συνηθίζουν, βρίσκοντας τα πατήματά τους. Μπουκάρουν με τον ύμνο "Eatin' Dust" και συνεχίζουν με το ένα τρομερό "Evil Eye" που τραγουδιέται καταλλήλως, κερδίζοντας εξαρχής έναν «ματσάρισμα» που ήταν σχεδόν «φραγμένο». Κανονικοί ροκάδες παλαιάς κοπής, με μαλλιά και μουστάκια, κατέχουν όλα τα κόλπα, αποδίδουν άψογα σαν καλοκουρδιμένη μηχανή, έχουν υλικό που έχει αγαπηθεί και αγαπιέται ακόμα από το κοινό της Αθήνας. Θα μπορούσε κάνεις να πει ότι δεν παίζουν και progressive, θα πω ότι ήταν όσο παιχταράδες χρειαζόταν. Ο Bob Balch είναι εκεί με τις σολάρες του, ο Scott Reeder κοπανάει ακατάπαυστα τα δέρματα, ο Brad Davis, εκτός από τις μπασαδούρες του, εναλλάσσεται όπου απαιτείται στις φωνές με τον Scott Hill, με πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Και ο αρχηγός σπέρνει ριφάρες τη μία πίσω από την άλλη.
Σε αντίστοιχα υψηλά επίπεδα και ο ήχος που ακούμε, παρά τα υψηλά στάνταρ λόγω βαρύτητας, βρωμιάς και ενίοτε ταχυτήτων, από εκείνους που πραγματικά ευχαριστιέσαι να ακούς και κάνουν διαφορά σε σχέση με την ψυχρή στουντιακή αναπαραγωγή. Για το setlist δεν μπορείς να πεις και πολλά, όταν 12 στα 15 είναι μέχρι το 2002 με τρομερή προφανώς αποδοχή στο σύνολό τους, ενώ από τα δύο του φετινού "The Return Of Tomorrow", το "Hands Of The Zodiac" κουμπώνει άψογα και το "Loch Ness Wrecking Machine" τραγουδιέται εν χορώ. Τα εύσημα παίρνει και το κοινό, προφανώς όχι μόνο για το sold out. Έλάχιστα έως καθόλου κινητά, πολλά άκρως επιτυχημένα σερφαρίσματα, ύψιστη μαχητική διάθεση σε κομμάτια όπως το απόλυτο συναυλιακό "Hell On Wheels", το ζόρικο όσο δεν πάει "King Of The Road" και το απόλυτα γουστόζικο "Mongoose", όπου έγινε ο κακός χαμός από την εισαγωγή. Είχαμε μέχρι και 'oh-oh-oh', γιατί μπορεί να μην βλέπαμε Iron Maiden, ήμασταν όμως στην Ελλάδα.
Το main set έκλεισε καθιερωμένα το γεμάτο δεκάλεπτο "Saturn III", σε όλη του την space/psysh μεγαλοπρέπεια, όπου το fuzz πήγε σε άλλο τόπο. Το αναμενόμενο με όσα προηγήθηκαν encore, σε κάπως πιο χαλαρή διάθεση, είχε το "Boogie Van" και όχι το "Regal Begal" όπως προέβλεπε το χειρόγραφο, και βεβαίως την απόλυτη, περίφημη διασκευή στο "Godzilla" των Blue Öyster Cult στην ζωντανή εκδοχή της, με τον Davis να κάνει τα κόλπα του στο μπάσο. Το μοναδικό ίσως ψεγάδι ήταν τα κενά ανάμεσα στα κομμάτια, που μπορεί να μην ήταν μεγάλα, διέκοπταν όμως σε έναν βαθμό τη ροή. Από την άλλη όμως, αν δεν είχαμε και αυτές τις ανάσες, μπορεί να φτάναμε μέχρι και σε απώλειες. Σε σχέση με το Release πριν μια πενταετία, σε πολύ διαφορετικό πλαίσιο, οι Fu Manchu έπιασαν την ίδια απόδοση, κλίνοντας ίσως για κάποιον λόγο λίγο περισσότερο στο heavy/stoner και ελαφρώς λιγότερο στο καθαρόαιμο hard.
Με αυτά τα δεδομένα, θα είναι μέγα σφάλμα την επόμενη κιόλας φορά που οι Fu Manchu θα βρεθούν στην Ευρώπη να μην περάσουν ξανά μια βόλτα από τα μέρη μας. Όχι μόνο βαστάνε ακόμα καλά, αλλά κλωτσάνε και κώλους. Αυτό ήταν ένα live που μας πήγε είκοσι και βάλε χρόνια πίσω, μια βραδιά βγαλμένη από τις παλιές, καλές εποχές που επιστρέφαμε από τους συναυλιακούς χώρους γεμάτοι μέχρι τα μπούνια. Ευτυχώς αυτή τη φορά, δεν παρουσιάστηκε κάποιος ανεγκέφαλος όπως κάποτε στο Ρόδον, ούτε ένας ξανθομάλλης να αποτρέψει το τεράστιο διπλό επί αγγλικού εδάφους. Ποιός είπε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ώς φάρσα ή τραγωδία;
Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης
Eatin' Dust
Evil Eye
Clone Of The Universe
Hands Of The Zodiac
California Crossing
Cyclone Launch
Laserbl'ast!
Loch Ness Wrecking Machine
Hell On Wheels
Squash That Fly
King Of The Road
Mongoose
Saturn III
Encore:
Boogie Van
Godzilla (διασκευή Blue Öyster Cult)