Οι Fu Manchu έχουν περάσει στην ιστορία ως ένα από τα συγκροτήματα που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του stoner rock κατά την χρυσή εποχή του ιδιώματος την δεκαετία του '90. Ταυτόχρονα όμως, αδικούνται ίσως σε έναν βαθμό από την συγκεκριμένη κατάταξη, καθώς όπως και οι υπόλοιποι εκείνης της ευρύτερης παρέας, είχαν το δικό τους ξεχωριστό ύφος. Σε σχέση με τους συνοδοιπόρους τους λοιπόν, οι Καλιφορνέζοι είχαν μακράν την μεγαλύτερη ηχητική συνάφεια με το ευθυτενές, αμερικάνικο hard rock των '70s, με βασικότερο σημείο αναφοράς τους τεράστιους Mountain.
Προσθέτοντας στο μείγμα τις hardcore καταβολές, την αλήτικη φωνή του ηγέτη Scott Hill, έναν γαμιστερό τόνο στις κιθάρες, ακαταμάχητο groove, μπόλικα σολαρίσματα και κάποιες psych/space πινελιές, οι Fu Manchu κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο στυλ, με βασικό σημείο αναφοράς κυρίαρχα τραγούδια βασισμένα σε τρομερά riff, και βεβαίως μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους. Επιπλέον credit θα πρέπει να θεωρηθεί η συνεργασία τους με τον Brant Bjork των τεράστιων Kyuss, αλλά και η θητεία του Eddie Glass, ο οποίος κατόπιν ηγήθηκε των Nabula.
Διατηρώντας πλέον σταθερή τη σύνθεσή τους για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οι Fu Manchu παραμένουν δραστήριοι έχοντας τακτική δισκογραφία, ενώ συνεχίζουν βεβαίως να πράττουν επί σκηνής τα δέοντα. Το πόσο σπουδαία μπάντα είχαμε την τύχη να το διαπιστώσουμε το 2019 στο Release Athens Festival. Έκτοτε περιμέναμε πώς και πώς την επιστροφή τους για ένα δικό τους headline club show. Με τους Khirki, το πιο καυτό εγχώριο όνομα της φετινής χρονιάς, σε θέση opening act μεθαύριο Πέμπτη 10 Οκτωβρίου στο Gagarin 205, το πακέτο μοιάζει άχαστο για παλαιότερους και νεότερους λάτρεις του heavy rock ήχου. Για του λόγου το αληθές λοιπόν, παραθέτουμε ενδεικτικά 10+1 ύμνους των Καλιφρορνέζων, ως αδιάψευστα πειστήρια της συνθετικής και εκτελεστικής τους δεινότητας.
Spotify Playlist
Regal Begal
Εξώφυλλο σήμα κατατεθέν της δρομίσιας κουλτούρας, σχεδόν εμβληματικός τίτλος άλμπουμ που παραπέμπει στο θρυλικό "In Search of Space" των Hawkwind και ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι, οπότε είσαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν μπορεί να πάει κάτι λάθος. Στο τρίτο τους full-length οι Fu Manchu έχουν βρει για τα καλά τα πατήματά τους, τον ήχο τους και το ύφος τους, ξεκινώντας ένα τρομερό σερί μέχρι το τέλος των '90s. Εν αρχή ην το riff, για να συμπληρώσουν το παζλ ακαταμάχητητο groove και μαγκιόρδικες φωνητικές γραμμές και ερμηνείες. Όντως, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος.
Asphalt Risin'
Είπαμε, εν αρχή ην το riff, έπονται groove και φωνή-μαγκιά. Στο "Asphalt Risin'" τα τρία μαγικά συστατικά συνδυάζονται υποδειγματικά και ως ενιαία οντότητα σπραραλιάζουν τα πάντα στο περασμά τους. Όπως η μανιασμένη, φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πολύ απλά, το riff εδώ είναι ένα από τα καλύτερα των Fu Manchu, κουπλέ και ρεφρέν βγάζουν τρελά γούστα, ενώ τα παιξίμαστα στο δεύτερο μισό αποτελούν έναν άτυπο φόρο τιμής στις κορυφαίες, πιο σκληρές στιγμές των μεγάλων Foghat. Ευθαρσώς αναφέρω ότι το "Asphalt Risin'" αποτελεί ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια τους.
Evil Eye
Οι Fu Manchu ήξεραν πολλά αν μη τι άλλο. Ήξεραν να γράψουν πιασάρικα τραγούδια και μεγάλα riff, ήξεραν να παίζουν στα κόκκινα χωρίς να υπερβαίνουν κόκκινες γραμμές, ήξεραν να επιλέγουν τα κατάλληλα εναρκτήρια κομμάτια στους δίσκους τους. Όπως συμβαίνει στον προκάτοχο αλλά και τον διάδοχό του, το "The Action Is Go" κερδίζει εξαρχής τις εντυπώσεις. Η συνταγή του Asphalt Risin' επαναλαμβάνεται με την ίδια επιτυχία, καθώς riff groove και φωνή εξαπολύουν τριπλή επίθεση ως ενιαίο σώμα, ενώ τα εφέ με ολίγη από την αρρωστίλα του τρισμέγιστου Dave Chandler προσδίδουν προστιθέμενη αξία.
The Action Is Go
Θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφερθούμε με συγκεκριμένο παράδειγμα στις hardcore καταβολές των Fu Manchu. Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, το ομότιτλο τραγούδι του "The Action Is Go" αποτελεί ιδανική περίπτωση. Η βελόνα πιάνει κόφτη και η επαναλβανομένη φράση "like I said" υπενθυμίζει πως τρεις γαμημέμες λεξούλες φτάνουν και περισσεύουν για hook, ενώ η αντίστοιχη μελωδία ζέχνει '90s από έτη φωτός μακριά. Ουκ εν τω πολλώ το ευ.
Saturn III
Υπάρχουν κάποιες φορές που οι Fu Manchu παρατάνε βανάκια, αμαξάρες, σανίδες και σκέιτ και καβαλάνε τα διαστημόπλοια. Και επειδή η ταχύτητα είναι σχετικό μέγεθος, όταν κινούνται στο αχανές διάστημα, φαίνεται να ρίχνουν τις ταχύτητες. Εν τούτοις καταφέρνουν και πάλι να βγάλουν τρελά γούστα. Μεγαλοπρεπές, μαγευτικό και μεγαλειώδες, το σχεδόν οκτάλεπτο "Saturn III" βγάζει τρελά γούστα στο σύνολο του, μα λίγο περισσότερο μετά το πρώτο σόλο, όταν πιάνει για λίγο τη συχνότητα του "Nantucket Sleighride (For Owen Coffin)", των τεράστιων Mountain.
Hell On Wheels
Τα είπαμε και πιο πριν, να μην τα ξαναλέμε. Ή μάλλον γιατί όχι, βεβαίως να τα ξαναπούμε. Τρίτο σερί γαμάτο full-length με τρίτο και καλύτερο δυναμίτη για έναρξη. Το stand alone επαναλαμβανόμενο riff (γατί κάποτε τα riff ήταν τόσο γαμάτα που στεκόσαντε μόναχά τους) δυναμώνει όσο πλησιάζει για μισό λεπτό και με το που σκάνε τα τύμπανα βρισκόμαστε ήδη σε στάδιο ονείρωξης. Τα παρατεταγμένα βανάκια του εξωφύλλου είναι έτοιμα να αρπάξουν φωτιές, το γκάζι μένει κολλημένο στ πάτωμα, το "in my hand" ακούγεται επιτακτικό όσο ποτέ, το ρεφρέν απογειώνει και το μαγκιόρδικο wah-wah στο solo έρχεται ως κερασάκι, πριν τελειώσουμε όπως αρχίσαμε. Πιθανότατα δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση στο ερώτημα «τί εστί Fu Manchu;».
King Of The Road
Τα περισσότερα όμορφα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο ξεκινάνε με μια ριφάρα. Το "King Of The Road" αποτελεί μια ακόμη τέτοια περίπτωση, σε μία διαστημική γκρούβα από τις λίγες. Όχι, γιατί για να είμαστε δίκαιοι, τα ομότιτλα των άλμπουμ δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από τα εναρκτήρια. King of the Road says you move too slow! Άιντε, βλαμμένε!
Eatin' Dust
Είπαμε για τα full-length, να μην πούμε τα ίδια και για κανά EP; Στο φινάλε της χιλιετίας, οι Fu Manchu διάγουν δαινομισμένη φόρμα. Περίτρανη απόδειξη το γεγονός ότι την ίδια χρονιά με το "King Of The Road" κυκλοφορούν το δεκάιτσο τεσσάρων κομματιών "Eatin' Dust". Aνοίγει με τον ομότιτλο ύμνο και κλείνει (wait for it) με τον επίσης ύμνο "Mongoose". Απλά και όμορφα, σε τούτο το άσμα βρίσκεται όλη η ουσία του heavy και του stoner rock.
Mongoose
Μαγκούστα λοσαβιόνες, μαγκούστα του. Ξύστρες, σέικερ και κουδούνα; Όχι δεν είναι το "Future City" των Eloy. Το συμπαθέστατο σαρκοφάγο θηλαστικούλι της υποτάξης των αιλουρόμορφων συναντάται εδώ σε ιπτάμενη μορφή για να μας θυμίσει ότι οι Fu Manchu μπορούν να γράψουν τραγουδάρες όχι μόνο όταν βρίσκονται στην τσίτα, αλλά ακόμη και όταν νταγκλάρουν. Και επειδή anything worth doing, is worth over doing, προτιμάμε την μεγαλύτερη σε διάρκεια εκτέλεση του "Eatin' Dust" από εκείνη του "California Crossing".
California Crossing
Τελικά το "California Crossing¨ μπορεί και να είναι υποτιμημένος δίσκος. Τω καιρώ εκείνω, οι Fu Manchu πήγαν κομμωτήριο, πέρασαν ένα γυαλόχαρτο τα τραγούδια τους (χμ, κάποιους Metallica Μου θυμίζουν αυτά), και οι βαμμένοι στονεράδες οπαδοί τους τους γύρισαν κάπως τη πλάτη. Πατώντας στις γραμμές του "Hell On Wheels", το ομότιτλο τραγούδι του "California Crossing", εκτός από φόρος τιμής στην California των μουσικών θαυμάτων, λειτουργεί και ως υπενθύμιση του αξιώματος ότι το πραγματικά καλό rock 'n' roll κάποιες φορές φτάνει και περισσεύει. Μακάρι σήμερα να είχαμε την επιλογή περισσότερων τέτοιων δίσκων.
Godzilla
Αλήθεια Νο1: Η επιλογή πιο αργής και βαριάς εκτέλεσης αποτελεί γνωστή πρακτική στην παλιά δοκιμασμένη τέχνη των διασκευών. Αλήθεια Νο2: Παρά τον δεδομένο βαρύ ήχο τους, Fu Manchu ειδικεύτηκαν και ξεχώρισαν στις υψηλότερες ταχύτητες. Αλήθεια Νο3: Όσο καλή κι αν είναι μια διασκευή, η πρώτη εκτέλεση έχει το ηθικό πλεονέκτημα της πρωτότυπης σύνθεσης. Αλήθεια Νο4: Είμαι σαφώς περισσότερο οπαδός των Blue Öyster Cult από ότι των Fu Manchu. Αλήθεια Νο5: Το "Godzilla" είναι σαν να γράφτηκε για να εκτελεστεί από τους Fu Manchu ακριβώς με τον συγκεκριμένο τρόπο. Με καταλαβαίνετε, έτσι;
