Exodus

Κατά την τελευταία δισκογραφική τους περίοδο, οι Exodus υπέστησαν σημαντικές αλλαγές στην μορφή τους. Πρώτη και καλύτερη, η αντικατάσταση του Steve 'Zetro' Souza με τον Rob Dukes, ο οποίος για μερικούς ...ακόμα χωνεύεται, αφού μ' αυτόν στο μικρόφωνο οι Αμερικανοί εξελίχθηκαν σε μία αρκετά διαφορετική μπάντα. Το "Shovel Headed Kill Machine" και τα δύο "Exhibits" -όσο άρτια και διαφορετικά κι αν ήταν για τα δεδομένα τους- υπήρξαν μάλλον διχαστικά για τους οπαδούς, ενώ η επανηχογράφηση του "Bonded By Blood" (άκουσον, άκουσον!) ήταν μια κίνηση απλά ασυγχώρητη. Τα τελευταία χρόνια, δε, το συγκρότημα έδινε -τουλάχιστον στα μάτια μου- την αίσθηση του «παραμελημένου». Οι δευτερεύουσες ενασχολήσεις των μελών τους δημιούργησαν εύλογες συγκρίσεις και ανήγειραν ανάλογα ερωτηματικά. Προσωπικά, βρήκα το "The Evolution Of Chaos" των Heathen (του Altus) ανώτερο και από τις τρεις προαναφερθείσες δουλειές των Exodus, και αντιστοίχως ευχαριστήθηκα περισσότερο τον Dukes στους Generation Kill, και δη στο περσινό "We're All Gonna Die", με την μονιμοποίηση του Holt στους Slayer να ενισχύει αυτή (μου) την αίσθηση της παραμέλησης.

Η φετινή χρονιά, ωστόσο, βρίσκει τους Exodus να φιλοδοξούν σε ανατροπή των ισορροπιών με τον δέκατο ολοκληρωμένο τους δίσκο. Φροντίζουν, δε, να μας εξάψουν το ενδιαφέρον ήδη από τον παιχνιδιάρικο τίτλο του, συνδέοντάς τον με αυτόν του "Bonded By Blood". Χρησιμοποιούν, επιπλέον, την επιστροφή του «ζεστού» 'Zetro' (που έδωσε εξαιρετικά δείγματα πέρυσι με τους δικούς του Hatriot), αλλά και τις βαρύνουσες guest συμμετοχές των Kirk Hammett και Chuck Billy, με σκοπό να διατυμπανίσουν και να προβοκάρουν -ως είθισται- την διαφαινόμενη επιστροφή τους σε πιο παραδοσιακές φόρμες.

Ακούγοντας το "Blood In, Blood Out", αντιλαμβάνεσαι γρήγορα ότι το προκείμενο του σκοπού τους έχει βάση. Το ύφος επαναφέρεται σε πιο χύμα «thrashεολογία» και χτίζεται σε απλούστερες δομές -έναντι του πιο τεχνικού χαρακτήρα και της πιο πολύπλοκης ανάπτυξης των τριών προκατόχων του- παραπέμποντας ευθέως είτε σε αγνές old school καταστάσεις είτε στην ανάμειξή τους με τον συνθετικό προσανατολισμό του "Tempo Of The Damned" και των -αισθητά μειωμένων- νεοτερισμών της μετέπειτα πορείας της μπάντας. Τα "Black 13", "Blood In, Blood Out" και "Collateral Damage" κολάζουν με τις ταχύτητές τους (καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι απαρτίζουν την εναρκτήρια τριάδα), ενώ το "Salt The Wound" μπορεί να διακρίνεται λόγω της ιστορικής συμμετοχής του Hammett, ωστόσο δύσκολα θα μνημονευθεί μεταξύ των κορυφαίων του άλμπουμ. Ομοίως, το guestιλίκι του άρχοντα Chuck Billy δεν προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στο -ούτως ή άλλως μετριάκι- "BTK", με την ουσία να κρύβεται στο τερατώδες «χορευτικό» groove του "Numb", τις τίγκα Heathenικές μελωδίες του "Wrapped In The Arms Of Rage" και το "Food For The Worms" που κλείνει τον δίσκο με την πρέπουσα βιαιότητα.

Στον τομέα της παραγωγής δεν θα συναντήσουμε εκπλήξεις, αφού υπεύθυνος για ακόμη μια φορά είναι ο -μονιμάς από το '97 και δώθε- Andy Sneap. Τουτέστιν, παραγωγή μοντέρνου thrash που φλερτάρει επικίνδυνα με την τυποποίηση, πεντακάθαρος ήχος και φυσικά η γνωστή «τρίγκα» στα τύμπανα, με τα θετικότερα στοιχεία να περιορίζονται στην χαρακτηριστική δαιμονιώδη τονικότητα των κιθάρων και τον βαρβάτο ήχο του μπάσου (που ώρες - ώρες μπορεί να κατηγορηθεί και για «D.D. Verniσμό»). Εκτελεστικά, την διαφορά κάνουν τόσο τα χαρακτηριστικά γρυλίσματα του 'Zetro', όσο και τα καβλωτικά solo - ξεδόματα των Holt / Altus, με τον πρώτο να ομολογεί πως μάλλον ...χρωστάει λεφτά για δικαιώματα στον Michael Schenker.

Στην τελική, οι προθέσεις της μπάντας κρύβονται σε κοινή θέα, με στίχους - δηλώσεις όπως το «Tonight we're gonna rage and make Paul Baloff proud», αν και θα έφτανε η παρουσία της λέξης «Blood» στον τίτλο του άλμπουμ και μόνο. Οι φιλοδοξίες αναβίωσης των εποχών του ντεμπούτου είναι ξεκάθαρες και, παρότι κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται σε πλήρη εμβέλεια, η προσπάθεια κρίνεται τουλάχιστον ως μερικώς επιτυχημένη. Κι αν η ωριαία του διάρκεια δρα για μια ακόμη φορά ανασταλτικά, σε συνδυασμό και με την παρουσία μερικών ψιλο...filler στιγμών ("Body Harvest", "BTK", "My Last Nerve"), αυτά σαν αρνητικά δεν ζημιώνουν ανεπανόρθωτα το "Blood In, Blood Out", το οποίο τελικά ίσως και να είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τους Exodus εν έτει 2014.